Αντίο Ελένη...

Είχα βάλει στην άκρη του μυαλού μου τούτη την άσχημη στιγμή, πίστεψα πως δε θα τη ζούσα μα να μαι τώρα εδώ να σου γράφω....Μακάρι να ήσουν εδώ κι ας μη ξανά έγραφα αράδα......

Δεν είναι εύκολο να χωρέσω όσα νιώθω όσα θυμάμαι  σε  τούτο το λευκό φόντο....

Σε λατρεύω και χαίρομαι που στο είχα πει άπειρες φορές, δε κουραζόμουν να σου τονίζω πως αν δεν είχαμε χαθεί εκείνα τα ενδιάμεσα χρόνια θα είχα ανδρωθεί σε καλύτερες βάσεις , με λιγότερα λάθη σε σημαντικές επιλογές στη ζωή μου και με πιο μεγάλο και κεφαλαίο Α στο Άνθρωπος που θέλω να μαι.

Σε ευχαριστώ για ότι μου έμαθες, για όσα με δίδαξες συνειδητά ή μη.

Είχες το τρόπο σου να με συμβουλεύεις χωρίς να μοιάζει επαγγελματικό...είχες το τρόπο σου να με μαλώνεις, να με κριτικάρεις, να με ακούς ακόμα και τους μήνες που ανέβαινες το γολγοθά σου! Και τις δύσκολες μέρες που δε μπορούσες να πεις όσα ήθελες , κατάφερνες με μια γκριμάτσα, με λίγες λέξεις να μου εκφράσεις όσα ήθελες!

Συγνώμη που δεν ακολούθησα τις συμβουλές σου, πάντα δικαιωνόσουν, ξέρεις εσύ...σε εκείνα τα θέματα που καίγανε... ούτε μια φορά δεν είπες ''στα λεγα, σε είχα προειδοποιήσει ''γιατί ήσουν εσύ...και δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω την καλοσύνη και την αξία της ψυχής σου!

Φέρνω στο νου μου τόσες όμορφες στιγμές...βόλτες, φαγητά , ρακόμελα, χαμόγελα, κουβέντες, γλυκά, χορούς και άλλα πολλά! Ειδικά τη νύχτα στο Αιγάλεω...στο live...μετράγαμε μπουκάλια, μέθυσα γιατί ήθελες παρέα....χαλάλι σου κι ας απορώ ακόμα πως οδήγησα σπίτι εκείνη τη φορά.

* Δε θα ξεχάσω τη νύχτα στην Κηφισιά , τότε που σε είδα πρώτη φορά μετά το άσχημο νέο. Ότι δεν είχες αποκαλύψει για σένα το πες σε λίγα λεπτά και τότε με επιβεβαίωσες για το πόσο δοτική και άξια είσαι. Δε σε ανησυχούσε η κατάσταση σου ούτε τι θα ερχόταν...νοιάστηκες μόνο για όλους εμάς '' φοβάμαι για εσάς , ποιος θα σας προσέχει και στηρίζει όταν εγώ πέσω και δε μπορώ '' .......

Και μετά εκεί στο όριο πριν σπάσω μπροστά σου, γύρισες , μου χάρισες μια αγκαλιά , απαίτησες με την καθηλωτική σου ματιά να μη δακρύσω.....και το τήρησα...όσες φορές κι αν έφτασα στο όριο είτε μιλώντας από τηλέφωνο είτε από κοντά..
Μη με κοιτάς τώρα από κει ψηλά...τώρα άσε με να ξεσπάσω....

* Θυμάμαι κι εκείνες τις λέξεις που έγραψες...όταν ένιωθες πως κάτι θα στράβωνε και δε θα μπορούσες να πεις όσα ένιωθες...'' είσαι λιγάκι πολύ '' ... ναι είμαι, μα για σένα μπορώ να πω και να είμαι ΠΟΛΥ... σου υποσχέθηκα να το φροντίσω και θα γίνει. όταν έχεις χρόνο από κει ψηλά

 ρίχνε μου μια ματιά και θα δεις πως θα τα καταφέρω.....

* Δε θα ξεχάσω αρχικά την γκρίνια σου ,ως ''Ελευθερία'', για το διήγημα , προσαρμόστηκα στις επιταγές σου και ξέρεις πως θα ήθελα να ήσουν εκεί....στην παρουσίαση. Αλλά όταν πήρες το βιβλίο με αποζημίωσε το χαμόγελο και οι λέξεις που με έκαναν να πετάξω ψηλά . Όσο και να ήθελες να το κρύψεις γιατί η μετριοφροσύνη σου ήταν ακλόνητη, όταν έλεγες σε άλλους για την ''Ελευθερία '' έλαμπες.

*Θυμάμαι τις ώρες που πέρασα στο 2ο σπίτι σου για να παρακολουθήσω το θεατρικό σας. Βλέποντας το σεβασμό για σένα και τη χαρά των ''παιδιών΄΄ σου, για ότι πέτυχαν μαζί με την βοήθεια της Πηνελόπης, σε ζήλεψα. Πόσοι άνθρωποι μπορούν να κατορθώσουν να λατρευτούν από τόσο πολλά βλέμματα? Με έκανες περήφανο και όπως θυμάσαι μαζί με τους υπόλοιπους βουρκώσαμε και σας αποθεώσαμε. 

* Δε θα ξεχάσω ποτέ τους αμέτρητους φίλους, σε κάθε γωνιά της χώρας ...παντού σε αγαπάνε..παντού λείπεις..κάποιοι από αυτούς είναι πια και δικοί μου φίλοι τώρα....

* Θυμάμαι όταν με πήρες εκείνο το άθλιο πρωινό του Μάρτη για να μου πεις το μαντάτο, δεν πίστευες πως θα χάσεις...τρόμαξα μα με έπεισες πως θα νικήσεις.. Κι όταν αργότερα  έμοιαζες να χάνεις την ηρεμία και την αυτοπεποίθηση σου, έκανα το παλιάτσο...σε νευρίαζα συνειδητά . Έτσι ξεχνιόσουν, εξάλλου λίγες οι στιγμές που φοβόσουν...Έσπασες κάθε ιατρική πρόβλεψη, πίστεψα θα τον ξεγελάσεις το Χάρο καλή μου , αλλά αυτός επέμεινε......

* Θυμάμαι την πρώτη φορά που ήρθα και σας πέτυχα στο ασανσέρ μαζί με μια νοσοκόμα..Εσύ δε μπορούσες καν να με θυμηθείς....εγώ χαμογέλασα και ''μπήκα'' αμέσως στο ρόλο... Της ζήτησα να σπρώξω εγώ το φορείο και για να την πείσω της είπα πως μόλις έφτασα  από την Αθήνα. Γύρισε και μου πε '' αγόρι μου δεν έχω ξαναδεί τόση αγάπη για ασθενή από τόσο κόσμο..δε ξέρω τι είναι τούτη η κοπέλα μα για άγγελος μου κάνει ''..... Και μετά δε θα ξεχάσω το βλέμμα σου καθώς περιμέναμε τη σειρά σου πως έλαμπε σαν πέρναγαν μάνες με τα μωρά τους....

* Ξέρεις πως θα ήθελα αυτό το διάστημα να ήμουν εκεί...παρών με το εκεί παρεάκι σου...βάρδιες να σε προσέχουν, να σε φροντίζουν.... είδες? στάθηκαν όρθιοι και τίμησαν όσα χρόνια πρόσφερες εσύ σε μας.. Άλλαξαν ρυθμούς , πρόγραμμα τα πάντα....για να ναι εκεί...Ξενύχτια στο νοσοκομείο , σπίτι...Ακόμα και ''στιγματισμένοι'' από την κοινωνία ήταν παρόντες...ρωτούσαν συνέχεια ... Σκέφτομαι πως αν όλοι όσοι σε αγαπάμε μαζευτούμε  στην Πάτρα, θα γίνει το πιο μεγάλο καρναβάλι... Χαρές σου πρέπουν ''αδερφούλα''...πάντα ήθελες γλέντια και μουσικές...

