Δευτέρα 20 Μαρτίου 2017

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ............

Και τώρα πρέπει να...............

Με τρεμάμενα χέρια έπιασα το τετράδιο κι ένα μολύβι. Ξεκίνησα να σχηματίζω γράμματα. Έμοιαζαν τόσο πληγωμένα . Λέξεις μισές, θαρρείς κι ήταν ανάπηροι ενός ακήρυχτου πολέμου.
Γράφω δυο αράδες μα σταματώ. Δε βλέπω , τα δάκρυα στάζουν. Λίγες ακόμα λέξεις προστίθενται μα  πλέον η πρώτη  γραμμή του κειμένου μούσκεψε, ξεθωριάζει.

Και τώρα πρέπει .........

Να σου πω τι? Να στο εξηγήσω πως? Τι είμαι εγώ για να μπορώ? Εμένα  ποιος θα μου απαντήσει στα ερωτήματα που χτυπάνε ανελλιπώς τα τοιχώματα του μυαλού μου? Τρέμω από την ένταση, σφίγγω δυνατά το μολύβι κι η μύτη του σπάει. Κλείνω τα μάτια μου μήπως και στεγνώσουν. Μετρώ από μέσα μου, αργά , μέχρι το δέκα κι ύστερα τα ανοίγω και στρέφω το βλέμμα μου προς το φως της λάμπας. Αντέχω! Τα βλέφαρα ακίνητα. Δε τυφλώνομαι και φέρνω στο νου μου τη λάμψη της ψυχής σου. Εντυπωσιακά φωτεινή , γεμάτη ζέση κι αγάπη!

Και τώρα πρέπει.........

Να μη τυφλωθώ, παρόλο πως οι κόρες των ματιών έχουν διασταλεί επικίνδυνα. Τσούζουν υπερβολικά, πασχίζω να δω. Κρυώνω. Θέλω να σου μιλήσω μα δε ξέρω τι να πω. Ποιες είναι οι λέξεις οι ορθές? Αναζητώ το δρόμο που οδηγεί στις απαντήσεις. Που πουλάνε δύναμη? Που θα αγοράσω θάρρος?  Τα δάχτυλα πάγωσαν, πήραν ένα άρρωστο λευκό χρώμα. Το μολύβι γλιστρά συνέχεια μα δε τα παρατώ, γράφω. Οι συσπάσεις στους μυς πληθαίνουν λες και τους διαπερνά ηλεκτρικό ρεύμα. Νιώθεις το ίδιο?

Και τώρα πρέπει........

Να συνεχίσω κι ας σκίζεται η ψυχή μου με κάθε γράμμα που γεμίζει τη λευκή σελίδα. Μα δε θα δειλιάσω , ακούς? Θα προχωρήσω κι ας πονώ. Το μολύβι βγάζει έναν σπαρακτικό ήχο και σπάει στα δυο. Παίρνω το μισό και γράφω. Για σένα γράφω! Τα χείλη μου ξεράθηκαν, η ανάσα παύει ανά διαστήματα. Δε ξέρω γιατί στα  γράφω όλα αυτά, άραγε εσύ ξέρεις?

Και τώρα πρέπει........

Να κολυμπήσω στα δάκρυα που πλημμύρισαν την καρδιά μου, το μέσα μου, όλο μου το είναι. Θαρρώ πως πλέον το αίμα που περνά από την καρδιά μετατρέπεται σε δάκρυα και κυλάει βασανιστικά σε κάθε χιλιοστό μου. Χτυπάει αργά η καρδιά, χτυπά στο δικό σου ρυθμό. Λες και ''ζωγραφίζει'' νότες με κάθε χτύπο  για να σου παίξει  ένα τραγούδι. Όσα δάκρυα κι αν κυλήσουν ο πόνος, το μέσα μου  δε ξεπλένεται. Δε γίνεται αυτό , ποτέ δε θα γίνει.

Και τώρα πρέπει ........

Να αντέξω, ακόμα κι αν ο σπαραγμός εκκωφαντικός. Ακούω καθαρά κάθε κύταρό μου να ραγίζει. Σπάει , ναι διασπάται και το ένα πλέον γίνεται δυο... Βαθιά ανάσα. Την κρατώ μέσα μου, θέλω να ακούσω και το τελευταίο κύταρο να διασπάται. Εκπνοή ελπίδας! Ανακουφιστική. Σου στέλνω τα νέα κύταρά μου που γεννήθηκαν, να σε συμπληρώσουν, να σε κάνουν να χαμογελάσεις. Με ένα χαμόγελο πιο όμορφο από ποτέ.

Και τώρα πρέπει .....Μα ξέρεις κάτι, ΔΕ ΜΠΟΡΩ. Με λυγίζει αυτό το πρέπει. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί πως θα αντιμετώπιζα αυτό το πρέπει. Με ματώνει και μόνο η ανάγνωση , η σκέψη αυτού του πρέπει.
Δε θέλω να πρέπει να....
Δεν αντέχω αυτό το γαμημένο πρέπει!!

Δεν υπάρχουν σχόλια: