ΑΓΙΕ ΒΑΣΙΛΗ ΑΚΟΥΣ? ( Γράμμα διαδραστικό)

Καλημέρα Άγιε Βασίλη


*Ξέρεις εγώ ποτέ δε σε πίστεψα, από μικρός ήξερα πως είσαι ένα ψέμα
-Ναι ναι μη  κάνεις γκριμάτσες , μέχρι τα 6 μου με είχαν πείσει μα μετά μου χε βγει η άρνηση όλης της εορταστικής φάσης των ημερών.

*Η χρονιά που φεύγει ήταν ιδιαίτερη, άλλαξαν αρκετά τριγύρω, κυνηγώ τα όνειρα , χαμογελάω πιο συχνά.
-Τι γελάς ρε Μπίλυ, ναι καλά το ξέρω, άργησα μα ορίστε το κάνω έστω και με καθυστέρηση.

*Είχε και ζόρια το 2015, απογοητεύσεις, περίεργες καταστάσεις μα όλα μέσα στο πρόγραμμα.
-Άντε πάλι, σαρδόνια χαμόγελα. Ρε χοντρέ θα κάτσεις ήρεμα να με ακούσεις ή θα συνεχίσεις τα νάζια σου.

*Λοιπόν για Χριστούγεννα νομίζω η χαρά που πήρα ήταν λυτρωτική, δε ξέρω αν αξίζω ή αν βοήθησες κι εσύ, μα ομολογώ ότι τελικά αν δεν παλέψεις δε κερδίζεις τίποτα.
-Ώπα άσε τα ευσυγκίνητα τώρα, 130 κιλά ερυθρόλευκος δε σου πάνε δάκρυα και κόψτο γιατί θα με επηρεάσεις. Ναι ξέρω πως ζορίστηκα αρκετά μα το όνειρο βήμα βήμα το πλησιάζω.

*Είμαι σίγουρος πως το 2016 με τόσο ιδρώτα και καλοσύνη από όσους βοηθάνε σε αυτό το τομέα όλα θα πάνε καλά και θα πετύχουμε τον πρώτο μεγάλο στόχο.
-Πώς, και συ σίγουρος ε? Ναι αλλά κοίτα μη στραβώσει τίποτα την τελευταία στιγμή κι έχουμε δράματα, στο λέω από τώρα, του χρόνου ούτε μελομακάρονο αγοραστό δε θα χει.

*Ξέρεις όμως Άγιε έχουμε και κάτι διαφορετικό φέτος. Ένα αίτημα για την Πρωτοχρονιά ολίγον δύσκολο.
-Κάτσε ρε Santa τι σηκώνεις φρύδι ακόμα δεν είπα τι θέλω. Μη μου πεις ότι ξέρεις!! Τόσο πολύ φαίνεται ε?

*Μάλιστα, ε ναι τι να κάνουμε , εκεί που είχα πει Άγιε ότι θέλω ηρεμία, έρχεται πάλι στον ορίζοντα εκείνο το πλασματάκι , σημαδεύει και με βρίσκει εδώ.
-Έλα έλα κόψε το δούλεμα μέρες χρονιάρες , γιατί θα πάρω πίσω τους κουραμπιέδες και τις δίπλες.

* Και σε βεβαιώνω πως εγώ όταν ποθώ κάτι τόσο , θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου, αλλά δε νομίζεις πως χρωστάς κι εσύ λίγη βοήθεια?
Γιατί ρε χοντρέ κουνάς αρνητικά την κεφάλα σου, ποτέ δε σου χα ζητήσει κάτι , και τώρα που είπα να πρωτοτυπήσω μας το παίζεις αντίδραση?

* Άκου για να με κατανοήσεις και να συμπονέσεις λίγο, είναι περίπτωση σύνθετη . αξίζει όμως από δω ως την Καισαρεία και εγώ νομίζω πως .................
- Τι έγινε και μουτζώνεις τώρα Μπίλυ? Ναι πες με και μαζόχα, αλλά να σέβεσαι παρακαλώ τα θέλω μου ε...άντε γιατί ανοίγω παράθυρο και την πετάω την γαλοπούλα.

*Υπόσχομαι να είμαι καλός και να αγωνιστώ μονάχος μου για τα όνειρα και τα θέλω μου, αλλά αν έχεις που λένε μαγικές δυνάμεις , θεωρώ πως αξίζω και εγώ ένα δωράκι......
-Α συμφωνείς...πως? μα πρέπει να κερδίζουμε χωρίς βοήθεια ότι πολύ ποθούμε . Κοίτα τρίπλα ο χοντρός ρε!!

* Εγώ Άγιε ποτέ δε πίστεψα, μόνος αγωνίζομαι και πετυχαίνω όσα μπορώ. Και τούτη τη φορά αν και όμορφα λαβωμένος, με όλα τα ζόρια, δηλώνω παρών. Είμαι εδώ για να κυνηγώ ότι αγαπάω!

- Μπα μπα τώρα βλέπεις πόσο θέλω . Στραβέ! Αν θες να βοηθήσεις καλώς. Κάνε το σας δώρο μπόνους.   Αν δε θες τότε να ξέρεις πως θα σιγουρευτώ πως δεν υπάρχεις!!!!

ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΟΝΕΙΡΟΥ

Ήταν εννιά και κάτι σαν βγήκε στο δρόμο σκυφτός , έκανε λίγα βήματα μα χρειάστηκε να κουμπώσει το μπουφάν .Το φθινόπωρο είχε μπει για τα καλά! Κρύωνε και το ηλίθιο φερμουάρ κόλλαγε πάλι. << Τίποτα να μη γίνεται άκοπα για μένα >> μονολόγησε και τράβηξε με δύναμη πετυχαίνοντας να κλείσει καλά μέχρι το λαιμό  το φερμουάρ.

Άρχισε να περπατά, άγνωστος προορισμός, πνίγηκε πάλι μέσα στα τέσσερα ντουβάρια και έτρεξε να πάρει αέρα. Γούσταρε να περπατά , να χάνεται στα στενά, να περνάν δίπλα του περαστικοί, να παρατηρεί κρυφά. Έκλεβε ματιές , μάντευε ιστορίες και προβλήματα που έκρυβαν  όλοι αυτοί. Άραγε πόσοι να έκαναν το ίδιο? Να έβρισκε κανένας τι πόνο κουβαλούσε ο ίδιος?

Βάδιζε αργά, θαρρείς και τα πόδια του έψαχναν δρόμο να διαβούν. Ένα αυτοκίνητο πέρασε έχοντας δυνατά τη μουσική κι όλως παραδόξως δεν ακουγόταν κανένα καψουρο-τράγουδο!! Σάστισε, '' Δεν έχω πολλά..'' η μελωδική φωνή της Γλυκερίας του έσκισε τη ψυχή. Ξεκίνησε να το τραγουδάει σταματώντας την όποια προσπάθεια να παρατηρήσει τους ανθρώπους τριγύρω.

Δυο στενά παρακάτω το μηχανικό περπάτημα του τον έφερε μπρος σε ένα φαρμακείο. Χάζεψε την ανακοίνωση για τα εφημερεύοντα, ποιος ξέρει γιατί το βλέμμα του έστεκε εκεί μαγνητισμένο. Άξαφνα μια φωτεινή πινακίδα άναψε κι άρχισε να δίνει στοιχεία για τα τηλέφωνα του φαρμακείου, μα εκείνος κόλλησε στην ημερομηνία που πρώτη εμφανίστηκε με πράσινο χρώμα.

Το μυαλό του γέμισε με πράσινους αριθμούς, σήμερα, ναι , τρεις έχει σήμερα. τρία είναι και τα χρόνια. Ξεκίνησε πάλι να βαδίζει, πιο γοργά, όσο πήγαινε επιτάχυνε. Ανάσες κοφτές, το αεράκι έμπαινε στο στόμα του, τον πάγωνε μα επίτηδες το άφηνε. Νόμιζε πως θα χωνόταν σε κάθε γωνιά του μέσα του, να μην αφήσει κανένα κύτταρο του να ανακαλέσει τη μνήμη.

Σχεδόν έτρεχε, ναι. όσοι τον συναντούσαν σίγουρα αναρωτιόνταν τι έπαθε αυτός. Κάποιοι κουνούσαν το κεφάλι με νόημα , κατανοώντας την άγνωστη τρέλα που τον διακατείχε. Τρεις φορές παραλίγο να τον χτυπήσει αυτοκίνητο, οι κόρνες ούτε που τον απασχόλησαν, έτρεχε πια κανονικά , πασχίζοντας να ξεφύγει από τους αόρατους διώκτες του. 

Η ανάσα βάρυνε, λαχάνιαζε, κανένα κρύο κανένα αγέρι δε τον σταμάταγε , παρά μόνο το ένστικτο!

Μπροστά πλατιά σκαλιά, λίγα πεύκα, μαύροι πολεμιστές να στέκουν φρουροί κάτω από τον συννεφιασμένο ουρανό. Τα ανέβηκε με όση δύναμη του είχε απομείνει. Έφτασε! Κανένας δε βρισκόταν εκεί , στο μικρό ξέφωτο που χρησίμευε και για χώρο στάθμευσης. Ανάσα σταματημένη.

Αργά γύρισε και είδε τη θέα, από κει μπορούσες να δεις σχεδόν όλη την πόλη, κανένα πεύκο δε στην έκρυβε. Ανέβηκε πάνω στη πέτρινη μάντρα , νόμιζε θα δει καλύτερα. Οξυγόνο έμπαινε άφθονο στα διογκωμένα πνευμόνια του, και πάλι ζωή μέσα του. Η καρδιά έριχνε σταδιακά τους παλμούς της, κουρασμένη από το ασταμάτητο τρεχαλητό. Έκλεισε τα βλέφαρα του απαλά!

Εκεί , σαν να το ξαναζούσε πάλι, αυτός με εκείνη. Πρώτη φορά! Σαν σήμερα είχε δει τα μάτια της τόσο κοντά, είχε νιώσει να τον τρυπάνε βαθιά, διάφανος στη φωτιά της! Νόμιζε θα ήταν μια περαστική, ένα όμορφο αερικό που φάνηκε μπροστά του. Μα γελάστηκε! Ήταν πολλά περισσότερα.

Είχε νιώσει βέβαια τον κίνδυνο πριν ανέβει εδώ πάνω μαζί της, μα ποτέ του δε φοβόταν τον έρωτα!

Τώρα βρισκόταν πάλι εδώ , με τα μάτια κλειστά, να σκέφτεται κάθε στιγμή, κάθε κουβέντα της, κάθε κίνηση. Ήταν τα μάτια της, η χροιά της φωνής της, ο τρόπος που άγγιζε τα ξανθά μαλλιά της περνώντας τα πίσω από τα μικρά καλο-σχηματισμένα αυτιά. Αλλά ήταν κι όσα έλεγε, δε πίστευε πως ο άγγελος που είχε μπροστά του είχε μια εξυπνάδα γεμάτη συναίσθημα.

