Πρόσφατα άκουσα 2 κοπελιές στο μετρό να συζητάνε και να διαφωνούν στο τι φόβόταν περισσότερο η κάθε μία...
Η πρώτη ήταν μελαχρινή και αρκετά όμορφη, όχι εντυπωσιακή μα είχε κάτι ιδιαίτερο πάνω της.
Έλεγε λοιπόν πως αυτό που τη φόβιζε πιο πολύ ήταν η γέννα και ο πόνος που πίστευε ότι την συνοδεύει. Η δεύτερη, καστανόξανθη και άκρως ελκυστική διαφώνησε και τόνισε πως για εκείνη το χειρότερο είναι τα γηρατειά και η εικόνα της , οι ρυτίδες , οι αλλαγές στο σώμα και γενικά η επικράτηση του χρόνου πάνω της.
Εντυπωσιάστηκα και από τις δυο απόψεις. Η κάθε μια έχει το δικό της ενδιαφέρον και ακούγονται εξίσου ορθές και σίγουρα αρκετοί θα έδιναν την ίδια απάντηση....
Όμως θα περίμενε κανείς -έτσι και εγώ- πως η πιο συχνή και λογική απάντηση είναι ο θάνατος.
Η παύση της ζωής είναι κάτι που σαφώς φοβίζει, η έλευση του αγνώστου και η ανυπαρξία της γνώσης για τη μετέπειτα κατάσταση φαντάζει τρομακτική.....
Βέβαια αυτό μπορεί να αποτελεί και τη δικαιολογία για την αποφυγή εκ μέρους της πλειονότητας των ανθρώπων να αναφερθούν σε αυτό το γεγονός.
Όσες φορές λοιπόν και γω αναρωτήθηκα κατέληξα στο ότι δεν ειναι ακριβώς ο θάνατος που φοβίζει και με κάνει να τρέμω μα το ότι με το σταμάτημα της ζωής παύει και η ελπίδα για τον άνθρωπο...Σκέφτεστε ποια ελπίδα?
Η ελπίδα για την εκπλήρωση των ονείρων, μικρών και μεγάλων,η ελπίδα για την επίτευξη των στόχων που βάζει ο κάθε ένας απο μας. Και φυσικά η χαρά και η ικανοποίηση που έχουμε
κάφε φορά που πετυχαίνουμε κάτι σημαντικό για εμάς...Γιατί όσα και να έχει καταφέρει κάποιος, πάντα βάζει το πήχυ λίγο ψηλότερα , μιας και αυτός είναι ο προορισμός του ανθρώπινου γένους.
Μα ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του ανθρώπινου είδους είναι και η διαφορετικότητα των ατόμων, οπότε για αναρωτηθείτε τι σας φοβίζει πιο πολύ εσάς???
Αν καταλήξετε στη δική σας απάντηση τότε περιμένω να μάθω...-προσθέστε την άποψη σας στα σχόλια-...
4 σχόλια:
Εγώ φοβάμαι όλα αυτά που γίνονται για έμενα χωρίς εμένα...επίσης φοβάμαι όλα αυτά που γίνονται απο εμένα ασυνείδητα...φοβάμαι για το αύριο το δικό μου, το δικό σου, των παιδιών που θα φέρουμε στην υπέροχη ζωή αλλά που ίσως να μην έχουν υπέροχη ζωή....το μόνο σίγουρο είναι ότι ζούμε για το αύριο και φοβόμαστε για το αύριο...το αύριο αποτελεί κινητήριος δύναμη για τη ζωή αλλά και πηγή άγχους και φόβου...ίσως λοιπόν να χρειαστεί να αναθεωρήσουμε την πηγή της δύναμης για ζωή...το σήμερα ίσως να είναι πιο πολύτιμο από το αύριο γιατί αύριο το σήμερα θα αναπολούμε και θα θέλαμε να ξαναζήσουμε ενώ το αύριο για το οποίο φοβόμαστε δεν θα μας απασχολεί πλέον... περίεργη η σκέψη του ανθρώπου
Εγώ πάλι αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι να καταλήξω να πίνω καφέ μόνος μου και να έχω στα χέρια δύο κινητά για να στένω μηνύματα από το ένα στο άλλο δημιουργώντας μια ψευδαίσθηση επικοινωνίας.Και αν αυτό μοιάζει αστείο....το έιδα σήμερα στο διπλανό τραπέζι της καφετέριας που συχνάζω....οποία παρακμή!!
ΥΠΆΡΧΟΥΝ ΜΕΡΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ , ΠΟΥ ΠΑΡΑ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΜΑΣ ΤΑ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ , Η ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ. ΠΑΛΙΟΤΕΡΑ ΘΑ ΣΥΜΦΩΝΟΥΣΑ ΟΤΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΤΟ ΚΥΡΙΑΡΧΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ. ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΝΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΟΤΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ Η ΠΙΟ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΑΞΙΑ.
Εγω φοβαμαι οτι καποια στιγμη θα πρεπει να αναλογιστω και να κανω μια αναδρομη στη ζωη μου για το τι εχω κανει τι εχω προσφερει σε αγαπημενα μου προσωπα φιλους, συγγενεις, οικογενεια.Πιο πολυ φοβαμαι για το τι εχω προσφερει στον εαυτο μου και οτι τελικα θα μισησω τον εαυτο μου για αυτα που παρεληψα να κανω.Περισσοτερο απ'ολα φοβαμαι οτι θα εχω απολεσει τα χρονικα περιθωρια ωστε να πραγματωσω ολα αυτα για τα οποια ..... ΦΟΒΑΜΑΙ
Δημοσίευση σχολίου