Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2019

Αντίο Ελένη...



Είχα βάλει στην άκρη του μυαλού μου τούτη την άσχημη στιγμή, πίστεψα πως δε θα τη ζούσα μα να μαι τώρα εδώ να σου γράφω....Μακάρι να ήσουν εδώ κι ας μη ξανά έγραφα αράδα......

Δεν είναι εύκολο να χωρέσω όσα νιώθω όσα θυμάμαι  σε  τούτο το λευκό φόντο....

Σε λατρεύω και χαίρομαι που στο είχα πει άπειρες φορές, δε κουραζόμουν να σου τονίζω πως αν δεν είχαμε χαθεί εκείνα τα ενδιάμεσα χρόνια θα είχα ανδρωθεί σε καλύτερες βάσεις , με λιγότερα λάθη σε σημαντικές επιλογές στη ζωή μου και με πιο μεγάλο και κεφαλαίο Α στο Άνθρωπος που θέλω να μαι.

Σε ευχαριστώ για ότι μου έμαθες, για όσα με δίδαξες συνειδητά ή μη.
Είχες το τρόπο σου να με συμβουλεύεις χωρίς να μοιάζει επαγγελματικό...είχες το τρόπο σου να με μαλώνεις, να με κριτικάρεις, να με ακούς ακόμα και τους μήνες που ανέβαινες το γολγοθά σου! Και τις δύσκολες μέρες που δε μπορούσες να πεις όσα ήθελες , κατάφερνες με μια γκριμάτσα, με λίγες λέξεις να μου εκφράσεις όσα ήθελες!
Συγνώμη που δεν ακολούθησα τις συμβουλές σου, πάντα δικαιωνόσουν, ξέρεις εσύ...σε εκείνα τα θέματα που καίγανε... ούτε μια φορά δεν είπες ''στα λεγα, σε είχα προειδοποιήσει ''γιατί ήσουν εσύ...και δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω την καλοσύνη και την αξία της ψυχής σου!

Φέρνω στο νου μου τόσες όμορφες στιγμές...βόλτες, φαγητά , ρακόμελα, χαμόγελα, κουβέντες, γλυκά, χορούς και άλλα πολλά! Ειδικά τη νύχτα στο Αιγάλεω...στο live...μετράγαμε μπουκάλια, μέθυσα γιατί ήθελες παρέα....χαλάλι σου κι ας απορώ ακόμα πως οδήγησα σπίτι εκείνη τη φορά.

* Δε θα ξεχάσω τη νύχτα στην Κηφισιά , τότε που σε είδα πρώτη φορά μετά το άσχημο νέο. Ότι δεν είχες αποκαλύψει για σένα το πες σε λίγα λεπτά και τότε με επιβεβαίωσες για το πόσο δοτική και άξια είσαι. Δε σε ανησυχούσε η κατάσταση σου ούτε τι θα ερχόταν...νοιάστηκες μόνο για όλους εμάς '' φοβάμαι για εσάς , ποιος θα σας προσέχει και στηρίζει όταν εγώ πέσω και δε μπορώ '' .......
Και μετά εκεί στο όριο πριν σπάσω μπροστά σου, γύρισες , μου χάρισες μια αγκαλιά , απαίτησες με την καθηλωτική σου ματιά να μη δακρύσω.....και το τήρησα...όσες φορές κι αν έφτασα στο όριο είτε μιλώντας από τηλέφωνο είτε από κοντά..
Μη με κοιτάς τώρα από κει ψηλά...τώρα άσε με να ξεσπάσω....

* Θυμάμαι κι εκείνες τις λέξεις που έγραψες...όταν ένιωθες πως κάτι θα στράβωνε και δε θα μπορούσες να πεις όσα ένιωθες...'' είσαι λιγάκι πολύ '' ... ναι είμαι, μα για σένα μπορώ να πω και να είμαι ΠΟΛΥ... σου υποσχέθηκα να το φροντίσω και θα γίνει. όταν έχεις χρόνο από κει ψηλά
 ρίχνε μου μια ματιά και θα δεις πως θα τα καταφέρω.....

* Δε θα ξεχάσω αρχικά την γκρίνια σου ,ως ''Ελευθερία'', για το διήγημα , προσαρμόστηκα στις επιταγές σου και ξέρεις πως θα ήθελα να ήσουν εκεί....στην παρουσίαση. Αλλά όταν πήρες το βιβλίο με αποζημίωσε το χαμόγελο και οι λέξεις που με έκαναν να πετάξω ψηλά . Όσο και να ήθελες να το κρύψεις γιατί η μετριοφροσύνη σου ήταν ακλόνητη, όταν έλεγες σε άλλους για την ''Ελευθερία '' έλαμπες.

*Θυμάμαι τις ώρες που πέρασα στο 2ο σπίτι σου για να παρακολουθήσω το θεατρικό σας. Βλέποντας το σεβασμό για σένα και τη χαρά των ''παιδιών΄΄ σου, για ότι πέτυχαν μαζί με την βοήθεια της Πηνελόπης, σε ζήλεψα. Πόσοι άνθρωποι μπορούν να κατορθώσουν να λατρευτούν από τόσο πολλά βλέμματα? Με έκανες περήφανο και όπως θυμάσαι μαζί με τους υπόλοιπους βουρκώσαμε και σας αποθεώσαμε. 

* Δε θα ξεχάσω ποτέ τους αμέτρητους φίλους, σε κάθε γωνιά της χώρας ...παντού σε αγαπάνε..παντού λείπεις..κάποιοι από αυτούς είναι πια και δικοί μου φίλοι τώρα....

* Θυμάμαι όταν με πήρες εκείνο το άθλιο πρωινό του Μάρτη για να μου πεις το μαντάτο, δεν πίστευες πως θα χάσεις...τρόμαξα μα με έπεισες πως θα νικήσεις.. Κι όταν αργότερα  έμοιαζες να χάνεις την ηρεμία και την αυτοπεποίθηση σου, έκανα το παλιάτσο...σε νευρίαζα συνειδητά . Έτσι ξεχνιόσουν, εξάλλου λίγες οι στιγμές που φοβόσουν...Έσπασες κάθε ιατρική πρόβλεψη, πίστεψα θα τον ξεγελάσεις το Χάρο καλή μου , αλλά αυτός επέμεινε......

* Θυμάμαι την πρώτη φορά που ήρθα και σας πέτυχα στο ασανσέρ μαζί με μια νοσοκόμα..Εσύ δε μπορούσες καν να με θυμηθείς....εγώ χαμογέλασα και ''μπήκα'' αμέσως στο ρόλο... Της ζήτησα να σπρώξω εγώ το φορείο και για να την πείσω της είπα πως μόλις έφτασα  από την Αθήνα. Γύρισε και μου πε '' αγόρι μου δεν έχω ξαναδεί τόση αγάπη για ασθενή από τόσο κόσμο..δε ξέρω τι είναι τούτη η κοπέλα μα για άγγελος μου κάνει ''..... Και μετά δε θα ξεχάσω το βλέμμα σου καθώς περιμέναμε τη σειρά σου πως έλαμπε σαν πέρναγαν μάνες με τα μωρά τους....

* Ξέρεις πως θα ήθελα αυτό το διάστημα να ήμουν εκεί...παρών με το εκεί παρεάκι σου...βάρδιες να σε προσέχουν, να σε φροντίζουν.... είδες? στάθηκαν όρθιοι και τίμησαν όσα χρόνια πρόσφερες εσύ σε μας.. Άλλαξαν ρυθμούς , πρόγραμμα τα πάντα....για να ναι εκεί...Ξενύχτια στο νοσοκομείο , σπίτι...Ακόμα και ''στιγματισμένοι'' από την κοινωνία ήταν παρόντες...ρωτούσαν συνέχεια ... Σκέφτομαι πως αν όλοι όσοι σε αγαπάμε μαζευτούμε  στην Πάτρα, θα γίνει το πιο μεγάλο καρναβάλι... Χαρές σου πρέπουν ''αδερφούλα''...πάντα ήθελες γλέντια και μουσικές...

* Θυμάμαι τη βόλτα στα Ψηλά Αλώνια...Περήφανη και αεράτη ακόμα και με το Πι.... Ακομπλεξάριστη και πανέμορφη πέταξες το σκούφο σου....και σαν είδες το δώρο μου , ένα χειροποίητο πλεχτό σκουφάκι, γέλασες...Όταν σου αποκάλυψα πως ήταν αγορασμένο από bazzar για ενίσχυση σε παιδάκια  άρρωστα, κέρδισα το φιλί σου...Ακόμα και στο Γολγοθά σου δεν έπαψες να είσαι ΕΣΥ.....εκείνη η τύπισσα που γεννήθηκε και έζησε για να προσφέρει στους άλλους...

*Θυμάμαι πως την ίδια μέρα στο σούπερ μάρκετ κυνήγαγες τη γιαγιά που άφησε τα μακαρόνια σε λάθος ράφι.. είχαμε λιώσει στο γέλιο με τη Φάνια....Μέσα στο ζόρι σου εσύ επέμενες να είσαι ΕΣΥ..ΘΕΑ!

* Δε θα ξεχάσω ποτέ την αγκαλιά που μου χάρισες τη τελευταία μας μέρα...με κράτησες παραπάνω, πιο σφιχτά , ήξερες .....άντεξα και δε πρόδωσα την υπόσχεση μου, κανένα δάκρυ μπροστά μου είχες πει...Δεν ήθελα να σε αφήσω, αν μπορούσα να σταμάταγα το χρόνο εκεί θα ήμουν ευτυχισμένος...

*Δε θα ξεχάσω ποτέ τι ψιθίρισες...το πρώτο με τάραξε μα κατάλαβα.....το άλλο θα το έχω φυλαχτό για πάντα....Μου λείπεις καιρό....όλους αυτούς τους μήνες...ξέρεις είχα μια ελπίδα ότι θα ξυπνήσω και θα ναι όλα ψέματα...Τώρα όμως πρέπει να μάθω να ζω χωρίς εσένα...

ΘΑ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ...Ασε με να κλάψω τώρα...τώρα δε με βλέπεις ...
ΘΑ ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ...για τις ατάκες, το εκκωφαντικό σου γέλιο, την καρδιά σου, το χαμόγελο ,την αλληλεγγύη σου, την προσφορά σου , το χαρακτήρα σου...όλα...όλα...όλα

Κοίτα καλή μου ...τόσα ζευγάρια μάτια σήμερα σου χαρίζουν σταγόνες αμέτρητες , να φτιάξουν το δικό σου Αχέροντα....ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ''ΑΔΕΡΦΟΥΛΑ''  να μας περιμένεις ......

'' για ποιο ταξίδι κίνησες να πας......να με θυμάσαι και να μ' αγαπάς!  ''

https://www.youtube.com/watch?v=MkOVEiQB9_Y


''Κυματίζουν μαύρα πανιά στα παράθυρα των κελιών......τα ''παιδιά'' σου ....θρηνούν''


1 σχόλιο:

Unknown είπε...

Σε ευχαριστώ για αυτή την όμορφη περιγραφή της Ελένης που όλοι αγαπήσαμε βαθιά..