Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010

ΧΑΘΗΚΑΜΕ..

ΖΩΗ ΠΟΥ ΚΥΛΑ ΑΠΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΙΚΑΝΟΠΟΙΕΙ ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΡΟΛΟΙ..
ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ ΠΟΥ ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΚΑΘΩΣ ΑΝΟΙΓΟΚΛΕΙΝΟΥΝ ΤΑ ΒΛΕΦΑΡΑ ΣΟΥ
ΕΣΥ ΕΚΕΙ....ΜΕΤΡΑΣ, ΞΑΝΑΜΕΤΡΑΣ ΚΑΙ ΔΕ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΛΥΣΕΙΣ ΕΠΕΙΔΗ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΑΥΞΑΝΟΝΤΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ...
ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΜΟΤΙΒΟ...ΑΠΛΑ ΑΛΛΑΖΕ Η ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ¨ΓΑΜΩ ΤΗ ΤΥΧΗ ΜΟΥ¨
ΚΙ ΟΜΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΡΟΜΟΣ, ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΠΑΡΕΑ ΝΑ ΤΟΝ ΔΙΑΒΕΙΣ....
ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΟΝΟΣ , ΘΑ ΧΑΘΕΙΣ ΣΕ ΔΥΣΒΑΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ...ΦΙΛΟΙ....ΜΑΓΙΚΗ ΛΕΞΗ,
ΠΕΝΤΕ ΓΡΑΜΜΑΤΑ...ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΛΥΣΕΙΣ...
ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΔΕ ΒΡΗΚΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΚΟΥΓΕΣ....ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΠΕΙΔΗ Ο ΦΙΛΟΣ ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ...ΝΑ ΣΕ ΑΚΟΥΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΕΙ...
ΔΙΑΛΕΓΟΥΜΕ , ΜΑΣ ΔΙΑΛΕΓΟΥΝ...ΦΙΛΙΕΣ ΞΕΚΙΝΟΥΝ ΦΙΛΙΕΣ ΣΤΑΜΑΤΟΥΝ...Η ΖΩΗ ΠΡΟΧΩΡΑ ΟΜΩΣ...ΚΑΙ ΟΣΟ ΠΡΟΧΩΡΑ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΛΙΓΟΣΤΕΥΟΥΝ....
ΤΟ ΝΟΥ ΣΟΥ ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΕΙΣ ΕΝΑ ΠΡΩΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΣΟΥ ΧΕΙ ΜΕΙΝΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ...ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΘΑ ΔΕΙΣ ΤΟ ΚΑΘΡΕΦΤΗ...ΜΑ ΟΛΑ ΘΑ ΝΑΙ ΘΟΛΑ, ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΣΟΥ ΘΑ ΚΑΙΝΕ ΚΑΙ ΔΕ ΘΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΦΙΛΟ ΟΥΤΕ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ...

ΧΑΘΗΚΑΜΕ....ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΦΤΕΙ Ο ΜΕΤΡΗΤΗΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ...ΕΞΑΛΛΟΥ ΠΟΣΟΙ ΜΕΙΝΑΝΕ ΑΚΟΜΑ...ΜΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΠΟΝΑΕΙ ΓΙΑ ΟΣΑ ΚΟΥΒΑΛΑΜΕ...ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ....ΤΟΣΕΣ ΩΡΕΣ....

ΦΥΣΑΕΙ ΑΚΟΜΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΕΡΑΚΙ ΕΔΩ...ΟΠΩΣ ΤΟΤΕ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΛΟΦΟΥ....ΣΧΕΔΙΑ ΠΟΥ ΧΑΝΟΝΤΑΝ ΣΤΗ ΘΕΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ, ΤΩΡΑ ΣΧΕΔΙΑ ΠΟΥ ΣΒΗΝΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ...
¨¨ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΙΑΛΕΓΟΥΜΕ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΔΕ ΤΟΥΣ ΠΑΙΔΕΥΟΥΜΕ...¨¨.
ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΜΑΣ ΤΟΥΣ ΤΑ ΧΟΥΜΕ ΠΕΙ...ΤΑ ΞΕΡΟΥΝ....ΟΛΑ ΟΣΑ ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΑΜΕ ΝΑ ΜΑΘΟΥΝ ..ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΑ ...
ΛΟΓΙΑ ΑΝΕΙΠΩΤΑ,ΒΑΡΙΑ...ΟΠΩΣ Ο ΠΟΝΟΣ ΠΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΤΙΣ ΚΑΛΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΑΚΕΣ...
Ο ¨ΣΤΑΥΡΟΣ¨ ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ....
ΥΓ.¨¨.ΑΛΛΑΖΟΥΝΕ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΛΛΑΞΑΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ¨¨...ΧΑΘΗΚΑΜΕ....
''ΟΧΙ ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΕΛΠΙΖΩ¨¨

ΙΣΩΣ....

Στίχοι: Βασίλης Γιαννόπουλος
Μουσική: Χριστόφορος Κροκίδης
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου


Οι δρόμοι δεν τον πήγαν πουθενά
Παράξενες τον δέρνανε απόψεις
Η μάνα του καμάρωνε κρυφά
Εσύ μια μέρα γιε μου θα προκόψεις

Μια νύχτα που κοιμήθηκε βαριά
Τον είδανε στον ύπνο του να κλαίει
Σκυφτός σαν να 'χε φάει μαχαιριά
Τον άκουσαν οι φίλοι του να λέει

Ίσως να είναι η αγάπη μια θλιμμένη γιορτή
Ένα ζευγάρι σκουριασμένες χειροπέδες
Ίσως να είναι η αλήθεια μια πληγή ανοιχτή
Ένα κελί με χρυσαφένιους μεντεσέδες
Ίσως να είναι το φεγγάρι μια τελεία λευκή
Σ' ένα τετράδιο με φύλλα από σκοτάδι
Ίσως να έχεις χαραγμένο σαν μένα κι εσύ
Πάνω στο μέτωπο της τρέλας το σημάδι

Οι δρόμοι δεν τον πήγαν πουθενά
Κλεισμένος στων ονείρων του τις χώρες
Γυρνούσε σαν αέρας τα στενά
Και μίλαγε μονάχος με τις ώρες

Μια νύχτα που κοιμήθηκε βαριά
Τον άκουσαν σε κάποιον να μιλάει
Και είδαν πως σταμάτησε η καρδιά
Την πόρτα της ζωής να του χτυπάει

Ίσως να είναι η αγάπη μια θλιμμένη γιορτή
Ένα ζευγάρι σκουριασμένες χειροπέδες
Ίσως να είναι η αλήθεια μια πληγή ανοιχτή
Ένα κελί με χρυσαφένιους μεντεσέδες
Ίσως να είναι το φεγγάρι μια τελεία λευκή
Σ' ένα τετράδιο με φύλλα από σκοτάδι
Ίσως να έχεις χαραγμένο σαν μένα κι εσύ
Πάνω στο μέτωπο της τρέλας το σημάδι