Είχε τσιμπηθεί κρυφά, όλα όσα είχε ονειρευτεί ήταν εκεί, οι ανάσες τους τόσο κοντά. Θυμήθηκε το χρώμα των ματιών της, θάλασσα βαθιά, είχε αφεθεί να πέσει μέσα της, ας χανόταν, ας πνιγόταν.

Εκείνη τη νύχτα πίστεψε στα παραμύθια. εκείνη τη νύχτα πίστεψε στις μάγισσες που με ένα φιλί μεταμορφώνονται σε πριγκήπισες. Εκείνη τη νύχτα ήξερε τι ήθελε στη ζωή του.

Όταν την άγγιξε το ένιωσε, καμιά δε το είχε πετύχει ποτέ ως τότε. Αν υπάρχει το άλλο μισό τότε αυτός το είχε βρει. Έλαμπε σαν τον ήλιο, μια θλιμμένη χλομάδα φεγγαριού αναδυόταν παράλληλα , τόσο μαγική η όψη της. Και τόσο δυνατή ψυχικά, η αυτοπεποίθηση της έμοιαζε μα εκείνη της φουρτούνας που ξέρει πως θα βυθίσει μια μικρή ξύλινη βάρκα.

<<Είσαι ιδιαίτερη, εύκολα μπορεί κάποιος να σε ερωτευτεί , οι πιο πολλοί για την ομορφιά σου μα εγώ δεν είμαι σαν αυτούς,εμένα ...>> είχε κομπιάσει. Εκείνη χαμογελούσε σήκωσε τα δάχτυλα της και του έκλεισε τα χείλη. 

<< Ξέρω, σε ξέρω καλά...Σε νιώθω και δε ξέρω αν μας βγει σε καλό όλο αυτό.>> 

Τον είχε ξαφνιάσει η σιγουριά της, την κοίταζε επίμονα, τα πρόσωπα τους απείχαν ελάχιστα. Έσκυψε απαλά πάνω του και του ψιθύρισε ........Η μυρωδιά των μαλλιών της τον μέθυσε για πάντα.

Σαν άκουσε τα λόγια της , τρόμαξε και δάκρυσε ταυτόχρονα.

Τώρα στεκόταν εκεί....Μόνος....Κάπου στην λαμπερή πόλη ήταν κι εκείνη, μπορεί να μη ήταν μόνη της μα ήταν Μοναδική! Ξανά έκλεισε  τα μάτια του κι άφησε το κορμί του να πέσει στο κενό, να πετάξει για να τη βρει και να την πάρει κοντά του...Είχε φτάσει η ώρα....

  

ΘΕΑ ΤΗΣ ΓΗΣ , ΠΛΑΣΜΑ ΟΥΡΑΝΙΟ

Το καλοκαίρι είχε πάρει το δρόμο του αποχωρισμού, αργά μα σταθερά.
Εκείνο το βράδυ ένα απαλό αεράκι έφερνε ανάσες του φθινοπώρου.
Τα σύννεφα που είχαν εμφανιστεί το απόγεμα είχαν ταξιδέψει ήδη μακριά.
Στο σκούρο ορίζοντα το φως των άστρων  τρεμόπαιζε , ουράνια κεράκια.

Εκεί στη ρίζα του πληγωμένου βράχου, χώμα ,πέτρα και ξύλο.
Πίσω από το λόφο να ξεπροβάλει ένα φεγγάρι γεμάτο θλίψη.
Μια ανυπομονησία έκδηλη , αλλοίωνε τα λόγια της σκηνής.
Ματιές κρυφές , ανάσα βαριεστημένη κι ένα βουητό πόθου.

Άξαφνα όλα τα κεριά του ουρανού έσβησαν , το αγέρι σιώπησε.
Σημάδι ιερό, το φεγγάρι προβολέας την πύλη έδειχνε.
Σαν από τα σπλάχνα της γης πετάχτηκε θεά αερικό.
Ανέμιζε σάρπα λευκή στον ώμο της, ξανθό φωτοστέφανο τα μαλλιά της

Στο διάβα της άναβαν τα άστρα πάλι, χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια.
Θαρρείς τη θεότητα σεβάστηκε το φεγγάρι και ξάπλωσε να κοιμηθεί.
Πλησίαζε , χαμόγελο που έκανε τις πέτρες να ραγίσουν.
Κάθε πατημασιά της σβηνόταν μαγικά στο χώμα, θεά της γης!

Τότε τα μάτια έκλεισα σφιχτά, από φόβο μη χαθεί το όνειρο.
Θέρμη με περικύκλωσε , του πάθους λάβα τα βλέφαρα τίναξε.
Έστεκε εκεί, αρχαία θεά της γης , πλάσμα ουράνιο.
Έσκυψε και τα δυο χείλη της άγγιξαν το δέρμα μου.

Σιωπή βγαλμένη από του νου τα βάθη τα ανείπωτα.
Ενέργεια χείμαρρος,των κυττάρων ξύπνημα.
Να σταματήσει να ξεκουραστεί του χρόνου η βιασύνη
Να μείνει αιώνια δίπλα μου,  του ονείρου η φωτιά.

Αργά τη μέση της τύλιξα , χάδια  ανάσες στο λαιμό της
Ψίθυροι του ουρανού και της γης την καλούσαν
''Της μέρας ξεχασμένη ηλιαχτίδα, της γης ελπίδα
πέτα ψηλά σκάψε βαθιά ,χάραξε νέο δρόμο''

Στου χρόνου τούτη τη ρωγμή θα σε κρατήσω αιώνια
Κι αν δε βρεις το μονοπάτι και στο δάσος κρυφτείς
Θα το περπατήσω όλο, σε κάθε δέντρου ρίζα
μέχρι να σε πάρω από το χέρι να πετάξουμε στο ίδιο αστέρι.

CHOCOHOLIC

   
   Είκοσι δύο μέρες τηρούσα την εντολή του γιατρού κατά γράμμα. Με είχε τρομάξει, το ήξερα βέβαια τι θα έλεγε μιας και τα αποτελέσματα των εξετάσεων ήταν ξεκάθαρα. Ζάχαρη γιοκ. Μετά από τη γκρίνια μου, δέχτηκε να επιβάλει μείωση στο ελάχιστο , τονίζοντας πως η επόμενη εμφάνιση πολύποδα θα ήταν πιθανότατα ''κακοπροαίρετη''.

   Σήμερα το βράδυ σκεφτόμουν όλα όσα είχαν συμβεί το τελευταίο μήνα, έκλεισα τον υπολογιστή, πήρα κλειδιά και πορτοφόλι και βγήκα. Δεν άντεχα!! Μπήκα στο αυτοκίνητο και οδηγούσα ασυναίσθητα , θα είχε περάσει πάνω από μισάωρο. Ξαφνικά συνειδητοποίησα πως ήμουν ένα στενό πίσω από το αγαπημένο μου ζαχαροπλαστείο στο κέντρο της πόλης. Χειρόφρενο...Κοίταξα τον καθρέφτη, δύο μάτια γεμάτα απόγνωση, πουθενά ίχνη φόβου.

  Άνοιξα με αποφασιστικότητα την πόρτα, καθαρά βαριά βήματα με κατεύθυνση το ναό της ζάχαρης.
Τρία λεπτά χρειάστηκαν για να εισέλθω και να επιστρέψω άμεσα στο βολικό κάθισμα του Yaris.
Στα χέρια μου κρατούσα σφιχτά το μικρό χάρτινο κουτάκι,  για μια στιγμή μου πέρασε η ιδέα να οδηγήσω ως το σπίτι και να χαρώ εκεί το περιεχόμενο του κουτιού! Όχι όμως, δεν γίνεται!!

  Με το δάχτυλο ξεκόλλησα το σελοτέιπ, ΠΑΠ...έκανε το χαρακτηριστικό ήχο. Έτρεμα , ναι, ίσως η στέρηση, η λαχτάρα...Άνοιξα το κουτί κι έβγαλα με δυσκολία το πλαστικό μπολ. Με απόλυτη σιγουριά πια μιας κι έβλεπα με περίσσια λαγνεία το προφιτερόλ που σπαρτάραγε μέσα, ξεκαπάκωσα το πάνω μέρος του μπολ. Ηδονή και πάλι ακούγοντας τον ήχο..ΚΛΑΚ. Βιαζόμουν, έπιασα την συσκευασία με το μικρό πλαστικό κουταλάκι, ΧΡΑΤΣ , το έσκισα..Ίδρωσαν ήδη τα χέρια μου...

  Με ανυπομονησία κάρφωσα το κουταλάκι στο απόλυτο μαύρο. Βουτιά στο χάος!! Βύθισα αρκετά το κουτάλι και τράβηξα αργά αργά προς τα πάνω μη τυχόν και πέσει καμιά σπιθαμή κάτω..
ΜΜΜΜΜ ήδη το εσωτερικό του αυτοκινήτου είχε πλημμυρίσει με την μυρωδιά της μαύρης σοκολάτας ενώ που και που φέγγιζε η δροσερή  σαντιγύ. Τόσο φρέσκια  και λαχταριστή πριν ακόμα τη δοκιμάσω.

 Ταχείλη άνοιξαν διάπλατα, το κουταλάκι μεταμορφώθηκε σε αεροπλάνο και πέταξε προς τον ουρανίσκο μου..Σοκολάτα και σαντιγύ παρέα με μικρά κομμάτια σουδάκι. Παραλήρημα, ζαλάδα..Μόνο εγώ και εκείνη..Κάθε αρνητική σκέψη χάθηκε όσο η γλώσσα στροβιλιζόταν μέσα στη στοματική κοιλότητα...Πετούσα σε ιπτάμενο σοκολατένιο χαλί, ανάμεσα σε σύννεφα από σαντιγύ..
Ε ας πεθάνω σκέφτηκα, ήμουν και θα είμαι CHOCOHOLIC!!

ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ

    Σήμερα το πρωί είχε σηκωθεί νωρίς ,ένιωσε την ανάγκη να κολυμπήσει πριν ανέβει ψηλά ο ήλιος.
Ήταν και ο εφιάλτης που την είχε  ανησυχήσει χτες τη νύχτα,τελευταία είχαν πυκνώσει και την έκαναν να ξυπνάει κακοδιάθετη. Η επαφή με το νερό την είχε αναζωογονήσει , γύρισε στο δωμάτιο με άλλη διάθεση, η κολλητή της ακόμα κοιμόταν. Έκανε ένα ντουζ, άφησε βρεγμένα τα πλούσια καστανόξανθα μαλλιά της , φόρεσε το αγαπημένο της λευκό μπλουζάκι κι αποφάσισε να βγει στη βεράντα.

   Ο ήλιος είχε κάνει την εμφάνιση του , η θάλασσα στο μικρό κολπίσκο ήταν γαλήνια με τα λίγα σκάφη να αναπαύονται , έχοντας μαζεμένα τα πανιά τους. Έριξε τη ματιά της στο μεγάλο φοίνικα που  έστεκε σαν άγαλμα στο δεξί μέρος της βεράντας, έβαλε τα μεγάλα μαύρα γυαλιά να προστατεύουν τα πράσινα μάτια της από τον ήλιο. Κατευθύνθηκε προς το γκρι καναπέ με τις μεγάλες σκούρες μπλε μαξιλάρες, προς στιγμήν της πέρασε από το μυαλό να χωθεί στην αγκαλιά του μα προτίμησε να ακουμπήσει στο πλαινό μπράτσο του, ενώ οι δυο μεγάλες λευκές ομπρέλες της χάριζαν μια δροσερή σκιά.

     Ακούμπησε το ένα της πόδι απαλά στο άσπρο ξύλινο κάγκελο κι άφησε το βλέμμα της να πλανηθεί στο γαλάζιο της θάλασσας, στο βάθος διέκρινε τους μικρούς ορεινούς όγκους της Αίγινας. τίποτα δε μπορούσε να μπει εμπόδιο στη φαντασία της , κανένα βουνό , καμιά θάλασσα.

    Η σκέψη της ταξίδεψε μακριά σε εκείνον, τον αγαπούσε κι ας μην ήταν αμφίδρομη αυτή η αγάπη. Πολλές φορές αναρωτιόταν τι του έβρισκε , γιατί αυτόν κι όχι κάποιον άλλον, απάντηση δεν είχε. Η κολλητή της επέμενε πως απλώς σε μια δύσκολη στιγμή της βρέθηκε εκείνος στο διάβα της εξού και η τόση ανώφελη αγάπη. Της τόνιζε πως αργά ή γρήγορα θα έβρισκε το δρόμο της για νέα ταξίδια, μα εκείνη δε μπορούσε να το πιστέψει. Άραγε να ήταν αλήθεια??

     Τα υγρά πανέμορφα πράσινα μάτια της , οχυρωμένα στα μαύρα γυαλιά της ατένιζαν το άπειρο του νερού, θυμήθηκε την αίσθηση που βίωσε πριν λίγο βουτώντας με δύναμη και σιγουριά στο βυθό!
Ήταν λες και είχε αγκιστρωθεί κάπου και εισχωρώντας στο δροσερό νερό , απελευθερώθηκε από οτιδήποτε την κρατούσε δέσμια των θέλω της. Στο πρόσωπο της σχηματίστηκε ένα γλυκύτατο χαμόγελο, χαρακτηριστικό της γοητείας της, δε με νοιάζει μονολόγησε χαμηλόφωνα.

  Θα κυνηγώ την όμορφη  στιγμή , θα ζω την κάθε μέρα δίχως να πληγώνομαι πια, αν και  η θλίψη ταίζει τη χαρά μου τελικά,  σκέφτηκε, την ίδια ώρα που οι ακτίνες του ήλιου έγιναν ένα με τα υπέροχα μαλλιά της , λούζωντας τα στο φως.
   

ΦΙΛΕ ΑΛΕΞΗ...

    Δύσκολη μέρα φίλε, αγανάκτηση κι οργή? πίκρα ? απογοήτευση? Λίγο από όλα τα παραπάνω..
Μα ξέρεις πως εμείς οι αριστεροί έχουμε ένα θετικό- αρνητικό σε υπέρμετρο βαθμό.
Δε σταματάμε να ονειρευόμαστε και να αγωνιζόμαστε γιατί αγαπάμε και υπηρετούμε τις αξίες και τις ιδέες μας.

    Μέλος του κόμματος δεν ήμουν κι ούτε θα γίνω ποτέ, αλλά ήμουν εκεί μαζί σου στις καταλήψεις,στη Γένοβα, στη μάχη για την Αθήνα, στην ανάδειξη σου σε αρχηγό και σε όλες τις χαρές που ακολούθησαν, στην ενδυνάμωση και στη νίκη της ελπίδας.

   Ανεβήκαμε βήμα βήμα , γιατί είχαμε καθαρά κούτελα, γιατί δε δεχόμασταν άλλο τις λανθασμένες πολιτικές στην οικονομία, γιατί δακρύζαμε σαν συναντούσαμε τις ουρές ανέργων, τους άστεγους και κάθε ταλαιπωρημένο πολίτη της χώρας.

 Το Γενάρη χαρήκαμε και θεωρήσαμε πως ξεκίνησε μια νέα πορεία η χώρα, 5 μήνες πάλεψες , έκανες λάθη στις επιλογές ατόμων, λίγο η απειρία λίγο η έλλειψη στελεχών? δε με νοιάζει , κανείς δε γεννήθηκε έτοιμος και παντογνώστης...τώρα έμαθες...χωνέψαμε ακόμα και την συνεργασία με ΑΝΕΛ, γιατί κρίναμε με βάση ιστορικότητα της στιγμής.

Μέρα τη μέρα βλέπαμε να αγωνίζεσαι να μεταφέρεις στους έξω την ανάγκη για την στροφή προς μια νέα οικονομική πολιτική, την ίδια ώρα που εντός χώρας αργούσες να κυνηγήσεις τα λαμόγια και να νομοθετήσεις περισσότερα μέτρα σύμφωνα με την ιδεολογία μας. Κατανοώ πως βρήκες άδεια ταμεία κι άρχισαν να σε πιέζουν τρόικες εσωτερικού κι εξωτερικού και κάποιοι που κακώς άφησες να εισχωρήσουν στο κόμμα περιφέρονταν ασκόπως , κάνοντας ζημιά ανεπανόρθωτη.

Αλέξη κακώς περίμενες πως θα τους αλλάζατε κατεύθυνση, δε σε κατηγορώ για αυτό μα έπρεπε να είχες έτοιμο το σχέδιο για την έξοδο.. Περνούσαν οι μέρες και έβλεπες πως μέτρα θα σου ζητούσαν, ίσως σε μπέρδευαν . Μα τι περίμενες από τα γεράκια της Ευρώπης?

Αναγνώρισες και κάποια λάθη σου και εύγε μα ακόμα κι όταν αποφάσισες το δημοψήφισμα σε έβλεπα πως δεν πίστευες πως ο λαός ήταν έτοιμος... μα όχι εσύ!!!

Και ήρθε η εντολή, ΟΧΙ σε νέα μνημόνια...Μπορεί να θεωρούσαν κάποιοι πως με το ναι θα έκανες περήφανη έξοδο, μα ο λαός σε πιστεύει...Η δεν άντεχε άλλο να ναι στην εξουσία όλοι οι απατεώνες και οι κλέφτες!

   Και άρχισες να υποχωρείς,κατανοώ ρε Αλέξη πως το ρίσκο μεγάλο, η πίεση εκεί ανάμεσα στα κοράκια που ζητούσαν και ζητούσαν ..κι εσύ ήσουν μόνος..Μα ρε φίλε δεν ήσουν μόνος ...Εδώ πίσω ήμασταν πολλοί!!

Και συμφώνησες....Κατανοώ ...Στο λέω πάλι ρε φίλε...

  Όμως δε χάθηκε ακόμα τίποτα, έχεις πίσω σου ένα 36% , ένα 62% στο δημοψήφισμα κι ένα λαό που δεν αντέχει άλλο. Πως θα δεχτείς να πας μπροστά με ψήφους από όλους αυτούς που ρήμαξαν το τόπο? Με αυτούς που ναι υπόλογοι για το χρέος  και την κατάντια της χώρας...

   Είτε προκήρυξε εκλογές και πάμε ανοιχτά να πούμε πως πάμε σε έξοδο κι ότι γίνει ρε φίλε...
Είτε σώσε την πατρίδα ,άκου τους φίλους σου και όχι το κάθε ώριμο αριστερό που μας θυμήθηκε τώρα. Όταν από χτες σε υμνούν τα κανάλια, οι πολιτικοί δεινόσαυροι, τα φερέφωνα των πλουσίων, οι ευρωλάγνοι και επί χρόνια καταπατητές της εθνικής μας περηφάνιας και πλούτου τότε δε το έπιασες πως πήρες λάθος δρόμο.  Ξεκίνα πάλι για έξω και πες κύριοι, ήρθα και πάλι, ώρα να αποφασίσουμε αν θα διαλύσουμε παρέα την ευρω-ζώνη ή αν θα τη σώσουμε παρέα αλλάζοντας πορεία!

Ίσως η ευκαιρία είναι τώρα!! ΤΏΡΑ...

 Αν συνεχίζεις να ελπίζεις πως μπορείς να συμπορευτείς εν μέσω μνημονίου μαζί με τη στήριξη των δεξιών, των ανύπαρκτων ποταμίσιων, των πράσινων σαθρών υπολειμμάτων και όλων των δημοσιογράφων , εκτελώντας εντολές των πιο άθλιων χαρτογιακάδων που πέρασαν από τη Γηραιά Ήπειρο τις τελευταίες δεκαετίες , να ξέρεις πως θα μας βρεις απέναντι !!

Ακόμα και τώρα να ξέρεις η ελπίδα δε χάθηκε, με τόσα στελέχη κόντρα μπορεί και να το είχες σχεδιασμένο? Να χεις μια δικαιολογία κι αφού περάσαμε τόσα και τόσα να μπορείς να σταθείς μπροστά στην Ιστορία και τα βλέμματα τόσων που σε ακολουθούν και σε πιστεύουν..Η αριστερά είναι παρούσα , ήταν και θα είναι και μετά από σένα, μη τη στιγματίσεις αρνητικά,έχει παλιές πληγές δε χρειάζεται φρέσκες.

ΤΩΡΑ ...Έχουμε την ευκαιρία,μη μπλέξεις άλλο με τα απομεινάρια του παλιού πολιτικού κατεστημένου. Εκλογές ή όποια λύση οδηγήσει και πάλι στο χαμόγελο και την ελπίδα...
Δεν υπάρχει μονόδρομος, υπάρχει η χώρα και οι νέες γενιές που πρέπει  να ζήσουν με το κεφάλι ψηλά!!

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΔΙΕΞΟΔΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ
ΝΑΙ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΛΛΟ ΔΡΟΜΟ, ΕΦΙΚΤΟ, ΜΕ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΜΑ ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΨΗΛΑ!!

ΔΕ ΘΥΣΙΑΖΩ ΚΑΜΙΑ ''ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ'΄- ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ

Είχα αποφασίσει να ασχοληθώ εμπεριστατωμένα με τα προτεινόμενα μέτρα του νέου μνημονίου μα οι εξελίξεις τρέχουν και δε χρειάζεται να τα αναπτύξω .

Ήμουν και είμαι υπέρμαχος μιας άλλης πολιτικής, η λιτότητα 5 χρόνια δοκιμάστηκε και δεν οδήγησε παρά στο χειρότερο. Αν οι εταίροι επιμένουν στο ίδιο λάθος τι να πω? 5 ΧΡΟΝΙΑ το ίδιο φάρμακο στον ασθενή και η κατάσταση του έφτασε στο απροχώρητο....κι όμως να θέλουμε να του δώσουμε το ίδιο....ε και? αν όχι τώρα σε 6 μήνες πάλι στο ίδιο σημείο. ΌΧΙ στην ίδια λάθος οικονομική πολιτική.

ΝΑΙ να παρθούν μέτρα, δε γίνεται να παίρνουν σύνταξη στα 50, να μη φορολογούνται εφοπλιστές , σκαφάτοι,  να μην ορθολογίσουμε κάποιες δαπάνες κτλ...

Μα πλέον είναι φανερό πως αυτοί οι ευρω-διαχειριστές δε μπορούν να αντέξουν μια αριστερή κυβέρνηση, οι συνεχείς αλλαγές στα κείμενα, τα μπρος πίσω διαπραγματεύσεων και ειδικά οι τελευταίες αξιώσεις του περί αξιοπιστίας και όχι μόνο το αποδεικνύουν.

Θέλουν πλήρη υποταγή, να ορίσουν αυτοί υπουργούς όπως κάνουν τόσο καιρό τώρα, να δεσμεύσουν τα περιουσιακά στοιχεία χώρας , ένα βήμα πριν να ζητήσουν πλέον την κατάργηση εκλογών και το ορισμό αποικιοκρατικών εξουσιαστών τύπου Στουρνάρα, Παπαδήμου...

Συγνώμη μα δε μπορώ να το δεχτώ, δεν αντέχω να γράψω άλλα γιατί θα βρίσω, το πως φτάσαμε εδώ το ξέρετε όλοι, 40 χρόνια πορείας, μίζες κλοπές  υπερτιμολογήσεις, εξοπλισμοί, ολυμπιακοί αγώνες τεχνικά έργα κ.α αρκετά. Ευθύνη είχαμε όλοι μα δε τα φάγαμε όλοι μαζί!!

Το λάθος του Τσίπρα ήταν πως ενώ μπήκε και το πάλεψε δεν ετοίμασε παράλληλα το πλάνο για τη δραχμή, ναι μεν τώρα το κατανοώ πως θα είναι πιο δύσκολα λόγω της όλης κατάστασης μα δεν υπάρχουν αδιέξοδα, πόνος θα υπάρξει και δυσκολίες μα το κεφάλι θα είναι ψηλά!!!

Αν εσείς θέλετε να παραδώσετε και τα κλειδιά της χώρας στους ευρω- βιαστές και να θυσιάσετε ανεξαρτησία, δημοκρατία , δικαιώματα αιώνων που πρώτα στο τόπο τούτο γεννήθηκαν , μόνο και μόνο για να μην αλλάξει η δεξιά πορεία λιτότητας και εκμετάλλευσης των λαών, για να συνεχίσετε να έχετε αυτά τα λίγα ευρώ στην τσέπη είναι δικαίωμα σας.

ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΜΟΥ να αντιδρώ , να κατακρίνω, να υποστηρίζω ότι θέλω μια άλλη λύση για τη χώρα μου , πως αποζητώ να μπορώ να διαλέγω εγώ κυβέρνηση για το τόπο...αν είναι να πεινάσει όλη η χώρα να γίνει μένοντας ελεύθερη κ όχι να αφήσει το κάθε ευρω-χαρτογιακά να μας υποδεικνύει τρόπους που δεν αποδίδουν...

ΟΤΑΝ ΗΡΕΜΗΣΕΙ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΑΓΙΑΣΕΙ Η ΟΡΓΗ ΜΟΥ ΘΑ ΠΟΥΜΕ ΠΙΟ ΠΟΛΛΑ ΚΙ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΖΑΛΙΣΑΤΕ  ΟΛΑ ΤΑ ΜΜΕ ΚΑΙ ΟΙ ΝΑΙ-ΝΑΙ-ΚΟΙ  ΚΑΙ ΕΥΡΩ-ΒΟΛΕΜΕΝΟΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΞΟΔΟΣ, ΔΡΑΧΜΗ ...ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ...

ΟΧΙ ΚΥΡΙΟΙ....ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΙ ΣΕ ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!!

ΟΧΙ ΓΙΑΤΙ......

    Κλείσαμε 5 χρόνια μνημονίων , με σειρά μέτρων που μας οδήγησαν σε αύξηση ανεργίας σε κλείσιμο επιχειρήσεων, σε ουρές στα συσσίτια, σε εξαφάνιση νοσοκομειακής περίθαλψης, σε μισθούς άθλιους και σε εκατοντάδες αυτοκτονίες . Κι όλα αυτά γιατί 30 και βάλε χρόνια οι κυβερνήσεις μας φρόντιζαν να τρώνε αβέρτα, να δημιουργούν στρατιές δικών τους σε κάθε τομέα , μίζες, κλεψιές , λαμόγια παντού.

    Επιτρέψτε μου να έχω άποψη χρόνια τώρα για την λιτότητα που δεν οδηγεί πουθενά, ποτέ σε κανένα μέρος του πλανήτη δε μείωσε αντιθέσεις , δεν έλυσε με δικαιοσύνη τα προβλήματα. Όπου μπήκε το ΔΝΤ το έκανε απλώς για να καταστρέψει ,,να υποδουλώσει, να μπουν μετά και να κάνουν ότι κάνουν πάντα τα αρπακτικά, να σκοτώσουν και να φάνε μέχρι και το κουφάρι. Ποιος διαφωνεί? Είδατε κανένα θετικό στοιχείο 5 χρόνια?

    5 χρόνια κυβερνήσεις που λειτουργούσαν σαν υπάλληλοι των έξω, που έπαιρναν mail κι ούτε να αντισταθούν έτσι για το γαμώτο...μα γιατί αρκετούς τους είχανε σε λίστες μισθοφόρων μιζαδόρων των γνωστών γερμανικών εταιριών, γιατί να αγωνιστούν για τη σωτηρία του λαού, υποχείρια της δήθεν ευρωπαικής ένωσης!! Ναι έγινε αναδιάρθρωση του χρέους, δίνοντας λεφτά στις τράπεζες, φορτώνοντας το ελληνικό δημόσιο , σώζοντας και τις ξένες τράπεζες με αφαίμαξη των αποθεματικών των ταμείων κ.α πολλά που μπορώ να στηρίξω μα δε θέλω να κουράσω...

   Και ήρθε η αριστερά, αυτή που εγώ στήριζα πολύ πιο πριν, η οποία είχε πολλά βαρίδια από κάτι μετανοήσαντες σοσιαλιστές αμφιβόλου ποιότητας. Άπειροι? ναι...μα έτοιμοι για τη μάχη... ονειροπόλοι ? ναι... Μα πιο πατριώτες από τόσους και τόσους ''αδωνοτζημερους'' κτλ...
Έκαναν και λάθη στο 5μηνο αυτό , μα κάθε νοήμων άνθρωπος είδε ότι δε το χώνεψαν ποτέ πως κάποιοι αριστεροί από τη μικρή Ελλάδα αποφάσισαν να διεκδικήσουν κάτι καλύτερο για τούτη τη χώρα... δεν είναι απατεώνες σαν τους παλιούς κι αυτό δε μπορεί να τους το συγχωρέσουν τα καθεστωτικά κανάλια και εφημερίδες.... Όποιος δε βλέπει το παιχνίδι των θεσμών και τη τρόικας εσωτερικού απλά κοροιδεύει τον εαυτό του...

  Και φτάνουμε στο δημοψήφισμα -αν τελικά γίνει- , αρχίσανε το βομβαρδισμό περι έλλειψης ηγετικής φυσιογνωμίας και γιατί δεν υπογράφει κτλ...να μιλάνε για εκτροπή οι τσεκουροφόροι και όσοι είχαν γραμμένο το λαό 5 χρόνια τώρα..πόσα μπορώ να πω μα δε θα σπαταλήσω χώρο...

  Και οι πολίτες διχάστηκαν λέει....ναι...δυστυχώς κάποιοι ήταν είναι και θα είναι στον κόσμο του δε ξέρω δεν είδα δεν άκουσα...απολιτίκ!!! αδιάφοροι γιατί έμαθαν με τα λεφτά οικογένειας η γιατί μας ενδιαφέρει  που θα πιούμε ποτό και όχι αν λίγα χλμ παρακάτω μια μάνα παίρνει αγκαλιά το μωρό και πηδάει απο το μπαλκόνι!!  Και είναι και οι βολεμένοι ,συνταξιούχοι με μίζες που βρωμάνε δημόσιο χρήμα, οι πλούσιοι, οι έχοντες περιουσία, οι επι χρόνια υμνητές της μιας και αδιαίρετης καλοπέρασης,  που νοιάζονται για τα κέρδη..για τις καταθέσεις που ναι ήδη έξω, ελληνάρες με τσέπη, όχι αστεία!!!

Και οι άλλοι που φοβούνται... τρέμουν  μη χάσουν όλα τα καλά της ευρωζώνης!! ποια καλά? δε ξέρουν μα ο μπάμπης και crashο-γιώργος έτσι λένε!!! να μη χάσουν το μισθό!! να μη χάσουν την επιχείρηση άσχετα αν στο τεβε χρωστάνε δόσεις και δόσεις!!!

Και είναι και εκείνοι που παλεύουν κάθε μέρα , που έχασαν δουλειά, που δεν έχουν χρήμα για τη ΔΕΗ, που μένουν ώρες σε ουρές ΟΑΕΔ, συσσιτίων , εκείνοι που και πασχίζουν να ζήσουν οικογένειες, που δε βλέπανε που πάει η χώρα, που θαμπώθηκαν απο ιδεολογίες, μα τώρα ξέρουν!!
Αυτοί που έχασαν σπίτια από τις λατρεμένες τράπεζες ή τοκογλύφους, που έθαψαν συγγενείς, πάνω απο 3500 που πήραν το δύσκολο- εύκολο δρόμο της αυτοκτονίας .
Μπορώ να γράφω ώρες......μα ξέρετε..εσείς που αγωνίζεστε ξέρετε.. ξέρετε και εσείς οι άλλοι
που νομίζετε ότι ένα ναι θα σώσει το μέλλον!!
Τόσα ναι τόσα χρόνια κατέστρεψαν το παρόν ρε μάγκες!! 
Αφήστε το φόβο σας , όποιος κι αν είναι αυτός!! ταξιδέψτε με τη μνήμη σας στην ιστορία αυτού του τόπου.. Δε βαρεθήκατε 5 χρόνια να σας  δουλεύουν?
Μετρήστε μια φορά τις εισπράξεις τις καρδιάς σας κι όχι του ταμείου!
Κλείστε όλα τα ΜΜΕ που σας έχουν ταίσει ψέματα και κουτόχορτο την ώρα που δεν έχουν αποδώσει ούτε δραχμή ούτε ευρώ.

Δε με νοιάζει, δε θέλω να επηρεάσω κανέναν σας!! Τι σκατά, είστε ενήλικες και σκεπτόμενοι!! Όσοι έχετε συμφέροντα στο ναι να το κατανοήσω... Μα οι πιο πολλοί που θα διαβάσετε αυτό το κείμενο ξέρω οτι δεν είστε ούτε λαμόγια ούτε τόσο χρήμα και συμφέροντα στο ναι!!  Και ότι κι αν βγάλει η κάλπη θα σεβαστώ το αποτέλεσμα .

    Όσα χρόνια θυμάμαι να σκέπτομαι πολιτικά, η καρδιά χτυπά αριστερά!! Ποτέ δεν ήμουν μέλος σε κανένα πολιτικό φορέα, ποτέ!! Για μένα η αριστερά είναι ιδέα, τρόπος ζωής .Δε συμφωνώ με πολλά απο τα βήματα υποχώρησης  των τελευταίων ημερών και υποψιάζομαι πως μπορεί να μη φτάσουμε στην κάλπη γιατί κάποιοι βάλθηκαν να αποφασίζουν για την πατρίδα μου χωρίς το λαό της. Δε ξέρω πως θα αντιδράσω σε όποια συμφωνία παρακάμψει  το δικαίωμα μου να διαφωνήσω!

Ξέρω όμως τούτο... Αν φτάσω στο παραβάν  θα θυμηθώ τα παρακάτω

* Τις δυσκολίες να ζήσω με τους μνημονιακούς μισθούς και την πίκρα να βλέπω γύρω μου ακόμα χειρότερα φίλους να περπατάνε ώρες με φυλλάδια στα χέρια για 2,5 ευρω την ώρα, άλλοι  να παρακαλάνε να τους βρω καμιά δουλειά , να ντρέπομαι που εγώ μπορεί να μουν προνομιούχος με όποια εργασία είχα ή με γονείς που όταν χρειάστηκε ήταν εκεί να βοηθήσουν

* Τις ουρές και τα βλέμματα στους ΟΑΕΔ που έμπαινα λόγω δουλειάς  , να με καρφώνουν μήπως αναγγείλω νέα θέση εργασίας, βλέμματα απόγνωσης .

* Την μέρα του Νοέμβρη του 2014 που πέρασα τυχαία από το συσσίτιο του Δήμου, χιλιάδες, όχι μόνο ρακένδυτοι, μα και πρώην επιχειρηματίες  που βαρέσανε φαλιμέντο....Κι εκείνη η κουβέντα με το Νίκο που δούλευε εθελοντής εκεί..'' Ντρέπομαι ρε φίλε δίνω τη σακούλα με το φαγητό, γυρνώ σπίτι και κλαίω'' .....Πόσα δάκρυα μετά? Γιατί κατάλαβα τι είναι η ντροπή!!

* Τις ιστορίες με όσους χάθηκαν επειδή δεν υπήρχαν ασθενοφόρα, που δεν κατάφεραν να βρουν κρεβάτι να νοσηλευτούν, που φούνταραν για να σωθούν...

* Τις σχέσεις , τους γάμους που διαλύθηκαν γιατί κάποιοι δε μπόρεσαν να αντέξουν την πίεση, την πείνα , την ντροπή...

* Τις γιαγιάδες τις μάνες που έψαχναν να βρουν μια δικαιολογία να πουν στο εγγόνι, στο παιδί τους επειδή δεν περίσσευε να τους πάρουν ένα παγωτό, ένα παιχνίδι.

* Τους γονείς ή τους νέους που φύγανε εξωτερικό για να βρουν μια άλλη τύχη, αυτούς που έσβησαν στις εργασίες τους όπως τα παλικάρια στην ΠΥΡΚΑΛ, εργαζόμενοι των 800 και 1000 ευρώ

* Τις νύχτες που έκατσα μέσα γιατί δεν υπήρχαν χρήματα για βόλτες, τις διακοπές που δεν πήγα, όσα δε χάρηκα , μηδαμινά μπροστά σε όσα προανέφερα βέβαια...

Για όλα αυτά και για άλλα πολλά που κρύβω μέσα μου βαθιά θα φωνάζω  ΟΧΙ!!!

''ΟΧΙ ΣΕ ΟΛΑ ΠΟΥ ΚΟΥΡΕΛΙΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ''

ΓΙΑΤΙ Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΜΟΥ , Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΛΕΝΕ ΟΧΙ!!!

ΓΙΑΤΙ ΕΧΩ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΟΙΤΑΩ ΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ

ΓΙΑΤΙ ΕΘΝΙΚΙΣΤΗΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΑ ΞΕΡΩ ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΠΟΙΑ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ!!


ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΕΝΑΝ ΑΠΟ ΣΑΣ ΕΙΤΕ ΣΑΣ ΑΓΑΠΑΩ ΕΙΤΕ ΣΑΣ ΞΕΡΩ ΕΙΤΕ  ΟΧΙ , ΓΙΑ ΤΟΥΣ

ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΠΟΥ ΣΤΑ 65 ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ 12 ΩΡΑ, ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΝΩΣΤΟΥΣ

ΠΟΥ ΝΟΙΑΖΟΝΤΑΙ, ΠΟΥ ΠΟΝΑΝΕ ΜΕ ΟΣΑ ΠΟΝΑΩ , ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ

ΓΙΑ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΠΟΥ ΑΚΟΜΑ ΚΥΝΗΓΩ....

ΓΙΑ ΜΕΝΑ , ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΤΥΧΕ ΝΑ ΚΑΝΩ ΜΑ ΚΑΙ ΠΟΥ ΔΕ ΞΕΡΩ ΑΝ ΠΟΤΕ ΘΑ ΚΑΝΩ ΜΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣΤΙΓΩΝΟΥΝ ΤΟ ΤΟΠΟ

ΓΙΑΤΙ ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ Η ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΚΑΙ Η ΨΕΥΤΙΑ ΤΟΣΩΝ ΔΕΚΑΕΤΙΩΝ


ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΩ ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΨΗΛΑ .....

ΟΧΙ....

ΚΙ ΑΝ ΠΕΣΩ ΘΑ ΠΕΣΩ  ΜΑΧΟΜΕΝΟΣ, ΘΑ ΠΕΣΩ ΟΡΘΙΟΣ

ΟΧΙ

Ο ΑΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ Η ΛΙΛΗ

Μια από τις αγαπημένες μου αδυναμίες είναι τα παγωτά, όσο πίσω να πάω στο χρόνο και να θυμηθώ , πάντα μου έρχεται η εικόνα τα καλοκαίρια να κρατάω ένα χωνάκι . Πολλές τέτοιες εικόνες ήταν από τις διακοπές μου στο χωριό και τις βόλτες στο Ναύπλιο.

     Εκεί θυμάμαι να έχω δει και πρώτη φορά στη ζωή μου πλανόδιο παγωτατζή, στην πλακόστρωτη πλατεία Συντάγματος η οποία τότε είχε λίγα καφενεία, ένα ψιλικατζίδικο και κάνα δυο μαγαζάκια με τουριστικά είδη. Θα ήμουν γύρω στα έξι και καθόμασταν με τους γονείς μου στο ‘’ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ’’ , πίνοντας πορτοκαλάδες να δροσιστούμε γιατί αν και αρχές Ιούνη , ο ήλιος είχε αρχίσει να γίνεται αφόρητος.

   Μέσα στη βαβούρα της πλατείας, με τις παιδικές φωνές, τα γέλια και τις κουβέντες που πλημμύριζαν τον αέρα, δίνοντας πνοή και χρώμα στην καρδιά τ΄ Αναπλιού όλα δείχνανε ότι κυλούσαν όμορφα και συνηθισμένα. Τότε ήταν που ακούστηκε ένας περίεργος θόρυβος, ένα σιδερένιο στρίγκλισμα, συνεχόμενο και κάτι άναρθρες κραυγές που θύμιζαν ζούγκλα.

    Μεμιάς τα παιδικά κεφαλάκια στράφηκαν να δουν τι ήταν αυτό, μαζί και το δικό μου αφού είχα αρχίσει ήδη να βαριέμαι στην καρέκλα  και συζητώντας για το μελλοντικό μου αδερφό ο οποίος βρισκόταν στην κοιλιά της μητέρας μου εδώ και επτά μήνες.

Σταδιακά στην είσοδο της πλατείας είχε εμφανιστεί ένα παράξενο καρότσι που όμοιο του δεν είχα αντικρίσει ως τότε, ολόλευκο με 4 ρόδες που βγάζανε εκείνο το ανατριχιαστικό ήχο πάνω στις πλάκες . Στην πίσω μεριά ένας κύριος γύρω στα εξήντα το έσπρωχνε , ντυμένος με άσπρο λινό παντελόνι και μια μεγάλη άσπρη ποδιά , μα το πιο χαρακτηριστικό πάνω του ήταν ένα γκρι καπέλο με φαρδύ γείσο, αρκετά ψηλό. Τότε ξεκίνησε ο κύριος να διαλαλεί δυνατά την πραμάτεια του…

-Στον Αρίστο ελάτε ελάτε παγωτάκι για να φάτε!!!

-Έχω σοκολάτα έχω και βανίλια που θα γλείφετε τα χείλια!

- Τραγανό χωνάκια για όλα τα καλά παιδάκια!!

Μέσα σε δευτερόλεπτα τσούρμο είχε μαζευτεί γύρω του από πιτσιρίκια, ενώ κάποια άλλα παιδάκια στριφογύριζαν ήδη τους γονείς τους , με νάζια και γκρίνιες πάσχιζαν να τους πείσουν για ένα χωνάκι. Εγώ κύριος, έδειχνα σχετικά αδιάφορος μα ο ουρανίσκος μου ήταν κιόλας σε έξαρση!!

Είχε σχεδόν φτάσει ο κύριος Αρίστος στο κέντρο της πλατείας, όταν πάλι άρχισαν να ακούγονται εκείνες οι παράξενες τσιρίδες , τα πιο θαρραλέα αγόρια , που έδειχναν να γνωρίζουν τον Αρίστο, είχαν μαζευτεί ολόγυρα του και τον παρότρυναν για κάτι που δε καταλάβαινα.

Όλα τα μάτια των καθήμενων στα καφενεία είχαν στραφεί στον κύριο Αρίστο, εκείνος σίγουρος για την επιτυχημένη παράσταση του, χαμογέλασε και ξεκίνησε το τελευταίο και πιο αποτελεσματικό τμήμα του show του. Έκανε μια βαθιά υπόκλιση πιάνοντας το γείσο του καπέλου του με προσεκτικό τρόπο και τότε έγινε κάτι που ξάφνιασε τους περισσότερους θαμώνες της πλατείας…

Μια μικρή μαιμουδίτσα πετάχτηκε με ορμή , θαρρείς και αναπήδησε μέσα από  το κεφάλι του Αρίστου, αποκαλύπτοντας την πηγή όλων αυτών των τσιρίδων…

Παιδικά  μάτια γούρλωσαν, βλέμμα καρφώθηκαν πάνω στη μαϊμού που με περίσσια ευελιξία σκαρφάλωσε στο πάνω μέρος του καροτσιού και χοροπηδούσε τρελά δίχως λόγο κι αφορμή. Κάθε ήχος έπαψε στην πλατεία , όλοι εστίαζαν στο ιδιαίτερο ζωάκι , καρδιές σταμάτησαν και ανάμεναν την εξέλιξη τούτο το αλλιώτικο μεσημέρι.

Ο Αρίστος την ίδια ώρα έβγαλε μια μεγάλη χάρτινη σακούλα γεμάτη με χωνάκια, έπιασε την ασημένια κουτάλα , τη βούτηξε σε ένα μικρό δοχειάκι με νερό και ξανά ξεκίνησε να φωνάζει με τη τόσο στεντόρεια φωνή του.

-Έτοιμη η κουτάλα στο νερό, τρέχτε να σας χαρίσει παγωτό!

- Λιλή μου κατέβα στην πλάτη μου ανέβα, με νάζι τρελό να κερδίσεις μια μπάλα παγωτό!!!

Κι έτσι έγινε , η Λιλή πήρε θέση στον ώμο του και δέχτηκε ευχάριστα ένα χωνάκι με μια μπάλα σοκολάτα, το οποίο κι άρχιζε να τρώει, χαρίζοντας ρίγη συγκίνησης και τρέλας σε όλα τα πιτσιρίκια…Πριν προλάβει να τελειώσει το παγωτό της , πήδηξε στο έδαφος κι άρχισε να περπατά καμαρωτή ανάμεσα σε πρόσωπα που έλαμπαν. Κανένα παιδάκι δεν προσπάθησε να την πλησιάσει λες και υπήρχε ο φόβος ότι αν την ακουμπούσαν θα εξαφανιζόταν. Οι γονείς χαμογελούσαν κρύβοντας βαθιά μέσα τους τη χαρά , πόσο όμορφα ένιωθαν κι αυτοί βλέποντας τούτο το παράταιρο θέαμα.

-Λιλή μου καλή με το κόκκινο το μάτι άντε σύρε να μου φέρεις πελάτη!!!

Τα γέλια και οι κουβέντες που είχαν αρχίσει να ξαναγεμίζουν την πλατεία, έγιναν πιο έντονα σαν η μαϊμού όρμησε με φόρα προς τα πρώτα τραπεζάκια του κοντινού καφενείου…

Με μικρές μα τόσο γοητευτικές δρασκελιές κι ακολούθως με ένα σάλτο ανέβηκε στο τραπέζι. Ναι την είχα απέναντι μου…Είχα μείνει αποσβολωμένος να την κοιτάω κατάματα, στέγνωσε το στόμα μου, ενώ η Λίλη άπλωσε το χέρι της σαν να μου πρόσφερε το χωνάκι της. Ασυναίσθητα άπλωσα το χέρι μου να το πάρω μα η παιχνιδιάρα Λιλή δε με άφησε και συνέχισε να γλείφει με τη μικρή ροζ γλώσσα της τη σοκολάτα που ήδη έσταζε λόγω της ζέστης.

Είχα γίνει ο περίγελος   στην πλατεία , μα τα γέλια ούτε που τα άκουγα πια , μιας και η Λιλή με είχε πιάσει από το χέρι, σηκώνοντας με από την καρέκλα και με οδηγούσε στο καρότσι. Ο Αρίστος είχε φτιάξει κιόλας το επόμενο χωνάκι με σοκολάτα και με το που έφτασα μου το πρόσφερε  με ένα τεράστιο χαμόγελο.

Γέλασα γιατί ένιωθα πως όλοι όσοι με χλεύασαν λίγο πριν τώρα με ζήλευαν..Ήμουν ο πρώτος που δοκίμαζε το παγωτό του κυρ-Αρίστου. Αν και πλέον ταξίδευα με την εξαίσια υφή και γεύση της σοκολάτας, φρεσκότατη και λαχταριστή. Λάμπανε τα βλέμματα όλων των άλλων παιδιών, το ένιωθες στον αέρα πως σε λίγο θα ορμούσαν όλα για να έχουν την ίδια γευστική εμπειρία με εμένα.

-Ει πανέξυπνη Λιλή κάτι ξέχασες τρελή!!!

 Μας αφύπνισε όλους ο Αρίστος με την βροντερή φωνή, μη μπορώντας να μαντέψουμε τι θα ακολουθούσε..

Τότε λοιπόν η Λιλή τρέχοντας γύρισε στο τραπέζι όπου κάθονταν οι γονείς μου και με χαζεύανε με καμάρι, άρχισε να επεξεργάζεται τη φουσκωμένη κοιλιά της μητέρας μου η οποία έκρυβε τον μελλοντικό αδερφό μου. Μετά με αστείρευτο θράσος ανέβηκε στο κεφάλι του πατέρα μου κι άρχισε να του ανακατεύει τα μαλλιά , κάτι που τον εξόργισε , μιας και ποτέ δε συμπαθούσε τόσο τα ζώα. Πριν πηδήξει με το μαγικό της στυλ η Λίλη από το κεφάλι, άπλωσε το χέρι της και πήρε ένα κέρμα από τη τσέπη του πουκάμισου του πατέρα . Με απίστευτη ταχύτητα έτρεξε και το έδωσε στον Αρίστο.

Ήταν η στιγμή που σείστηκε η πλατεία από τα γέλια με τα καμώματα της Λίλης, ενώ ο πατέρας μου δεν ήξερε που να κρυφτεί, μα έξυπνα σκεπτόμενος σηκώθηκε και πήγε να αγοράσει ένα παγωτό και τη μανούλα , με διπλή μπάλα αφού εκείνη έτρωγε για δυο άτομα.

Λες κι αυτό αποτέλεσε το κουδούνι για να αρχίσει η παράσταση, πόδια τρέχανε γοργά να γευτούν τα παγωτά του Αρίστου. Οι ήχοι από τα κέρματα σμίγανε με τις κραυγές χαράς της Λίλης, η οποία δεχόταν πια άφοβα τα χάδια παιδικών χεριών. Πετούσε από το ένα παιδί στο άλλο, προσφέροντας στιγμές παραμυθένιες για την παιδική φαντασία!!

Από τότε Κάθε καλοκαίρι ο Αρίστος και η Λιλή έγιναν φίλοι μου, ανυπομονούσα να κατεβαίνω στο Ναύπλιο να τους συναντώ, κάθε φορά και με νέα στιχάκια και ρίμες εκείνος και εκείνη πιο παλαβιάρα και ζωηρή σαν να μη γέρναγε.Τα παιδικά χάδια ελιξίριο νεότητας και ευτυχίας για τη Λιλή.

ΑΝΟΙΞΕ ΤΗ ΘΥΡΑ ΤΩΝ ΦΟΒΩΝ ΣΟΥ

Το λιγοστό φως από το κεράκι που κόντευε να σβήσει πάνω στο μικρό τραπεζάκι του διαδρόμου δε με εμπόδισε να φτάσω μια ανάσα από την βαριά ξύλινη πόρτα. Είχα ξαναβρεθεί στο κατώφλι της κι άλλες φορές όμως τούτη τη νύχτα υπήρχε ρητή εντολή να την ανοίξω, όσο κι αν ο φόβος είχε μειώσει τους χτύπους της καρδιάς μου. Έπιασα αργά αργά το κρύο μεταλλικό πόμολο, τα δάχτυλα πάγωσαν μεμιάς, ήξερα καλά πως οι δισταγμοί θα ήταν έντονοι, όλα τα κύτταρα σε υπερδιέγερση. Τα χείλη σχεδόν μάτωσαν από το δάγκωμα, τα βλέφαρα ανοιγόκλειναν γρήγορα πασχίζοντας να βρουν την κατάλληλη όραση για να αντιμετωπίσουν ότι ερχόταν... 

     Ελαφρύ σπρώξιμο, περιμένοντας να ακουστεί το τρίξιμο από τους αλάδωτους μεντεσέδες μα κανένα αποτέλεσμα. Κατάλαβα αμέσως, όλα αυτά που υπήρχαν πίσω από την πόρτα την κάνανε να βαραίνει ακόμα πιο πολύ....Δίσταζα μα δε μπορούσα να παραβώ την εντολή..''Σήμερα θα ανοίξεις την πόρτα''

     Βαθιές ανάσες, αυτοσυγκέντρωση όπως οι ετοιμόγεννες πριν το μεγάλο πόνο. Πολλές φορές κρυφοκοίταζα από το μικρό ματάκι της πόρτας. Τι κι αν συνήθως παντού σκοτάδι!!! Ήταν φορές που διέκρινα καθαρά...Σφιγγόταν το στομάχι, άφηνα κάποια δάκρυα να ξεπλύνουν τα μάτια μα ο φόβος αντιμετωπιζόταν.Ημίμετρα θα πείτε και θα έχετε δίκιο μα κανείς δε μπορεί να με κατηγορεί πριν ανοίξει τη δική του πόρτα.

     Μια τελευταία ανάσα, κλείνω τα βλέφαρα με όση δύναμη μπορώ και πέφτω απαλά προς το παλιό ξύλο της πόρτας,υποχωρεί δίχως πολλά τριξίματα.......Ασυναίσθητα , δυο τρία αμφίβολα βήματα κρατώντας τα βλέφαρα στην ασφαλή κατάσταση τους. Σιγή , σχεδόν ταφική....Δε ξεγελιέμαι, μυρίζω στον αέρα εκείνες τις οσμές τις γνώριμες. Η υγρασία παρούσα ,αργά αργά απασφαλίζω τα βλέφαρα. Ήδη άρχισαν οι ψίθυροι να τριγυρνάνε σαν αερικά στο σκοτάδι που μόλις  αντικρίζουν τα μάτια. Καθώς  ξεκινάει το ξεθάμπιασμα της  όρασης οι ψίθυροι μου χαιδεύουν τα αυτιά. Ξέρω καλά πως είναι όλοι τους εκεί.Κανείς δε θα λείπει...Τρομάζω...Φοβάμαι μα πλέον είμαι μέσα, ακούγεται κάτι να σέρνεται όλο και πιο γρήγορα...Η πόρτα κλείνει μόνη της ανεξήγητα, το αίμα μου παγώνει, αλλάζει χρώμα.. Άσπρο σαν το χιόνι. Τα μάτια συνηθίζουν στο σκοτάδι οι ήχοι καθάριοι στα αυτιά πια.

     Πρώτος με πλησιάζει ο πιο πρόσφατος φόβος μου...Εκείνος του λευκού χαρτιού, να θες να γράψεις να βγάλεις τα εσώψυχα σου με το μολύβι για σπαθί και να μη μπορείς. Είναι ο μόνος που αντέχω να κοιτώ κατάματα. Με επεξεργάζεται , νιώθω την ανάσα του στα μαλλιά μου, θαρρείς και ψάχνει μες στο κεφάλι μου. Τολμώ και προχωράω ένα μέτρο πιο βαθιά στο δωμάτιο, τα πόδια μου σκοντάφτουν σε κάτι απροσδιόριστο.Στρέφω το βλέμμα μου και τότε τον βλέπω..Ο παιδικός φόβος της απώλειας τον γονιών μου αμέριμνος , καθισμένος στο πάτωμα μου χαμογελά. Παίρνω απόφαση και μετακινούμαι ακόμα λίγο αποφεύγοντας τον. Τότε με σκεπάζει κάτι σαν πέπλο,οι ψίθυροι μεμιάς μετατρέπονται σε ουρλιαχτά..Γνώριμες χροιές , φίλοι και φίλες που πήραν άλλα μονοπάτια, θηλυκά που χάραξαν την καρδιά μου,μα και ανησυχία για όσους θα σβήσουν τα χνάρια τους συνειδητά ή όχι. Τρέμω, σηκώνω και κλείνω τα αυτιά μου με τις παλάμες.

       Μα να τότε μέσα από το βρώμικο υγρό τοίχο που στέκεται αγέρωχος απέναντι μου, αναδύεται μια οσμή επικίνδυνη.Σε ξέρω εσένα φωνάζω...Φύγε...Μοναξιά...Πόσο φοβάμαι πώς θα ρθει μια νύχτα και δε θα έχω πλάι μου καμιά από όσες λάτρεψα και όσες θα αγαπήσω!!! Η μυρωδιά εισχωρεί στα ρουθούνια, μπαίνει σε κάθε κύτταρο.Ανατριχίλα!!! Αφήνω ελεύθερα τα αυτιά και τρέχω με ορμή προς τον τοίχο. Να στηριχτώ κάπου, μην πέσω σκέφτομαι...αν πέσω θα με λιώσουν. ΄Ιλιγγος, σαν αυτόν που με επισκέπτεται όταν κοιτάω κάθετα από ψηλά!! 

      Δεν αντέχω, ακουμπάω την πλάτη μου στο φθαρμένο τοίχο, κλείνω τα μάτια και πασχίζω να σκεφτώ κάτι όμορφο...Ένα νησί μακριά από εδώ καλοκαίρι, ζέστη, βουτιές .Άξαφνα κενό στο στομάχι...Θάλασσα ..Παντού νερό ...Πνίγομαι στο φόβο της, στα απόκρυφά της βάθη. Έτσι όρθιος ξερνάω το φόβο, μόνο νερό τίποτα άλλο!!

Ανακούφιση, επιτέλους, μα όχι όχι...λάθος..πάντα γύρω μου όλοι τους!! Κι ένα νέο μακρόσυρτο βουητό από μακριά, έρχεται, ζυγώνει.... Άξαφνα μέσα από το κουφάρι του τοίχου κάτι πετιέται πισώπλατα και με χτυπά με δύναμη..Πέφτω με ορμή στο κέντρο του δωματίου, τούμπες φέρνει το κορμί , πόνοι παντού. Βήχω λες κι η ψυχή θα βγει από το στόμα...

      Φέρνω σταθερά το δεξί  μου χέρι στην πλάτη, εκεί  που μπήκε ο φόβος ξεπηδώντας από τα διαλυμένα τούβλα.Αίμα κυλάει, πιο καυτό  από κάθε άλλη φορά. Τα πνευμόνια  αντιδρούν κι ο βήχας κόβει την κάθοδο του οξυγόνου..Τα δάχτυλα τεντώνονται και ψάχνουν πιο βαθιά στην πληγή!! Κάτι ακουμπούν, κολλάει , μια γλοιώδη ουσία ξένη !!! Τρόμος... Σταματά ο βήχας, να ανασάνω..μια ανάσα..Κλαίω...ναι κλαίω...δε φοβάμαι να κλάψω..αρκεί να μη με βλέπει κανείς..Δε χαρίζω εύκολα τα δάκρυα μου ..Χείμαρροι στα μάγουλα .Το χέρι ματωμένο έρχεται πάλι μπροστά και ανοίγοντας τα δάχτυλα πάω να διώξω τις τούφες που κρύβουν τα μάτια.

    Δε μπορεί...όχι..ανοιγοκλείνω τα βλέφαρα ελπίζοντας να μη δω ότι είδα...Τα  κόκκινα δάχτυλα έχουν γεμίσει τρίχες..Δε τολμάω να ψάξω πάλι στο κεφάλι...Άρρωστος...  Ήδη βλέπω το απόλυτο άσπρο στο δωμάτιο...Σεντόνια  πετούν στο ταβάνι, μηχανήματα διαγράφονται σαν σε προβολή σε αόρατη οθόνη στο τοίχο.Γιατροί φαντάσματα πλησιάζουν με νυστέρια και σύριγγες , έτοιμοι για να εγχειρήσουν ..να βρουν το φόβο που ζει μέσα μου και να τον αποκόψουν!!!

    Φοβάμαι , θέλω να βγω από δω μέσα...με τυφλώνει το λευκό φως...που είναι το σκοτάδι τώρα ??

Στην άκρη του δωματίου αναβοσβήνει ένα παράξενο φως...Κάτι γράφει μα δε μπορώ να διακρίνω , τυφλώνομαι λεπτό το λεπτό. Έξοδος κινδύνου!!! Ναι  κι όμως αυτό γράφει. Αποκτώ ελπίδα και πάλι, νιώθω να μειώνονται οι δυνάμεις μου, σφίγγω τα δόντια και μπουσουλώντας με  το αίμα πάντα να στάζει κατευθύνομαι προς την έξοδο..Κοιτάζω το πάτωμα, δε θέλω να αντικρίσω κανένα τους.Φτάνει..Να βγω!! Δεν αντέχω άλλο, νιώθω πως πλησιάζω, λίγο ακόμα ρε φίλε, θα σωθώ. Το κεφάλι μου βρίσκει σε κάτι ξύλινο. Θα έφτασα αναλογίζομαι. Επιτέλους έξοδος!!! Με ελπίδα ανασηκώνω το βλέμμα μου, ω όχι....τι έξοδος είναι αυτή!!! Μια ξύλινη κατασκευή με εσοχή..Περίπου στη μέση υπάρχουν κάτι χαρακιές, ένα ρίγος με πιάνει....Διαβάζω ξεκάθαρα το ονοματεπώνυμο μου, ενώ μια φωνή πίσω από το ξύλο ακουγόταν σαν μαχαιριά στην καρδιά...'' Θάνατο με λένε..με φοβάσαι μα δε θα μάθεις ποτέ τι κρύβω ...Μόνο αν έρθεις μαζί μου!!  ''

      Η κυκλοφορία του αίματος διακόπηκε, καμιά ανάσα...ο αέρας στους πνεύμονες έπεσε σε επίπεδα μη ανεκτά...έσβησαν όλα μεμιάς κι ακολούθησε ένας μικρός ήχος καθώς το κεφάλι χτυπούσε στο δάπεδο. Λιποθυμία!!!

     Άνοιξαν με κόπο τα βλέφαρα, το φως ξάφνιασε τα μάτια κι αμέσως έκλεισαν. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα τα άνοιξα πάλι...Κοίταξα τριγύρω, τόσο γνώριμες εικόνες μέσα στο δωμάτιο, χαμογέλασα, όνειρο ήταν σκέφτηκα...

Την ώρα που σηκωνόμουν ένιωσα ένα κάψιμο χαμηλά στην πλάτη. Γύρισα και είδα μια κηλίδα αίματος στο σεντόνι στο ύψος της πλάτης...........

       

ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΓΡΥΛΙΣΜΑΤΑ

ΤΙΤΛΟΣ- ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΓΡΥΛΙΣΜΑΤΑ

   Μέχρι σήμερα οι Κυριακές, μου άρεσαν αρκετά γιατί πάντα μου δίνανε το καλύτερο φαγητό, όχι ότι τις άλλες μέρες δε με τάιζαν μα πως να το κάνουμε  , ίδιο είναι ένα ξεροκόμματο ψωμιού βουτηγμένο σε λάδι με ένα λαχταριστό τραγανό κόκκαλο από χοιρινή μπριζόλα??? 

   Άσε που τις καθημερινές ως το μεσημεράκι το μικρό αφεντικό λείπει γιατί πάει κάπου που το λένε σχολείο ενώ την Κυριακή είναι ολημερίς σπίτι και παίζει μαζί μου έξω στην αυλή.

    Ξέχασα να σας πω   επίσης  πως  το μικρό αφεντικό όλοι το φωνάζουν Σωτηράκη, άλλος ένας λόγος που τον αγαπώ πιο πολύ από όλους γιατί εμένα μου θυμίζει το  τυράκι που μου ρίχνουν αραιά και που και είναι τόσο  νόστιμο.

    Όπως καταλάβατε σαν ξημερώνει Κυριακή είμαι τόσο ευτυχισμένος που τρέχω με το που σκάσει ο ήλιος στο παραθύρι και γλείφω το Σωτηράκη να σηκωθεί για να ξεκινήσουμε το κυνηγητό στην αυλή. Λατρεύω κι εκείνη τη φουσκωτή μπάλα που την κλωτσάει και πηδάω πάνω της μα η άτιμη δε σταματά με τίποτα!!!

     Όμως σήμερα από την αυγή φάνηκε πως θα ναι μια διαφορετική Κυριακή αφού ήρθε και με σκούντηξε η μαμά Σοφία και για να με πείσει να σταθώ στα τέσσερα πόδια μου , γεμίζοντας το μπολάκι μου με γαλατάκι!!!Φυσικά δε δυσκολεύτηκα να σηκωθώ, μη μου ξινίσει και το γάλα ε!! Μετά η μαμά Σοφία ξύπνησε και το Σωτηράκη και άρχισε να τον πλένει και να τον ντύνει παρά την συνεχή γκρίνια του..Του λεγε κάτι για μεγάλη μέρα ,για ότι όλα τα παιδάκια θα κοινωνήσουν και για βόλτα μετά στην πλατεία που θα δουν και παράσταση Καραγκιόζη!! Μόνο τότε ο μικρός έπαψε το γρύλισμα κι άρχισε να γελά από τη χαρά του...Προφανώς ο Καραγκιόζης θα ναι κάτι σαν το γάλα μου, δεν εξηγείται αλλιώς η προθυμία του Σωτηράκη!!!

    Την ώρα που ήταν έτοιμοι να ξεκινήσουν η μαμά Σοφία πήρε ένα σκοινάκι, μου το πέρασε από το λαιμό και μου είπε..

-Σήμερα θα σε πάρουμε μαζί τυχεράκια, να δεις κι εσύ τον κόσμο έξω από την αυλή....

Δε κατάλαβα τι εννοούσε και να πω αλήθεια εμένα με νοιαζε που αυτό το σκοινί δε με άφηνε να πάω όπου ήθελα....Μα στη συνέχεια καθώς με τραβούσε ο Σωτηράκης είδα τη μεγάλη πόρτα να ανοίγει και να βγαίνω κι εγώ μαζί τους...Καταλαβαίνετε ε...Αμόκ...Δεν ήξερα προς τα που πάμε , τι να μυρίσω...παντού οσμές ...τι τέλεια αυτή η Κυριακή!!!

    Παρακάτω όμως πολλοί άνθρωποι περπατούσαν μαζί, έτρεμα γιατί αρκετοί δε με βλέπανε κι όλο σκοντάφτανε πάνω μου...τι κι αν γάβγιζα με αγριάδα, κανείς τους δε σκιαζόταν κι όλο κάτι πιτσιρίκια σκύβανε και με χαιδεύανε....δε θέλω τόσα χάδια λέμε παραγνωριστήκαμε νομίζω!!! Ειδικά όταν μαμά και Σωτηράκης μπήκανε σε εκείνο το παράξενο σπίτι την εκκλησία, με έδεσαν απέξω σε ένα φράχτη..εκεί δεν προλάβαινα να δω ποιο παιδάκι με χαιδεύει και πιο μου τράβαγε τα αυτιά...άσχημο πράγμα η εκκλησία τελικά ,εκμετάλλευση μου μύριζε  έντονα!!!

