Ξύπνησα ένα χαμογελαστό πρωινό και κοίταξα για πρώτη μου φορά τον ήλιο κατάματα.
Ούτε που σκέφτηκα ότι θα με θαμπώσει. Γιατί τώρα έχω τη δύναμη να αντικρύσω όλο το κόσμο.
Αυτούς πουμε μισήσανε για τις ιδέες που είχα ΕΓΩ και όχι αυτοί!
Αυτούς που εκδικήθηκα συγχωρώντας τους.Αυτούς που έβαλα στη θέση τους, μόνο με μια ματιά κι όχι με υβριστικό ύφος που ίσως τους άξιζε.
Αυτή την αλλαγή την χρωστάω σε σένα. Γιατί με μια ματιά σου, γέμισα ελπίδες, με ένα σου χάδι πλμμύρισα αγάπη.
Με μια συγνώμη σου , μου χάρισες τον κόσμο.
Αφου ανήκω και γω σε αυτόν σου χαρίζομαι για πάντα...
Μην αργείς, πάρε με να φύγουμε......
ΥΓ. Το παρόν κείμενο είχε δημοσιευτεί πριν δέκα έτη περίπου στο περιοδικό ΜΕΤΡΟ , με υπογραφή της Χ. Ράπτη από το 2 Λύκειο Υμηττού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου