ΜΕΛΙΝΑ

Πριν λίγες μέρες γνώρισα ένα μικρό άγγελο. Ναι άγγελο. Μπορεί να μην πιστεύω στους ουρανούς και στους θεούς. Όμως αλήθεια σας λέω, τον είδα με τα ματιά μου.

     Μπήκα σε ένα πολύχρωμο δωμάτιο , γεμάτο κουκλάκια , ζωγραφιές και φωτογραφίες. Το διερευνητικό βλέμμα του μικρού αγγέλου που στεκόταν εκεί μπροστά με ξάφνιασε. Έψαχνε κάτι στον άγνωστο επισκέπτη που εισχώρησε στο χώρο της. Ίσως να έλπιζε πως στη τσάντα που κρατούσα υπήρχε κάποιο πολύτιμο δώρο. Με μικρά ασταθή βήματα, μιας και δυσκολευόταν να σέρνει μαζί και τη συρόμενη βάση με τον ορό που έσταζε φάρμακο, κατευθύνθηκε στο κρεβάτι της. Έμοιαζε να θέλει να ρωτήσει κάτι, φαινόταν καθαρά παρόλο που η μάσκα της έκρυβε το μισό πρόσωπό της. Τα ματάκια της συνέχιζαν να εξερευνούν. Δε μίλαγε, εξάλλου πόσες λέξεις να έλεγε ένας άγγελος 2.5 ετών ?

Με τη βοήθεια της μαμάς της ανέβηκε στο κρεβάτι, σταύρωσε τα ποδαράκια της και περίμενε. Έβγαλε τη μάσκα και το ταβάνι γέμισε αστέρια λαμπερά. Προσωπάκι γεμάτο λάμψη, τι κι αν είχε θαμπό χρώμα το δέρμα της. Δεν έχω δει πιο όμορφο αγγελούδι! Ε και τι έγινε που δεν είχε μαλλάκια! Τους αγγέλους τους ξεχωρίζεις από την καρδιά, όχι από την εμφάνιση!

Σαν έπιασε με τα μικρά της δάχτυλα μακρόστενο κουτί με το ασημένιο περιτύλιγμα και το φιόγκο, μια αστραπή φώτισε τα ματάκια της. Ελπίδα! ‘’Δε μπορεί , ίσως ο άγνωστος να έφερε κάτι όμορφο, κάτι να μη πονάω’’ θα σκέφτηκε η μικρή . Όλα τα παιδιά ανοίγουν  ανυπόμονα τα δώρα τους και τούτο το όμορφο πλασματάκι δε θα ήταν η εξαίρεση. Όταν είδε τη μεγάλη σοκολάτα ένιωσα πως είχα κάνει το πιο ακριβό δώρο του κόσμου!! Ήθελα να πάω να αρπάξω τον μικρό άγγελο, να του χαρίσω τη πιο δυνατή και ζεστή αγκαλιά μου. Μα δεν επιτρέπεται. Τα μικρόβια επικίνδυνα για τα ‘’φτερά’’ της και τι θα γινόταν ένας άγγελος χωρίς φτερά?

Λαχτάρα, ναι, αυτή η παιδική λαχτάρα για σοκολάτα. Την πιπίλαγε, τη δάγκωνε, την κοίταζε ,έκοβε νέα κομμάτια, αχόρταγα! Ξέρω πως θα ήθελε να της είχα δωρίσει ένα γιατρικό, ένα φάρμακο να μην πονά ,να γίνει καλά και να γυρίσει στο σπίτι της να παίξει με τα αδέρφια της. Μακάρι να μπορούσα, ίσως η σοκολάτα να είχε μια μαγική επίδραση, ένα φάρμακο λίγων λεπτών, που σε ταξιδεύει μακριά από νοσοκομεία, ορούς εξετάσεις , να σου παίρνει τον πόνο.

Όσο έτρωγε μαλάκωνε το βλέμμα της, θαρρείς και αποδέχτηκε τον ξένο που της χάρισε το γλυκό διάλειμμα. Πάσχιζα να την αποσπάσω την προσοχή με γκριμάτσες, όμως είτε η σοκολάτα ήταν άξιο φάρμακο είτε ο συνεσταλμένος άγγελος δεν αφηνόταν σε χαμόγελα. Λες και γνώριζε την κρισιμότητα της κατάστασής της. Έστρεψε το κεφάλι της στο τοίχο με τις φωτογραφίες. Τότε την πρόσεξα, σίγουρα ήθελε να την δω. Μια από αυτές απεικόνιζε , σε μια αυλή με γκαζόν ένα χαμογελαστό πανέμορφο κοριτσάκι με γαλάζιο φορεματάκι μέχρι το γόνατο. Δέσποζαν τα καστανά , μακριά μαλλιά της. Ήταν ο ίδιος άγγελος. Η μικρή με τον τρόπο της μου έδειχνε πόσο όμορφη ήταν τότε, εκεί στο σπίτι της, πριν αρχίσει ο γολγοθάς. Όμως εγώ έβλεπα εκεί μπροστά μου, το πιο όμορφο αγγελούδι, τα μάτια της κυριαρχούσαν , σε κυρίευαν. Σε  κάρφωναν βαθιά. Αναζητούσαν απαντήσεις. Μα τι να πεις .Πως να εξηγήσεις σε ένα πλάσμα 2.5 ετών?

