Πριν λίγες μέρες συνάντησα ένα φίλο, με τον οποίο είχαμε χαθεί καιρό. Παρατήρησα πως το βλέμμα του έτρεχε σε αχαρτογράφητα μονοπάτια. Ανησύχησα , τον ρώτησα τι συμβαίνει κι αμέως μου διηγήθηκε το παρακάτω.....
'' Παλεύω να χαράξω πορεία στη ζωή μου, προσπαθώ να κατανοήσω τα θέλω μου και τις απαιτήσεις των καιρών εδώ και μήνες.Ξέρεις πως διαθέτω την απαιτούμενη λογική και μια ανεκτή εξυπνάδα για να βρώ τις απαντήσεις. 'Ομως καταλήγω ότι δεν υπάρχει νεκρός χάρτης.Όλοι είναι ζωντανοί!! Και οι ζωντανοί χάρτες κρύβουν εκπλήξεις. Όποια πορεία κι αν έχεις χαράξει πάνω τους, αυτοί θα προκαλέσουν ανατροπές. Όπως ξέρεις από το πουθενά θα προκαλέσουν παροδικές ή σημαντικές απώλειες στο σκαρί σου, για παράδειγμα φάροι θα πλέουν πάνω στη θάλασσα αποπροσανατολίζοντας σε. Μικρές βραχονησίδες ,οάσεις, χαμένοι παράδεισοι που αν και ήξερες ότι κάπου θα υπάρχουν δεν ήξερες που..
Έτσι την πάτησα κι εγώ, κατόρθωσα και μάζεψα κάποια χρήσιμα αντικέιμενα, πυξίδα, διαβλητη κ.ά και τράβηξα να χαράξω το ταξίδι μου. Τι κι αν το καράβι δεν ήταν πλήρως εξοπλισμένο, με ένοιαζε να κυνηγήσω το όνειρο μου, το δικό μου παράδεισο! Όσες φορτούνες κι αν θα έρχονταν θα το πάλευα. Μα να ξερες φίλε πόσες φορές ναυάγησα, ξύπναγα στην ακτή διαλυμένος, μα δε το έβαζα κάτω, νέες εφορμήσεις. αγώνας και νέα ταξίδια!
Με παλιά κομμάτια , με ότι μπόρεσα και συνέλεξα έφτιαξα νέο σκαρί και κίνησα πάλι.
Λάθη πολλά στο χειρισμό, αμφιλεγόμενες πορείες στο χάρτη, οι προμήθειες να τελειώνουν μα εγώ τράβαγα κουπί, αποφασισμένος να φτάσω στον προορισμό μου. Ιδρώτας, κούραση, ύφαλοι, αντίθετοι άνεμοι , βολόδερνα μέρες μα πάντα με την πλώρη στο όνειρο!
Κι άξαφνα μέσα στη νύχτα , εκεί που το σκοτάδι είχε πέσει βαθύ και το καράβι αγκυροβολημένο στα ανοιχτά να λικνίζεται στο απαλό κύμα, ένα αστέρι εμφανίστηκε στον ουρανό και κατηφόριζε προς το πέλαγος. Με απανωτές μικρές λάμψεις, φώτιζε την ατμόσφαιρα. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα!
Μέσα στο ημίφως διέκρινα ένα μικρό νησάκι να πλέει προς το καράβι. Όλο και πιο γρήγορα πλησίαζε προς τα εμένα. Δε γίνεται σκέφτηκα, τα μάτια μου με κοροιδεύουν, μα εκείνο έπλεε γοργά, βγαλμένο από τα εσώψυχα του ονείρου μου. Έβλεπα πια την έντονη βλάστησή του, ακούγονταν νερά τρεχούμενα , ένας πλωτός παράδεισος! Τον είχα φανταστεί , τον είχα συναντήσει και σε προγενέστερα ταξίδια μου μα ποτέ δε κατάφερνα να πλησιάσω πολύ, να πιάσω στο λιμάνι του.
ΤΟ ΕΒΛΕΠΑ ΚΑΘΑΡΑ ΠΛΕΟΝ , ΤΟ ΝΗΣΑΚΙ ΕΡΧΟΤΑΝ ΜΕ ΦΟΡΑ ΕΤΟΙΜΟ ΝΑ ΚΑΤΑΠΙΕΙ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΟΥ ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ ΜΟΥ,...ΝΑ ΜΕ ΦΙΛΟΞΕΝΗΣΕΙ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΚΙ ΕΠΕΙΤΑ ΝΑ ΜΕ ΣΤΕΙΛΕΙ ΧΑΜΕΝΟ ΣΤΟ ΠΕΛΑΓΟΣ...ΜΕ ΧΑΡΤΕΣ ΣΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΚΟΜΜΑΤΙΑ...ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΠΑΛΕΥΕ ΝΑ ΒΡΕΙ ΛΥΣΗ...ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΚΑΡΑΒΑΚΙ? Μ?
ΣΗΚΩΣΑ ΑΓΚΥΡΑ, ΑΝΟΙΞΑ ΠΑΝΙΑ ΚΙ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΤΡΑΒΩ ΚΟΥΠΙ....ΑΚΟΥΓΑ ΗΔΗ ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ ΝΑ ΧΤΥΠΑΝ ΣΤΟ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ ΛΙΜΑΝΑΚΙ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ..ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΞΥΛΙΝΟ ΣΚΑΡΙ ΜΟΥ...ΕΒΑΛΑ ΤΟΥΣ ΧΑΡΤΕΣ ΣΤΟ ΣΕΝΤΟΥΚΙ ΚΙ ΕΤΡΕΞΑ ΝΑ ΠΙΑΣΩ ΤΑ ΚΟΥΠΙΑ....ΓΥΡΙΣΑ ΚΑΙ ΕΙΔΑ....ΟΙ ΔΥΟ ΦΑΡΟΙ ΣΤΙΣ ΑΚΡΕΣ ΤΟΥ ΛΙΜΑΝΙΟΥ ΜΕ ΚΟΙΤΑΖΑΝ ΜΕ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ...ΣΑΝ ΝΑ ΕΣΤΕΛΝΑΝ ΣΗΜΑΤΑ ΜΟΡΣ...ΑΝΑΒΟΣΒΗΝΟΝΤΑΣ...ΣΟΣ...ΣΟΣ...ΘΕΛΟΥΜΕ ΒΟΗΘΕΙΑ!!!....ΣΟΣ...ΣΟΣ
Η ΑΜΜΟΣ ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΕΙΧΕ ΕΝΑ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΣΟΚΟΛΑΤΙ ΧΡΩΜΑ ΠΟΥ ΦΕΓΓΙΖΕ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΣΤΟ ΦΩΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΛΑΜΨΕΙΣ ΤΟΥ ΑΣΤΕΡΙΟΥ ΠΟΥ ΣΥΝΧΙΖΕ ΝΑ ΚΑΤΡΑΚΥΛΑ....
ΕΣΦΙΞΑ ΣΤΙΣ ΓΡΟΘΙΕΣ ΤΑ ΚΟΥΠΙΑ..ΠΑΜΕ...........
Η ΠΟΡΕΙΑ ΗΤΑΝ ΕΥΘΕΙΑ....ΙΣΑ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΜΕΣΑ....ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΑΠΑΝΕΜΙΑ....ΜΑ...ΤΟΤΕ Η ΣΚΕΨΗ ΗΡΘΕ ΜΕ ΜΙΑ ΑΧΤΙΔΑ ΑΠΟ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΠΟΥ ΔΕ ΒΓΗΚΕ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ...ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΡΕΙΑΣ ΑΝ ΚΑΙ ΗΔΗ ΕΙΧΑΜΕ ΜΙΣΟΜΠΕΙ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ...ΤΟ ΚΑΡΑΒΑΚΙ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΤΡΙΖΕΙ , ΕΓΕΡΝΕ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ..ΤΑ ΒΡΑΧΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΚΟΥ ΜΩΛΟΥ ΑΝΟΙΞΑΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ....ΚΡΟΤΟΙ ΑΠΑΝΩΤΟΙ..ΤΡΙΞΙΜΑΤΑ ΕΚΩΦΑΝΤΙΚΑ....ΠΛΗΓΕΣ ΣΤΟ ΣΚΑΡΙ...ΕΓΩ ΚΟΥΠΙ....ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΜΠΛΕΓΜΕΝΑ ΜΕ ΤΑ ΝΕΡΑ ΠΟΥ ΠΗΔΑΓΑΝ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΒΑΡΚΑ.....ΑΛΜΥΡΑ ΣΤΗ ΨΥΧΗ...ΣΚΟΥΡΙΑΖΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ.....ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΚΑΡΑΒΑΚΙ ΕΠΛΕΕ ΜΕ ΤΟ ΝΗΣΙ ΠΙΣΩ ΤΟΥ...ΑΡΚΟΥΣΕ ΕΝΑ ΚΛΙΚ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΠΟΡΕΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΡΑΦΩ ΠΑΛΙ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΚΕΙ..ΜΑ ΤΟ ΤΙΜΟΝΙ ΧΑΛΑΣΕ....
ΤΟ ΚΑΡΑΒΑΚΙ ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΟ...ΜΑ ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΑ ΚΡΑΤΟΥΣΕ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΧΑΡΤΗ ....ΜΙΑ ΦΩΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΤΑΡΤΙ ΑΚΟΥΣΤΗΚΕ....
ΕΙ ΝΗΣΙ...
Ίσως να είναι η αγάπη μια θλιμμένη γιορτή
Ένα ζευγάρι σκουριασμένες χειροπέδες
Ίσως να είναι η αλήθεια μια πληγή ανοιχτή
Ένα κελί με χρυσαφένιους μεντεσέδες
Ίσως να είναι το φεγγάρι μια τελεία λευκή
Σ' ένα τετράδιο με φύλλα από σκοτάδι
Ίσως να έχεις χαραγμένο σαν μένα κι εσύ
Πάνω στο μέτωπο της τρέλας το σημάδι
( στιχοι απο βασιλη γιαννοπουλο , στο τραγουδι ΙΣΩΣ που ερμηνευει ο Βασ.Παπακωνσταντινου)
ΑΥΤΑ ΔΙΗΓΗΘΗΚΕ Ο ΦΙΛΟΣ Κ ΕΦΥΓΕ ΔΙΧΩΣ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΩ ΝΑ ΤΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΩ...ΕΞΑΛΛΟΥ ΤΙ ΝΑ ΤΟΥ ΕΛΕΓΑ...ΟΤΙ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΚΑΡΑΒΙ ΥΠΗΡΧΕ ΧΑΡΑΓΜΕΝΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ....???
'' Παλεύω να χαράξω πορεία στη ζωή μου, προσπαθώ να κατανοήσω τα θέλω μου και τις απαιτήσεις των καιρών εδώ και μήνες.Ξέρεις πως διαθέτω την απαιτούμενη λογική και μια ανεκτή εξυπνάδα για να βρώ τις απαντήσεις. 'Ομως καταλήγω ότι δεν υπάρχει νεκρός χάρτης.Όλοι είναι ζωντανοί!! Και οι ζωντανοί χάρτες κρύβουν εκπλήξεις. Όποια πορεία κι αν έχεις χαράξει πάνω τους, αυτοί θα προκαλέσουν ανατροπές. Όπως ξέρεις από το πουθενά θα προκαλέσουν παροδικές ή σημαντικές απώλειες στο σκαρί σου, για παράδειγμα φάροι θα πλέουν πάνω στη θάλασσα αποπροσανατολίζοντας σε. Μικρές βραχονησίδες ,οάσεις, χαμένοι παράδεισοι που αν και ήξερες ότι κάπου θα υπάρχουν δεν ήξερες που..
Έτσι την πάτησα κι εγώ, κατόρθωσα και μάζεψα κάποια χρήσιμα αντικέιμενα, πυξίδα, διαβλητη κ.ά και τράβηξα να χαράξω το ταξίδι μου. Τι κι αν το καράβι δεν ήταν πλήρως εξοπλισμένο, με ένοιαζε να κυνηγήσω το όνειρο μου, το δικό μου παράδεισο! Όσες φορτούνες κι αν θα έρχονταν θα το πάλευα. Μα να ξερες φίλε πόσες φορές ναυάγησα, ξύπναγα στην ακτή διαλυμένος, μα δε το έβαζα κάτω, νέες εφορμήσεις. αγώνας και νέα ταξίδια!
Με παλιά κομμάτια , με ότι μπόρεσα και συνέλεξα έφτιαξα νέο σκαρί και κίνησα πάλι.