* Θυμάμαι τη βόλτα στα Ψηλά Αλώνια...Περήφανη και αεράτη ακόμα και με το Πι.... Ακομπλεξάριστη και πανέμορφη πέταξες το σκούφο σου....και σαν είδες το δώρο μου , ένα χειροποίητο πλεχτό σκουφάκι, γέλασες...Όταν σου αποκάλυψα πως ήταν αγορασμένο από bazzar για ενίσχυση σε παιδάκια  άρρωστα, κέρδισα το φιλί σου...Ακόμα και στο Γολγοθά σου δεν έπαψες να είσαι ΕΣΥ.....εκείνη η τύπισσα που γεννήθηκε και έζησε για να προσφέρει στους άλλους...

*Θυμάμαι πως την ίδια μέρα στο σούπερ μάρκετ κυνήγαγες τη γιαγιά που άφησε τα μακαρόνια σε λάθος ράφι.. είχαμε λιώσει στο γέλιο με τη Φάνια....Μέσα στο ζόρι σου εσύ επέμενες να είσαι ΕΣΥ..ΘΕΑ!

* Δε θα ξεχάσω ποτέ την αγκαλιά που μου χάρισες τη τελευταία μας μέρα...με κράτησες παραπάνω, πιο σφιχτά , ήξερες .....άντεξα και δε πρόδωσα την υπόσχεση μου, κανένα δάκρυ μπροστά μου είχες πει...Δεν ήθελα να σε αφήσω, αν μπορούσα να σταμάταγα το χρόνο εκεί θα ήμουν ευτυχισμένος...

*Δε θα ξεχάσω ποτέ τι ψιθίρισες...το πρώτο με τάραξε μα κατάλαβα.....το άλλο θα το έχω φυλαχτό για πάντα....Μου λείπεις καιρό....όλους αυτούς τους μήνες...ξέρεις είχα μια ελπίδα ότι θα ξυπνήσω και θα ναι όλα ψέματα...Τώρα όμως πρέπει να μάθω να ζω χωρίς εσένα...

ΘΑ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ...Ασε με να κλάψω τώρα...τώρα δε με βλέπεις ...
ΘΑ ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ...για τις ατάκες, το εκκωφαντικό σου γέλιο, την καρδιά σου, το χαμόγελο ,την αλληλεγγύη σου, την προσφορά σου , το χαρακτήρα σου...όλα...όλα...όλα

Κοίτα καλή μου ...τόσα ζευγάρια μάτια σήμερα σου χαρίζουν σταγόνες αμέτρητες , να φτιάξουν το δικό σου Αχέροντα....ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ''ΑΔΕΡΦΟΥΛΑ''  να μας περιμένεις ......

'' για ποιο ταξίδι κίνησες να πας......να με θυμάσαι και να μ' αγαπάς!  ''

https://www.youtube.com/watch?v=MkOVEiQB9_Y

''Κυματίζουν μαύρα πανιά στα παράθυρα των κελιών......τα ''παιδιά'' σου ....θρηνούν''

Λουλούδι στη γη θωρεί εκείνο του ουρανού!

Το είχε νιώσει από το πρώτο ξύπνημα της φετινής χρονιάς, τότε που είχε αναγκαστεί να ξυπνήσει λίγο μετά το μεσημέρι, για να παρευρεθεί στο οικογενειακό εορταστικό τραπέζι...Ναι τούτη η χρονιά έμοιαζε τόσο ανηφορική. Δεν άντεχε άλλο . Η μήπως έπρεπε να την χαρακτηρίσει κατηφορική?