    Ευτυχώς δεν άργησαν να βγουν τα αφεντικά μου και να με σώσουν απο την συμμορία των παιδιών, συνεχίζοντας τη βόλτα με κατεύθυνση την πλατεία. Εκεί  να δείτε κόσμος...και καρέκλες παντού να κοιτάνε ένα ξύλινο πράγμα με ένα άσπρο σεντόνι....όσο και να τράβαγα το σκοινάκι να πάω να ανακαλύψω τι κρυβόταν πίσω από το σεντόνι ο Σωτηράκης με κράταγε σφιχτά κοντά στην καρέκλα του μετά τις παροτρύνσεις της μαμάς Σοφίας. Σαν γέμισαν οι καρέκλες ξεκίνησε αυτός ο Καραγκιόζης κι όλοι άρχισαν να γελούν , βέβαια να πω την αμαρτία μου εγώ βαρέθηκα κι είχα κάτσει να ξεκουραστώ μασουλώντας ένα κορδόνι από το παπούτσι ενός κυρίου. 

    Σαν τέλειωσε η παράσταση, η μαμά Σοφία αγόρασε στο Σωτηράκη ένα παράξενο άσπρο πράγμα που το ζήτησε ως μαλλί της γριάς, ειλικρινά απόρησα πως το έφαγε τόσο λαίμαργα ο μικρός..μου έκοψε ένα κομματάκι κι εμένα μα εγώ δεν είμαι κανά χαζόγατο να τρώω ότι μου πετάνε...

     Καθώς παίρναμε το δρόμο της επιστροφής στην έξοδο της πλατείας υπήρχε ένας περίεργος τύπος με ένα ακόμα πιο περίεργο αντικείμενο στημένο σε κάτι ξύλινα πόδια. Η μαμά Σοφία τον πλησίασε και του ζήτησε να μας φωτογραφήσει για να θυμόμαστε την όμορφη μέρα. Δεν ήξερα τι είναι αυτό μα η μαμά Σοφία άρχισε να ισιώνει τα ρούχα του Σωτηράκη και να φροντίζει τα μαλλιά της, οπότε θα πρόκειται για κάτι ιδιαίτερης σημασίας. Μάνα και γιος άρχισαν να χαμογελούν κοιτώντας αυτό το κουτί που επεξεργαζόταν ο άγνωστος φωτογράφος, τότε συνειδητοποίησα πως μάλλον τούτη η στιγμή θα έμενε στην ιστορία κι επειδή εγώ είμαι ένας πρωταγωνιστής και η μικρή λευκή σκυλίτσα απέναντι με κοίταζε επίμονα, πήρα το ύφος του γόη και πόζαρα!!! Αξέχαστη Κυριακή!!!

ΒΛΕΜΜΑΤΑ ΓΕΜΑΤΑ ΘΑΛΑΣΣΑ

      Την προηγούμενη νύχτα η Μαριγώ δε μπόρεσε να κοιμηθεί ούτε λεπτό. Ήταν τέτοια η ένταση από την αναμονή της σημερινής άφιξης που τα βλέφαρα της πετάριζαν κάθε φορά που ο ύπνος την αγκάλιαζε απαλά. Γυρνούσε ασυνείδητα κι έβλεπε τον γιόκα της το Νικόλα χωμένο στα σκεπάσματα να ονειρεύεται γαλήνιος....Ο ξανθός της άγγελος εδώ  και 19 μήνες είχε πάρει τη θέση του άνδρα της τα βράδια στο κρεββάτι. Την πρώτη περίοδο ο μικρός έκλαιγε συνέχεια, δε κατάφερνε να κατανοήσει τους λόγους που ο πατέρας του έπρεπε να φύγει από το νησί. Ως τότε ο Νικόλας έβλεπε τον πατέρα του Ανδρέα να σηκώνεται κάθε χάραμα πριν καν εμφανιστεί ο ήλιος από τα βουνά της Τουρκίας που κρυβόταν και να τραβά προς το μικρό καίκι τους. Ψαράς από πάππου προς πάππου ο Ανδρέας, τροφοδοτούσε την Χίο κάθε μέρα με ψαριές και ζούσε φτωχικά μα τίμια τη φαμίλια του. Μα 2-3 χρονιές πίσω ήταν που θαρρείς και ο Θεός τους ξέχασε, οι ψαριές μειώθηκαν ενώ πλέον η εμφάνιση των πρώτων επαγγελματικών μηχανότρατων  οδήγησε τον Ανδρέα αναγκαστικά έξω από καίκι που το είχε σαν δεύτερο σπίτι του.

       Όσο κι αν πάλεψε η Μαριγώ να τον παρηγορήσει, να τον στηρίξει και κυρίως να τον αποτρέψει από το μπαρκάρισμα δε το πέτυχε....Ως Χιώτης είχε πάντα το ναυτικό του φυλλάδιο θεωρημένο, διαβατήριο για ένα καλό μισθό που πολλές φορές όμως  οδηγούσε κατευθείαν στην απέναντι όχθη του Αχέροντα. Έτσι πριν καιρό μπήκε στο γκαζάδικο ''ΠΛΑΝΕΤ'' χωρίς να δυσκολευτεί μιας και ο ιδιοκτήτης του εφοπλιστής Τσάλος που μόλις είχε ξεκινήσει το χτίσιμο της αυτοκρατορίας του, προτιμούσε την επάνδρωση των πλοίων του με συντοπίτες του από τη Χίο. Με βαριά καρδιά ο Ανδρέας μπάρκαρε και κάθε μήνα που πέρναγε έστελνε όλο το μισθό του στη Μαριγώ για να φροντίζει το Νικόλα του. Χώρια που της είχε εμπιστοσύνη, ήξερε πως θα χε φτιάξει κομπόδεμα γιατί ήταν και οικονόμα και προνοητική.

    Οι μέρες κυλούσαν δύσκολα και για τους δυο...Ο Ανδρέας θαλασσοδερνόταν και περίμενε διακαώς τα γράμματα που λάμβανε από το νησί,   την ίδια ώρα που η Μαριγώ προσπαθούσε να μεγαλώσει το Νικόλα και να του απαλύνει το πόνο από την έλλειψη του πατέρα του...

     Το τελευταίο γράμμα του Ανδρέα είχε κάνει τη Μαριγώ να κλάψει απο χαρά.Στις 20 Μάρτη ο Ανδρέας θα επέστρεφε στη Χίο, για δυο μήνες είχε πάρει άδεια απο το ΄΄ΠΛΑΝΕΤ''.

     Κι έφτασε εκείνη η μέρα, αν κι άυπνη η Μαριγώ σηκώθηκε την αυγή και  βγήκε στην αυλή την οποία και είχε ασβεστώσει χτες για να υποδεχτεί τον άνδρα της. Χάρισε ένα χαμόγελο στον ήλιο , έκανε το σταυρό της και σκέφτηκε πως θα πρέπει αύριο να πάει να ανάψει ένα κεράκι στο ξωκλήσι του Άη Νικόλα για να τον ευχαριστήσει που φύλαγε τόσους μήνες τον άντρα της στο πέλαγος. Ξεκίνησε να ετοιμάζει το αγαπημένο φαγητό του Ανδρέα από νωρίς, ένα περιποιημένο μουσακά ενώ λίγο αργότερα ο Νικόλας ξύπνησε κι άρχισε να τρέχει μέσα στην κουζίνα παίζοντας με το σκύλο τους το Σπίθα και φωνάζοντας'' έρχεται ο μπαμπάς'' και την τράβαγε από το πόδι 

- Άντε μαμά να ετοιμαστούμε να πάμε στο λιμάνι....να 

- Υπομονή βρε γιόκα μου σε 2 ώρες θα φτάσει το ''ΣΑΠΦΩ'' , σύρε πλύσου να σαι όμορφος να σε δει να καμαρώσει ο πατέρας σου...απάντησε η Μαριγώ.

    Σαν έβγαλε το ταψί από το φούρνο η Μαριγώ κι έσβησε τη φωτιά έτρεξε να πλυθεί κι αυτή , φόρεσε την καλή της φούστα , έντυσε και το Νικόλα με τα ρούχα  που του έβαζε τις Κυριακές στην Εκκλησιά. Στο λιμάνι θα χε μαζευτεί κόσμος μιας και με το ''ΣΑΠΦΩ''  θα γυρνούσαν άλλοι 5 ναυτικοί που είχαν μπαρκάρει με τον άνδρα της κι η Μαριγώ ήθελε να τους δουν οι συμπολίτες τους μάνα και γιο και να τους θαυμάσουν, να χαρούν με τη χαρά τους. Με το που ακούστηκε η καμπάνα να σημάνει δώδεκα , άρπαξε το Νικόλα κι άρχιζαν να κατηφορίζουν από το δρόμο που πέρναγε κάτω από το κάστρο,συνοδεία κι ο Σπίθας που τον κρατούσαν με ένα σκοινί κολάρο για να μη τον κυνηγάνε σε όλη την πόλη.

   Ήδη αρκετοί Χιώτες είχαν βγει στα παράθυρα τους κι αγνάντευαν  στον ορίζοντα για να δουν το φουγάρου του ''ΣΑΠΦΩ'' να δίνει το στίγμα του. Μάνα και γιος δεν περπατούσαν, πετούσαν από την ανυπομονησία τους να φτάσουν στο πλακόστρωτο του λιμανιού.

Εκεί είχε φτάσει καμιά ώρα τώρα ο κύριος Δημητρίου , ο φωτογράφος της πόλης, στήνοντας το τρίποδο και οπλισμένος με υπομονή και αφοσίωση ώστε να απαθανατίσει τις μαγικές στιγμές της επανένωσης των οικογενειών. Ο Δημητρίου με το που είδε τη Μαριγώ και το Νικόλα τους φώναξε να ποζάρουν στη κάμερα του, άλλο που δεν ήθελε εκείνη , έφτιαξε το γιακά του μικρού και γεμάτοι ευτυχία οι δυο τους , με χαμόγελα μέσα από τη ψυχή τους εστίασαν στο φακό του Δημητρίου. Θαρρείς κι ο Σπίθας κατάλαβε τι γινόταν κάθισε μετά από ώρα φρόνιμος κοιτάζοντας κι αυτός προς τα εκεί που είχαν στρέψει το βλέμμα τους τα αγαπημένα του αφεντικά. Με το που ακούστηκε ο μεταλλικός ήχος από το το άνοιγμα του φακού η μπουρού του 'ΣΑΠΦΩ' δήλωσε παρούσα για την είσοδο στο λιμάνι του ένδοξου νησιού , κάνοντας το μικρό Νικόλα να ξεχάσει την κάμερα και να αντικρίσει την σιδερένια τεράστια βάρκα από την οποία θα κατέβαινε ο λατρεμένος μπαμπάς του.