Λάθη πολλά στο χειρισμό, αμφιλεγόμενες πορείες στο χάρτη, οι προμήθειες να τελειώνουν μα εγώ τράβαγα κουπί, αποφασισμένος να φτάσω στον προορισμό μου. Ιδρώτας, κούραση, ύφαλοι, αντίθετοι άνεμοι , βολόδερνα μέρες μα πάντα με την πλώρη στο όνειρο!
Κι άξαφνα μέσα στη νύχτα , εκεί που το σκοτάδι είχε πέσει βαθύ και το καράβι αγκυροβολημένο στα ανοιχτά να λικνίζεται στο απαλό κύμα, ένα αστέρι εμφανίστηκε στον ουρανό και κατηφόριζε προς το πέλαγος. Με απανωτές μικρές λάμψεις, φώτιζε την ατμόσφαιρα. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα!
Μέσα στο ημίφως διέκρινα ένα μικρό νησάκι να πλέει προς το καράβι. Όλο και πιο γρήγορα πλησίαζε προς τα εμένα. Δε γίνεται σκέφτηκα, τα μάτια μου με κοροιδεύουν, μα εκείνο έπλεε γοργά, βγαλμένο από τα εσώψυχα του ονείρου μου. Έβλεπα πια την έντονη βλάστησή του, ακούγονταν νερά τρεχούμενα , ένας πλωτός παράδεισος! Τον είχα φανταστεί , τον είχα συναντήσει και σε προγενέστερα ταξίδια μου μα ποτέ δε κατάφερνα να πλησιάσω πολύ, να πιάσω στο λιμάνι του.
ΤΟ ΕΒΛΕΠΑ ΚΑΘΑΡΑ ΠΛΕΟΝ , ΤΟ ΝΗΣΑΚΙ ΕΡΧΟΤΑΝ ΜΕ ΦΟΡΑ ΕΤΟΙΜΟ ΝΑ ΚΑΤΑΠΙΕΙ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΟΥ ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ ΜΟΥ,...ΝΑ ΜΕ ΦΙΛΟΞΕΝΗΣΕΙ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΚΙ ΕΠΕΙΤΑ ΝΑ ΜΕ ΣΤΕΙΛΕΙ ΧΑΜΕΝΟ ΣΤΟ ΠΕΛΑΓΟΣ...ΜΕ ΧΑΡΤΕΣ ΣΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΚΟΜΜΑΤΙΑ...ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΠΑΛΕΥΕ ΝΑ ΒΡΕΙ ΛΥΣΗ...ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΚΑΡΑΒΑΚΙ? Μ?
ΣΗΚΩΣΑ ΑΓΚΥΡΑ, ΑΝΟΙΞΑ ΠΑΝΙΑ ΚΙ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΤΡΑΒΩ ΚΟΥΠΙ....ΑΚΟΥΓΑ ΗΔΗ ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ ΝΑ ΧΤΥΠΑΝ ΣΤΟ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ ΛΙΜΑΝΑΚΙ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ..ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΞΥΛΙΝΟ ΣΚΑΡΙ ΜΟΥ...ΕΒΑΛΑ ΤΟΥΣ ΧΑΡΤΕΣ ΣΤΟ ΣΕΝΤΟΥΚΙ ΚΙ ΕΤΡΕΞΑ ΝΑ ΠΙΑΣΩ ΤΑ ΚΟΥΠΙΑ....ΓΥΡΙΣΑ ΚΑΙ ΕΙΔΑ....ΟΙ ΔΥΟ ΦΑΡΟΙ ΣΤΙΣ ΑΚΡΕΣ ΤΟΥ ΛΙΜΑΝΙΟΥ ΜΕ ΚΟΙΤΑΖΑΝ ΜΕ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ...ΣΑΝ ΝΑ ΕΣΤΕΛΝΑΝ ΣΗΜΑΤΑ ΜΟΡΣ...ΑΝΑΒΟΣΒΗΝΟΝΤΑΣ...ΣΟΣ...ΣΟΣ...ΘΕΛΟΥΜΕ ΒΟΗΘΕΙΑ!!!....ΣΟΣ...ΣΟΣ
Η ΑΜΜΟΣ ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΕΙΧΕ ΕΝΑ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΣΟΚΟΛΑΤΙ ΧΡΩΜΑ ΠΟΥ ΦΕΓΓΙΖΕ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΣΤΟ ΦΩΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΛΑΜΨΕΙΣ ΤΟΥ ΑΣΤΕΡΙΟΥ ΠΟΥ ΣΥΝΧΙΖΕ ΝΑ ΚΑΤΡΑΚΥΛΑ....
