ΧΡΩΜΑΤΑ ΟΜΟΡΦΑ ΙΡΙΔΙΖΟΥΝ ΣΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΣΟΥ..
ΣΤΗ ΔΥΣΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΦΑΝΤΑΖΕΣ ΝΕΡΑΙΔΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΧΡΟΝΩΝ
ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΡΟΥΧΑ ΣΟΥ ΜΕ ΜΙΑ ΠΝΟΗ ΤΑΞΙΔΙΑΡΙΚΗ
ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΕΣ ΚΑΙ ΜΟΥ ΧΑΡΙΣΕΣ ΕΝΑ ΠΕΤΑΧΤΟ ΦΙΛΙ
ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΤΟΠΙΑ ΑΝΤΑΝΑΚΛΩΝΤΑΙ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ...
ΚΑΙ ΓΩ ΝΑ ΜΗ ΒΑΡΙΕΜΑΙ ΝΑ ΧΑΝΟΜΑΙ ΣΕ ΑΥΤΑ
ΜΗΝ ΕΡΘΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΜΕ ΨΑΞΕΙ
ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΝΑ ΧΑΘΩ ΣΕ ΔΑΣΗ ΚΑΙ ΒΟΥΝΑ,ΣΕ ΘΑΛΑΣΣΕΣ ΒΑΘΙΕΣ
ΔΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΠΩΣ ΠΕΡΝΑ Η ΩΡΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ
ΣΤΑΜΑΤΑΝΕ ΤΑ ΡΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΛΥΠΗΣ
ΟΙ ΚΑΜΠΑΝΕΣ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΜΟΝΟ
ΟΙ ΚΑΜΠΑΝΕΣ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ...
ΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ ΣΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ
ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΑΦΗΣΩ, ΞΕΡΩ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ
ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΑΚΡΥΣΩ , ΕΞΑΛΛΟΥ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕΙ
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΓΥΡΙΣΜΟΥ ΔΕ ΜΙΛΑΣ
ΚΑΠΝΙΖΕΙΣ ΧΑΜΕΝΗ ΣΕ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΑ ΚΑΤΙ ΝΑ ΣΕ ΤΡΩΕΙ
ΓΥΡΝΑΣ ΚΑΙ ΠΕΤΑΣ ΣΠΙΘΕΣ, ΕΛΠΙΔΕΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ
ΝΙΩΘΩ ΕΝΑ ΚΟΜΠΟ ΜΑ ΗΔΗ ΜΕΤΡΩ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΑ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ
ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ....
ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ ΗΔΗ ΑΝΑΤΟΛΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
3 σχόλια:
Καθώς η απουσία την ανάγκη μεγαλώνει
σκληραίνει το σεντόνι – βαραίνει ο αέρας.
Ανοίγω τα παράθυρα, πηγαίνω στο μπαλκόνι
κι απλώνω στις παλάμες μου το τέλος της ημέρας.
Μισώ απ’ το τηλέφωνο ν’ ακούω τη φωνή σου.
Μου λείπει το κορμί σου – οι λέξεις είναι ξέρες.
Χτες μόλις ορκιζόμουνα παντοτινά δική σου.
Πόσο μπορούν να διαρκούν αυτές οι δέκα μέρες;
Νύχτες μεγάλες, σκοτεινές
που σε τυλίγουν και σε κάνουν να κλαις.
Και μη χειρότερα, μωρό μου, να λες!
Ξυπνάς τον ποιητή μέσα μου!(Στην πραγματικότητα είναι τουλάχιστον δεκαετίας). Διακρίνω μια μεταστροφή σε πιο ανοιχτόχρωμη διάθεση; Χαίρομαι τα μάλα!
Nomizo pos meta to sxolio toy poliagapimenou mou xotikou oi dikes mou lexis einai perites....
Kalo apogevma!!!
ελφ εισαι απιστευτη...ευχαριστω πολυ
διαβασε με τωρα που μαι καλα γιατι το κοβω να ξανακυλαω σε σκοτεινα μονοπατια
νωε μου καλο σου βραδυ....
Δημοσίευση σχολίου