ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΓΡΥΛΙΣΜΑΤΑ

ΤΙΤΛΟΣ- ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΓΡΥΛΙΣΜΑΤΑ

   Μέχρι σήμερα οι Κυριακές, μου άρεσαν αρκετά γιατί πάντα μου δίνανε το καλύτερο φαγητό, όχι ότι τις άλλες μέρες δε με τάιζαν μα πως να το κάνουμε  , ίδιο είναι ένα ξεροκόμματο ψωμιού βουτηγμένο σε λάδι με ένα λαχταριστό τραγανό κόκκαλο από χοιρινή μπριζόλα??? 

   Άσε που τις καθημερινές ως το μεσημεράκι το μικρό αφεντικό λείπει γιατί πάει κάπου που το λένε σχολείο ενώ την Κυριακή είναι ολημερίς σπίτι και παίζει μαζί μου έξω στην αυλή.

    Ξέχασα να σας πω   επίσης  πως  το μικρό αφεντικό όλοι το φωνάζουν Σωτηράκη, άλλος ένας λόγος που τον αγαπώ πιο πολύ από όλους γιατί εμένα μου θυμίζει το  τυράκι που μου ρίχνουν αραιά και που και είναι τόσο  νόστιμο.

    Όπως καταλάβατε σαν ξημερώνει Κυριακή είμαι τόσο ευτυχισμένος που τρέχω με το που σκάσει ο ήλιος στο παραθύρι και γλείφω το Σωτηράκη να σηκωθεί για να ξεκινήσουμε το κυνηγητό στην αυλή. Λατρεύω κι εκείνη τη φουσκωτή μπάλα που την κλωτσάει και πηδάω πάνω της μα η άτιμη δε σταματά με τίποτα!!!

     Όμως σήμερα από την αυγή φάνηκε πως θα ναι μια διαφορετική Κυριακή αφού ήρθε και με σκούντηξε η μαμά Σοφία και για να με πείσει να σταθώ στα τέσσερα πόδια μου , γεμίζοντας το μπολάκι μου με γαλατάκι!!!Φυσικά δε δυσκολεύτηκα να σηκωθώ, μη μου ξινίσει και το γάλα ε!! Μετά η μαμά Σοφία ξύπνησε και το Σωτηράκη και άρχισε να τον πλένει και να τον ντύνει παρά την συνεχή γκρίνια του..Του λεγε κάτι για μεγάλη μέρα ,για ότι όλα τα παιδάκια θα κοινωνήσουν και για βόλτα μετά στην πλατεία που θα δουν και παράσταση Καραγκιόζη!! Μόνο τότε ο μικρός έπαψε το γρύλισμα κι άρχισε να γελά από τη χαρά του...Προφανώς ο Καραγκιόζης θα ναι κάτι σαν το γάλα μου, δεν εξηγείται αλλιώς η προθυμία του Σωτηράκη!!!

    Την ώρα που ήταν έτοιμοι να ξεκινήσουν η μαμά Σοφία πήρε ένα σκοινάκι, μου το πέρασε από το λαιμό και μου είπε..

-Σήμερα θα σε πάρουμε μαζί τυχεράκια, να δεις κι εσύ τον κόσμο έξω από την αυλή....

Δε κατάλαβα τι εννοούσε και να πω αλήθεια εμένα με νοιαζε που αυτό το σκοινί δε με άφηνε να πάω όπου ήθελα....Μα στη συνέχεια καθώς με τραβούσε ο Σωτηράκης είδα τη μεγάλη πόρτα να ανοίγει και να βγαίνω κι εγώ μαζί τους...Καταλαβαίνετε ε...Αμόκ...Δεν ήξερα προς τα που πάμε , τι να μυρίσω...παντού οσμές ...τι τέλεια αυτή η Κυριακή!!!

    Παρακάτω όμως πολλοί άνθρωποι περπατούσαν μαζί, έτρεμα γιατί αρκετοί δε με βλέπανε κι όλο σκοντάφτανε πάνω μου...τι κι αν γάβγιζα με αγριάδα, κανείς τους δε σκιαζόταν κι όλο κάτι πιτσιρίκια σκύβανε και με χαιδεύανε....δε θέλω τόσα χάδια λέμε παραγνωριστήκαμε νομίζω!!! Ειδικά όταν μαμά και Σωτηράκης μπήκανε σε εκείνο το παράξενο σπίτι την εκκλησία, με έδεσαν απέξω σε ένα φράχτη..εκεί δεν προλάβαινα να δω ποιο παιδάκι με χαιδεύει και πιο μου τράβαγε τα αυτιά...άσχημο πράγμα η εκκλησία τελικά ,εκμετάλλευση μου μύριζε  έντονα!!!

    Ευτυχώς δεν άργησαν να βγουν τα αφεντικά μου και να με σώσουν απο την συμμορία των παιδιών, συνεχίζοντας τη βόλτα με κατεύθυνση την πλατεία. Εκεί  να δείτε κόσμος...και καρέκλες παντού να κοιτάνε ένα ξύλινο πράγμα με ένα άσπρο σεντόνι....όσο και να τράβαγα το σκοινάκι να πάω να ανακαλύψω τι κρυβόταν πίσω από το σεντόνι ο Σωτηράκης με κράταγε σφιχτά κοντά στην καρέκλα του μετά τις παροτρύνσεις της μαμάς Σοφίας. Σαν γέμισαν οι καρέκλες ξεκίνησε αυτός ο Καραγκιόζης κι όλοι άρχισαν να γελούν , βέβαια να πω την αμαρτία μου εγώ βαρέθηκα κι είχα κάτσει να ξεκουραστώ μασουλώντας ένα κορδόνι από το παπούτσι ενός κυρίου. 

    Σαν τέλειωσε η παράσταση, η μαμά Σοφία αγόρασε στο Σωτηράκη ένα παράξενο άσπρο πράγμα που το ζήτησε ως μαλλί της γριάς, ειλικρινά απόρησα πως το έφαγε τόσο λαίμαργα ο μικρός..μου έκοψε ένα κομματάκι κι εμένα μα εγώ δεν είμαι κανά χαζόγατο να τρώω ότι μου πετάνε...

     Καθώς παίρναμε το δρόμο της επιστροφής στην έξοδο της πλατείας υπήρχε ένας περίεργος τύπος με ένα ακόμα πιο περίεργο αντικείμενο στημένο σε κάτι ξύλινα πόδια. Η μαμά Σοφία τον πλησίασε και του ζήτησε να μας φωτογραφήσει για να θυμόμαστε την όμορφη μέρα. Δεν ήξερα τι είναι αυτό μα η μαμά Σοφία άρχισε να ισιώνει τα ρούχα του Σωτηράκη και να φροντίζει τα μαλλιά της, οπότε θα πρόκειται για κάτι ιδιαίτερης σημασίας. Μάνα και γιος άρχισαν να χαμογελούν κοιτώντας αυτό το κουτί που επεξεργαζόταν ο άγνωστος φωτογράφος, τότε συνειδητοποίησα πως μάλλον τούτη η στιγμή θα έμενε στην ιστορία κι επειδή εγώ είμαι ένας πρωταγωνιστής και η μικρή λευκή σκυλίτσα απέναντι με κοίταζε επίμονα, πήρα το ύφος του γόη και πόζαρα!!! Αξέχαστη Κυριακή!!!