Είχε εντείνει τις επισκέψεις της στο γυμναστήριο στο πέρασμα της χρονιάς, αναζητώντας μια βελτίωση στη φυσική της κατάσταση. Πίστευε πως κάτι τέτοιο θα άλλαζε και την ψυχολογική κατεύθυνση. Κοίταζε κάθε φορά τον μεγάλο καθρέφτη εκεί ,μιας κι είχε αρχίσει να αισθάνεται και πάλι ποθητή,  άσχετα αν η προσωπική της γυμνάστρια συνεχώς της τόνιζε πως μόνο μικρές πινελιές χρειαζόταν σε αυτό τον υπέροχο σαρκικό καμβά.

Είχε ''μπουκώσει'' με όλα... εργασία , φίλοι , εραστές , οικογενειακές και ένα σωρό κοινωνικές υποχρεώσεις...κι όσο περνούσαν οι μήνες αισθανόταν τις Συμπληγάδες Πέτρες να κλείνουν αργά και σταθερά , ενώ εκείνη έστεκε μόνη κι ανήμπορη σε μια θάλασσα από σκέψεις.

Η Άνοιξη πέρασε κι ούτε που την άγγιξε...λες και για εκείνη είχαν πάψει να ευωδιάζουν τα άνθη. Στη ψυχή της ακόμα επικρατούσε ένας πόλεμος, σχετικά με το ποια πορεία έπρεπε να ακολουθήσει Πίστευε πως έπρεπε να δράσει μα από την άλλη κάποιοι της συμβούλευαν να πάψει να μεμψιμοιρεί  και να χαρεί όσα έχει. Μα μέσα της καιγόταν, μια φλόγα είχε αρχίσει να σιγοκαίει....μια φλόγα στα χρώματα των μαλλιών της.....

Με το που μπήκε το καλοκαίρι θαρρείς και κάτι προκάλεσε την έκρηξη μέσα της! Μπορεί να ήταν μια ασήμαντη αφορμή , ένα χαμόγελο, μια κουβέντα...οτιδήποτε.....σημασία έχει πως πήρε την απόφαση ....και να τη αρχικά τώρα εδώ.....να ατενίζει πίσω από ένα βουνό τον ήλιο να σβήνει....

Φορούσε ακόμα το μαύρο της μπικίνι παρόλο που δεν είχε στεγνώσει εντελώς...Δε την ένοιαζε! Ήθελε να απολαμβάνει την στιγμή, να μη σκέφτεται πρέπει και γιατί.... Είχε μείνει μόνη της εδώ και λίγη ώρα σε αυτό το υπέροχο ξύλινο μπαλκόνι με την απίστευτη θέα. Ε και? Είχε παρέα το ελαφρύ θρόισμα των φύλλων της μουριάς που έστεκε ακριβώς κάτω από το ξύλινο μπαλκόνι.

Σήκωσε με μια ανεπαίσθητη χάρη το ποτήρι με το λευκό κρασί , δρόσισε τα καλό σχηματισμένα χείλη της, μα καθώς πήγε να ακουμπήσει το ποτήρι στο τραπέζι , δυο σταγόνες χύθηκαν πάνω στο μοβ φανελάκι της..Χαμογέλασε , σκεπτόμενη πως '' αν δε λερωθείς στη ζωή δεν έχει νόημα''

Άλλαξε ελαφρά τη στάση του σώματος της, στρεφόμενη προς τη δύση.... ήθελε να χαρεί κάθε  λεπτό της υπέροχης βουτιάς του ήλιου, κάπου ανάμεσα στα βουνά και στο Ιόνιο πέλαγος. Έφτιαξε το αγαπημένο της μαύρο άσπρο τουρμπάνι με τέτοιο τρόπο ώστε να στρώνουν καλύτερα τα καστανο-χρυσαφένια μαλλιά της..Το λάτρευε , το είχε αγοράσει σε ένα μικρό μαγαζάκι στο Παρίσι.... Τελικά ίσως να ήταν μια Παριζιάνα στην προηγούμενη ζωή της, αφού ένιωθε τόσο οικεία κάθε φορά που περπάταγε στη σκιά του Πύργου του Άιφελ. Πολλές φορές είχαν αποθεώσει τις στιλιστικές της επιλογές, επιλογές που παρέπεμπαν σε μια γυναίκα που ξέρει πως να σταθεί και τι να επιλέξει για να ντύσει την ιδιαίτερη προσωπικότητα της.

Τι κι αν ζούσε μέρες συννεφιασμένες και νύχτες βροχερές, είχε υποσχεθεί στον εαυτό της πως όλα αυτά τέλειωναν....Θα κυνηγούσε και πάλι το φως, τον ήλιο, τον έρωτα κι ότι άλλο ποθούσε και την γέμιζε στη ζωή! Έτσι άφησε το βλέμμα της να ακολουθήσει τον ήλιο στην απείρου κάλλους παράστασή του.

Είχε πάρει την καθημερινή γνωστή πορεία του προς τον γαλανό ορίζοντα....Εκεί πάνω από την κορυφογραμμή μπορούσε να διακρίνει μια παλέτα χρωμάτων! Στο μυαλό της πλέον υπήρχαν μόνο όμορφα όνειρα, πολύχρωμες σκέψεις και ένα σωρό χαμόγελα που θα τα κέρδιζε και θα διεκδικούσε όσα καιρό τώρα είχε κάνει στην άκρη.....

Έκλεισε για λίγα δευτερόλεπτα τα μάτια της, οι σκούρες μακριές βλεφαρίδες της  θαρρείς κι έριξαν για πάντα την αυλαία στις άσχημες στιγμές... Το απαλό αγέρι χάιδεψε το αμακιγιάριστο πρόσωπο της, δεν ντρεπόταν για τα μικρά στίγματα . Θυμήθηκε τα λόγια που είχε διαβάσει πρόσφατα
'' κάθε σημάδι , κάθε ατέλεια που έχεις σε κάνει μοναδική κι είναι εκεί για να σου θυμίζει όσα πέρασες κι όσα αξίζει να ζήσεις''

Άνοιξε τα μάτια της αργά, πήρε μια βαθιά ανάσα , από εκείνες που σε αδειάζουν εντελώς και σε προετοιμάζουν για νέα μονοπάτια στη ζωή....για νέα συλλογή στιγμών ....
Προσπάθησε να μετρήσει πόσα χρώματα υπήρχαν γύρω από τον ήλιο....αδύνατο!
Ήταν τόσες πολλές οι αποχρώσεις....αφέθηκε να πετάει ανάμεσα τους.... το βλέμμα της με μια δρασκελιά χώθηκε στον πυρήνα του λαμπερού ήλιου.....

Ένιωθε δυνατή, έτοιμη...όμορφη , γεμάτη αυτοπεποίθηση!
Τόλμησε να κοιτάξει συνεχόμενα τον ήλιο .....χωρίς τα μεγάλα μαύρα γυαλιά της....
Μαγεμένη κι εντελώς αφημένη στην αγκαλιά της θέας , άφησε τη φαντασία της ελεύθερη....
Τότε ήταν που σκίρτησε άξαφνα.... μα πως δε το πρόσεξε νωρίτερα?
Ναι , ήταν σαν να έβλεπε το πιο γοητευτικό λουλούδι στον ουρανό!
Μια όμορφη φλόγα την διαπέρασε, χαμογέλασε μιας και θυμήθηκε .......παράξενο όμως να σχηματιστεί εκεί μπροστά της ....
Θυμήθηκε το όνομα...και το ψέλλισε
Marigold.......