Λουλούδι στη γη θωρεί εκείνο του ουρανού!

Το είχε νιώσει από το πρώτο ξύπνημα της φετινής χρονιάς, τότε που είχε αναγκαστεί να ξυπνήσει λίγο μετά το μεσημέρι, για να παρευρεθεί στο οικογενειακό εορταστικό τραπέζι...Ναι τούτη η χρονιά έμοιαζε τόσο ανηφορική. Δεν άντεχε άλλο . Η μήπως έπρεπε να την χαρακτηρίσει κατηφορική?

Είχε εντείνει τις επισκέψεις της στο γυμναστήριο στο πέρασμα της χρονιάς, αναζητώντας μια βελτίωση στη φυσική της κατάσταση. Πίστευε πως κάτι τέτοιο θα άλλαζε και την ψυχολογική κατεύθυνση. Κοίταζε κάθε φορά τον μεγάλο καθρέφτη εκεί ,μιας κι είχε αρχίσει να αισθάνεται και πάλι ποθητή,  άσχετα αν η προσωπική της γυμνάστρια συνεχώς της τόνιζε πως μόνο μικρές πινελιές χρειαζόταν σε αυτό τον υπέροχο σαρκικό καμβά.

Είχε ''μπουκώσει'' με όλα... εργασία , φίλοι , εραστές , οικογενειακές και ένα σωρό κοινωνικές υποχρεώσεις...κι όσο περνούσαν οι μήνες αισθανόταν τις Συμπληγάδες Πέτρες να κλείνουν αργά και σταθερά , ενώ εκείνη έστεκε μόνη κι ανήμπορη σε μια θάλασσα από σκέψεις.

Η Άνοιξη πέρασε κι ούτε που την άγγιξε...λες και για εκείνη είχαν πάψει να ευωδιάζουν τα άνθη. Στη ψυχή της ακόμα επικρατούσε ένας πόλεμος, σχετικά με το ποια πορεία έπρεπε να ακολουθήσει Πίστευε πως έπρεπε να δράσει μα από την άλλη κάποιοι της συμβούλευαν να πάψει να μεμψιμοιρεί  και να χαρεί όσα έχει. Μα μέσα της καιγόταν, μια φλόγα είχε αρχίσει να σιγοκαίει....μια φλόγα στα χρώματα των μαλλιών της.....

Με το που μπήκε το καλοκαίρι θαρρείς και κάτι προκάλεσε την έκρηξη μέσα της! Μπορεί να ήταν μια ασήμαντη αφορμή , ένα χαμόγελο, μια κουβέντα...οτιδήποτε.....σημασία έχει πως πήρε την απόφαση ....και να τη αρχικά τώρα εδώ.....να ατενίζει πίσω από ένα βουνό τον ήλιο να σβήνει....

Φορούσε ακόμα το μαύρο της μπικίνι παρόλο που δεν είχε στεγνώσει εντελώς...Δε την ένοιαζε! Ήθελε να απολαμβάνει την στιγμή, να μη σκέφτεται πρέπει και γιατί.... Είχε μείνει μόνη της εδώ και λίγη ώρα σε αυτό το υπέροχο ξύλινο μπαλκόνι με την απίστευτη θέα. Ε και? Είχε παρέα το ελαφρύ θρόισμα των φύλλων της μουριάς που έστεκε ακριβώς κάτω από το ξύλινο μπαλκόνι.

Σήκωσε με μια ανεπαίσθητη χάρη το ποτήρι με το λευκό κρασί , δρόσισε τα καλό σχηματισμένα χείλη της, μα καθώς πήγε να ακουμπήσει το ποτήρι στο τραπέζι , δυο σταγόνες χύθηκαν πάνω στο μοβ φανελάκι της..Χαμογέλασε , σκεπτόμενη πως '' αν δε λερωθείς στη ζωή δεν έχει νόημα''

Άλλαξε ελαφρά τη στάση του σώματος της, στρεφόμενη προς τη δύση.... ήθελε να χαρεί κάθε  λεπτό της υπέροχης βουτιάς του ήλιου, κάπου ανάμεσα στα βουνά και στο Ιόνιο πέλαγος. Έφτιαξε το αγαπημένο της μαύρο άσπρο τουρμπάνι με τέτοιο τρόπο ώστε να στρώνουν καλύτερα τα καστανο-χρυσαφένια μαλλιά της..Το λάτρευε , το είχε αγοράσει σε ένα μικρό μαγαζάκι στο Παρίσι.... Τελικά ίσως να ήταν μια Παριζιάνα στην προηγούμενη ζωή της, αφού ένιωθε τόσο οικεία κάθε φορά που περπάταγε στη σκιά του Πύργου του Άιφελ. Πολλές φορές είχαν αποθεώσει τις στιλιστικές της επιλογές, επιλογές που παρέπεμπαν σε μια γυναίκα που ξέρει πως να σταθεί και τι να επιλέξει για να ντύσει την ιδιαίτερη προσωπικότητα της.

Τι κι αν ζούσε μέρες συννεφιασμένες και νύχτες βροχερές, είχε υποσχεθεί στον εαυτό της πως όλα αυτά τέλειωναν....Θα κυνηγούσε και πάλι το φως, τον ήλιο, τον έρωτα κι ότι άλλο ποθούσε και την γέμιζε στη ζωή! Έτσι άφησε το βλέμμα της να ακολουθήσει τον ήλιο στην απείρου κάλλους παράστασή του.

Είχε πάρει την καθημερινή γνωστή πορεία του προς τον γαλανό ορίζοντα....Εκεί πάνω από την κορυφογραμμή μπορούσε να διακρίνει μια παλέτα χρωμάτων! Στο μυαλό της πλέον υπήρχαν μόνο όμορφα όνειρα, πολύχρωμες σκέψεις και ένα σωρό χαμόγελα που θα τα κέρδιζε και θα διεκδικούσε όσα καιρό τώρα είχε κάνει στην άκρη.....

Έκλεισε για λίγα δευτερόλεπτα τα μάτια της, οι σκούρες μακριές βλεφαρίδες της  θαρρείς κι έριξαν για πάντα την αυλαία στις άσχημες στιγμές... Το απαλό αγέρι χάιδεψε το αμακιγιάριστο πρόσωπο της, δεν ντρεπόταν για τα μικρά στίγματα . Θυμήθηκε τα λόγια που είχε διαβάσει πρόσφατα
'' κάθε σημάδι , κάθε ατέλεια που έχεις σε κάνει μοναδική κι είναι εκεί για να σου θυμίζει όσα πέρασες κι όσα αξίζει να ζήσεις''

Άνοιξε τα μάτια της αργά, πήρε μια βαθιά ανάσα , από εκείνες που σε αδειάζουν εντελώς και σε προετοιμάζουν για νέα μονοπάτια στη ζωή....για νέα συλλογή στιγμών ....
Προσπάθησε να μετρήσει πόσα χρώματα υπήρχαν γύρω από τον ήλιο....αδύνατο!
Ήταν τόσες πολλές οι αποχρώσεις....αφέθηκε να πετάει ανάμεσα τους.... το βλέμμα της με μια δρασκελιά χώθηκε στον πυρήνα του λαμπερού ήλιου.....

Ένιωθε δυνατή, έτοιμη...όμορφη , γεμάτη αυτοπεποίθηση!
Τόλμησε να κοιτάξει συνεχόμενα τον ήλιο .....χωρίς τα μεγάλα μαύρα γυαλιά της....
Μαγεμένη κι εντελώς αφημένη στην αγκαλιά της θέας , άφησε τη φαντασία της ελεύθερη....
Τότε ήταν που σκίρτησε άξαφνα.... μα πως δε το πρόσεξε νωρίτερα?
Ναι , ήταν σαν να έβλεπε το πιο γοητευτικό λουλούδι στον ουρανό!
Μια όμορφη φλόγα την διαπέρασε, χαμογέλασε μιας και θυμήθηκε .......παράξενο όμως να σχηματιστεί εκεί μπροστά της ....
Θυμήθηκε το όνομα...και το ψέλλισε
Marigold.......