.........................
Κάποιες φορές με ''κατηγορούν πως μιλώ-γράφω πολύ.. Δεν χρειάζεται να ακούει ή να διαβάζει κανείς με το ζόρι...Εξάλλου στα πρόθυρα των 40 αυτό το έχω πλέον εμπεδώσει!
Σε όποιον αρέσω, εσείς χάνετε....Οπότε πάμε!!!
Τούτη η τελευταία χρονιά ήταν ζόρικη...σίγουρα λιγότερο από αυτή που ξεκινάει...
Ο χρόνος δεν κερδίζεται από κανένα μας ..Πάντα θα μας φθείρει, θα μας στιγματίζει κάθε χρονιά και παραπάνω κι οι μαχαιριές του θα γίνονται πιο βίαιες , πιο βαθιές και θα πονάνε ..Μα αυτό είναι ζωή!
Κι υπάρχουν κι απώλειες, που αυξάνονται και μας θυμίζουν πόσο εφήμεροι είμαστε.
Φέτος σαν να νιώθω πως η σκληρή φθορά του αδυσώπητου χρόνου να με στρίμωξε περισσότερο , μικρά χτυπήματα μα καίρια. Σημειώσεις στο ημερολόγιο τοίχου πως περνάνε οι μέρες και πρέπει να χαμογελάμε, να βιώνουμε κάθε στιγμή σαν να είναι μοναδική και ανεπανάληπτη.
Τέτοιες μέρες πριν ένα χρόνο ξενύχταγα κοιτώντας το ταβάνι, πλημμυρίζοντας με δάκρυα τα σεντόνια, βρίζοντας την ''πουτάνα'' τύχη και ζωή , που τόλμησαν να απειλήσουν ''δικά'' μου κάστρα.
Μάχες που χάθηκαν, έρωτες που δείλιασαν, σκιές που σκέπασαν το γαλανό ουρανό και πρωτίστως μια ανωριμότητα που συνεχίζει να πετάει μέσα μου, σαν χελιδόνι , που επιστρέφει κάθε Άνοιξη!
Μα ξέρετε κάτι , αυτός είμαι ένα παιδί που αγγίζει ή που ξεπέρασε το μισό δρόμο...Κι ένα χρόνο μετά τα ''κάστρα'' απόρθητα και 'γω πιστός στρατιώτης να πολεμώ για όσα αγαπώ και πιστεύω.
Κοιτώ πίσω και μπορώ να σας πω χίλια λάθη, άλλα τόσα πάθη, αμέτρητες στιγμές που διάλεξα λάθος μονοπάτι και που ίσως να οδηγούσε σε γκρεμό , σε αδιέξοδο ή πουθενά συγκεκριμένα. Μα να σας πω κάτι και ζηλέψτε, τις διαδρομές μου, τα ταξίδια μου εγώ τα χάρηκα....Ακόμα κι αν περπατούσα σε δάσος σκοτεινό, σε έρημο ξυπόλητος, αν χρειάστηκε να πιάσω στο βυθό για να καταλάβω πως δεν υπάρχει κανένα μαργαριτάρι εκεί κάτω , εγώ το χαιρόμουν....ακόμα και όταν κοβόταν η ανάσα μου.
Οι μισοί θα έχετε ήδη σταματήσει να διαβάζετε και καλά κάνατε, μη ψάχνετε λέξεις χαρούμενες ούτε εορταστικές. Δε περηφανεύομαι για όσα μηδενικά στα μάτια σας πέτυχα στα 39 σκαλοπάτια τούτα. Αρκετοί κρίνετε , συμβουλεύετε, λιθοβολείτε ,τρέχετε μακριά και λογικό....αφού λίγα τα έργα μου και οι ''άξιοι'' των ημερών μετριούνται με νούμερα....
Αλλά σας διαφεύγει κάτι σημαντικό, εγώ είμαι ''μεγάλο νούμερο'' από μόνος μου...οπότε δεν έχω ανάγκη να κυνηγώ αριθμούς , αν και τους αγαπώ από μικρός .
Εγώ είμαι εδώ για να σας βλέπω να χαμογελάτε, να βοηθώ με το δικό μου τρόπο, να σας ακούω όχι από περιέργεια μα από ενδιαφέρον κι αγάπη. Να ξέρατε πόσες φορές ''κοσκίνισα'' σκέψεις και λόγια γιατί δεν ήθελα να σας πληγώσω, ακόμα κι αν κάποιοι με αδικήσατε, χαλάλι σας!
Λάθη έκανα και φέτος, πολλά, και άτομα που λατρεύω στεναχώρησα και λυπάμαι μα ίσως το ξανακάνω γιατί είμαι σαν όλους σας. Μόνο που φέτος έσφιξε η ψυχή μου λόγω 2-3 ''μαχαιριών'' κι είπα πάει το χάνω το παιδί που τόσο μισείτε κι αγαπάτε , ανάλογα το πόστο σας. Μα τα έφερε έτσι που στο σκαλοπάτι τούτο, το ''παιδί '' έκατσε να ξαποστάσει και έβαλε με το νου του πολλά. Και ξέρετε κάτι , νευρίασα με όσα γύρω μου μαζεύτηκαν , κουράστηκα να βλέπω κόσμο να κοιτά στη δύση περιμένοντας τον ήλιο να ανατείλει από εκεί! Σέβομαι τα βίτσια και τα θέλω του καθενός, καλές οι βολές κι ανέσεις και τις αγαπάμε όλοι αλλά τι γίνεται με τα όνειρά μας? Δεν είμαστε όλοι για όλα, στη σκακιέρα κάθε ένας έχει και το ρόλο του, μα ακόμα και πιόνι να είσαι μπορείς να γίνεις κάτι άλλο,το θες? Διαβάζω τα μάτια πολλών τριγύρω και βλέπω θάμπος και βλέφαρα να κλείνουν συνεχώς, τρόμος για το φως. Κανείς δεν κάνει μόνο σωστά σε τούτη τη γη, η μαγκιά είναι να μην πέσεις μόνος στο πηγάδι σου που ξέρεις ότι στέρεψε. Μη μένεις εκεί πίνοντας τα απόνερα που ξέμειναν τόσα χρόνια. Σκαρφάλωσε, βγες , ζήσε....
Ευχαριστώ όλους όσους έβαλαν πλάτη για να ανέβω και το 39ο σκαλοπάτι, ξέρετε εσείς ποιοι είστε. Ακόμα κι εσείς που σπρώξατε , που βάλατε τρικλοποδιές μη νιώθετε τύψεις, όλοι προσφέρατε μαθήματα για μένα. Ειδικά φέτος ''ωρίμασα'' ..όχι μην γελάτε , σε λίγα και καλά θέματα το πέτυχα, συνολικά ήμουν και θα είμαι παιδί ανώριμο.....
Εξάλλου μη πιάσω παραδείγματα εσάς των ώριμων και συνειδητοποιημένων γιατί είναι αργά και δε θέλω να σας κουράσω (ούτε να σας στεναχωρήσω) ....
Επιγραμματικά για να μην αναρωτιέστε ποιος, που, πότε και γιατί τούτο το ''παιδί '' βαδίζει έτσι
Δε μέτρησα τον κόσμο τούτο με ευρώ, ίντσες, τετραγωνικά, κυβικά , μίλια κτλ..
Για μένα στης ζωής το ζύγι έχει χαμόγελα, βλέμματα, φιλιά, μπύρες, δάκρυα, κουβέντες, σελίδες , έρωτα, γέλια, μελωδίες, λόγια και στιγμές.....
Δεν ΄΄πυροβολώ '' κανέναν σας για ότι επιλέγετε , μα σεβαστείτε κι αν γουστάρετε αγαπήστε και μείνετε παρέα μου....
Δεν είμαι περήφανος για πολλές μαλακίες που έκανα και για ένα σωρό άλλα που δεν έκανα
ΌΜΩΣ είμαι εντάξει και πολύ γουστάρω αυτό που είμαι κι έχω μέσα μου κι ας μη το αποδέχεστε και κατανοείτε όλοι όσοι θα ήθελα...( όπως λέει και το άσμα ''εγώ είμαι εγώ και τα χω βρει με τη δική μου φάτσα κι ας είμαι αδέσποτο σκυλί και μπερδεμένη ράτσα...)
Στο ανέβασμα προς το σκαλοπάτι νούμερο 40, να θυμάστε πως θα χρειαστεί να κοπιάσετε για να είμαι παρών... εκ των πραγμάτων αλλάζουν κάποιες ''καταστάσεις'' και τα θέλω όλο αλλάζουν χρώμα , μέχρι να βρουν την ορθή απόχρωση!
Έχω πολλά να πω σε καθένα σας, από εσάς που είστε μέρος της ζωής μου, μα αν τολμήστε ρωτήστε με εσείς, τολμάτε?
Κι έχω επίσης πολλά να ρωτήσω που αναζητούν απαντήσεις μα δηλώστε την παρουσία σας μονάχοι σας.
ΥΓ. Έφτασα 39 για να θεωρήσω πιο σημαντικό από το να θυμηθείτε να μου ευχηθείτε εσείς
το να θυμάμαι εγώ ΕΜΕΝΑ , όσα ΕΙΜΑΙ κι όσα ΘΕΛΩ .....Άργησα μα το κατάφερα
Να με χαίρομαι, χρόνια καλά .....