Έχοντας φάει μπόλικες πλάκες σοκολάτας  και χαρίζοντας ένα μισό χαμόγελο πιθανώς ευγνωμοσύνης, ξάπλωσε απαλά στην πράσινη κουβέρτα της. Ακούμπησε με προσοχή το χεράκι της που είχε τον ορό στο πλάι. Καταλάβαινε απόλυτα ότι δεν έπρεπε να πάψει η ροή! Ναι σε αυτή την ηλικία έμοιαζε να έχει πλήρη επίγνωση της ανηφόρας που τραβάει.

Αποκοιμήθηκε σε   δευτερόλεπτα, λογικό αφού ο οργανισμός της έχει φτάσει σε οριακά επίπεδα. Χρειάζεται ξεκούραση, μικρές στάσεις για να συνεχίσει να μάχεται. Πιστέψτε με δεν έχω ξαναδεί πιο όμορφη εικόνα. Ο μικρός άγγελος να κοιμάται ήσυχα, γαλήνια , σαν να ταξίδευε σε μια μακρινή παιχνιδούπολη.

Ήθελα να κλάψω αλλά δε το έκανα. Να δακρύσω γιατί ήταν από τις λίγες φορές που ζήλεψα τόσο ένα παιδί. Πόθησα να είχα κι εγώ ένα δικό μου άγγελο. Δε μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω της. Μια όαση , ένα εξωπραγματικό σκηνικό. Δε μπορούσα να δεχτώ αυτή την άδικη χρωματιστή ‘’φυλακή’’  για το μικρό άγγελο! Τα γιατί ξεπηδούσαν από παντού.

Λίγα μόλις λεπτά, η μικρή ξύπνησε. Σήκωσε με αφέλεια το αριστερό χέρι της κι έτριψε το μουτράκι της για να ‘’προσγειωθεί ΄΄ στον πλανήτη του πόνου. Ανασηκώθηκε . Το βλέμμα της περιφέρθηκε στο δωμάτιο, προσπέρασε από μένα λες και ήμουν αόρατος. Έμεινε να κοιτά τη μητέρα της. Ένα δάκρυ αργά, βασανιστικά πρόβαλε από τα πιο υπέροχα μάτια τούτου του κόσμου. Ένα δάκρυ ποταμός που έπνιξε τη ψυχή μου. Αν υπάρχει θεός ήθελα να ήξερα αν θα άντεχε να βλέπει αυτό το δάκρυ.

Το σώμα του αγγέλου βίωνε τον πόνο, έναν άδικο μα τόσο άσχημο πόνο! Ότι λέξη κι αν εκστόμισα η μικρή δε μπορούσε να την κατανοήσει. Εξάλλου πώς να αιτιολογήσεις ,πώς να την κάνεις να καταλάβει μια αρρώστια που την ‘’ματώνει’’ βαθιά. Ήθελε τη μοναξιά της. Να κλάψει δίχως θεατές, να παλέψει τον πόνο που δε καταλάβαινε, που δε μπορούσε να ομολογήσει. Ακολούθησα τη σιωπηλή ικεσία της, σηκώθηκα να της αφήσω ελεύθερο το χώρο της. Όταν η μαμά της είπε πως θα ξαναερχόμουν σύντομα με άλλη μεγάλη σοκολάτα και πως τώρα έπρεπε να χαιρετήσει τον άγνωστο που μπήκε στον  ‘’πλανήτη ‘’ της, η μικρή γύρισε  προς το μέρος μου .ύψωσε το ταλαιπωρημένο χεράκι της με τον ορό, έγνεψε τόσο γλυκά, λέγοντας το πιο εύηχο ‘’γεια΄΄ που μου έχουν πει!  Ανταπέδωσα το χαιρετισμό κι απομακρύνθηκα με όση δύναμη μου είχε μείνει. Τόσα ανάμικτα συναισθήματα πετούσαν τριγύρω. Μα περισσότερο είχα στο νου μου , αυτό το βλέμμα. Ναι υπάρχουν άγγελοι, πλέον το πιστεύω!

**Αυτές τις ώρες ο μικρός άγγελος δίνει έναν άνισο αγώνα με αξιοπρέπεια που θα τη ζηλεύαμε όλοι! Η μικρή μαχήτρια της ζωής, παλεύει να νικήσει. Με τα ‘’φτερά ‘’ της να σκίζουν τον αέρα πασχίζει να κρατηθεί  κόντρα σε έναν τυφώνα. Τι κι αν είναι ακίνητη, αυτή ‘’πολεμάει’’ με κάθε κύτταρο της!

Χρειάζεται τη βοήθεια μας…..Ο καθένας από το μετερίζι και τα πιστεύω του.

Είτε με προσευχή είτε με ένα σφίξιμο της γροθιάς και ένα καθαρό βλέμμα προς τον ουρανό είτε με τη θετική σκέψη μας…

Μικρή Μελίνα θα κερδίσεις και σύντομα θα σου φέρουμε πολλές σοκολάτες! Όχι με αμύγδαλα, από εκείνες τις γλυκές  που σου αρέσουν.