ΕΣΦΙΞΑ ΣΤΙΣ ΓΡΟΘΙΕΣ ΤΑ ΚΟΥΠΙΑ..ΠΑΜΕ...........
Η ΠΟΡΕΙΑ ΗΤΑΝ ΕΥΘΕΙΑ....ΙΣΑ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΜΕΣΑ....ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΑΠΑΝΕΜΙΑ....ΜΑ...ΤΟΤΕ Η ΣΚΕΨΗ ΗΡΘΕ ΜΕ ΜΙΑ ΑΧΤΙΔΑ ΑΠΟ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΠΟΥ ΔΕ ΒΓΗΚΕ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ...ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΡΕΙΑΣ ΑΝ ΚΑΙ ΗΔΗ ΕΙΧΑΜΕ ΜΙΣΟΜΠΕΙ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ...ΤΟ ΚΑΡΑΒΑΚΙ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΤΡΙΖΕΙ , ΕΓΕΡΝΕ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ..ΤΑ ΒΡΑΧΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΚΟΥ ΜΩΛΟΥ ΑΝΟΙΞΑΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ....ΚΡΟΤΟΙ ΑΠΑΝΩΤΟΙ..ΤΡΙΞΙΜΑΤΑ ΕΚΩΦΑΝΤΙΚΑ....ΠΛΗΓΕΣ ΣΤΟ ΣΚΑΡΙ...ΕΓΩ ΚΟΥΠΙ....ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΜΠΛΕΓΜΕΝΑ ΜΕ ΤΑ ΝΕΡΑ ΠΟΥ ΠΗΔΑΓΑΝ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΒΑΡΚΑ.....ΑΛΜΥΡΑ ΣΤΗ ΨΥΧΗ...ΣΚΟΥΡΙΑΖΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ.....ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΚΑΡΑΒΑΚΙ ΕΠΛΕΕ ΜΕ ΤΟ ΝΗΣΙ ΠΙΣΩ ΤΟΥ...ΑΡΚΟΥΣΕ ΕΝΑ ΚΛΙΚ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΠΟΡΕΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΡΑΦΩ ΠΑΛΙ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΚΕΙ..ΜΑ ΤΟ ΤΙΜΟΝΙ ΧΑΛΑΣΕ....
ΤΟ ΚΑΡΑΒΑΚΙ ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΟ...ΜΑ ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΑ ΚΡΑΤΟΥΣΕ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΧΑΡΤΗ ....ΜΙΑ ΦΩΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΤΑΡΤΙ ΑΚΟΥΣΤΗΚΕ....
ΕΙ ΝΗΣΙ...
Ίσως να είναι η αγάπη μια θλιμμένη γιορτή
Ένα ζευγάρι σκουριασμένες χειροπέδες
Ίσως να είναι η αλήθεια μια πληγή ανοιχτή
Ένα κελί με χρυσαφένιους μεντεσέδες
Ίσως να είναι το φεγγάρι μια τελεία λευκή
Σ' ένα τετράδιο με φύλλα από σκοτάδι
Ίσως να έχεις χαραγμένο σαν μένα κι εσύ
Πάνω στο μέτωπο της τρέλας το σημάδι
( στιχοι απο βασιλη γιαννοπουλο , στο τραγουδι ΙΣΩΣ που ερμηνευει ο Βασ.Παπακωνσταντινου)
ΑΥΤΑ ΔΙΗΓΗΘΗΚΕ Ο ΦΙΛΟΣ Κ ΕΦΥΓΕ ΔΙΧΩΣ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΩ ΝΑ ΤΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΩ...ΕΞΑΛΛΟΥ ΤΙ ΝΑ ΤΟΥ ΕΛΕΓΑ...ΟΤΙ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΚΑΡΑΒΙ ΥΠΗΡΧΕ ΧΑΡΑΓΜΕΝΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ....???
