ΞΥΠΝΩΝΤΑΣ ΠΛΑΙ ΤΗΣ, ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΡΓΟ ΤΕΧΝΗΣ

 Ο ήλιος είχε αρχίσει εδώ και λίγη ώρα να μπαίνει απρόσκλητος απο τις γρίλιες του παντζουριού, οπότε εγώ είχα βρει την ευκαιρία να αφήσω το βλέμμα μου να πλανιέται πάνω της. Κοιμόταν εκεί πλάι μου, θαρρείς και βγαλμένη από τα πιο παράτολμα όνειρά μου. Μπρούμυτα καθώς συνήθιζε να αφήνεται στην αγκαλιά του Μορφέα , σου έδινε την εντύπωση πως είχε χαθεί βαριά στου ύπνου το πηγάδι. 

Τα μαλλιά της ανάστατα , κάλυπταν τον υπέροχο λαιμό της, ενώ το μαύρο νεγκλιζέ είχε μαζευτεί ψηλά στη μέση της, αφήνοντας ακάλυπτο όλο το κορμί της από εκεί και κάτω. Ακόμα και μέσα στο ημίφως ήταν τόσο καθαρό το σοκολατένιο της δέρμα. Άφησα το χέρι μου να πετάξει πάνω απο τους μηρούς της, δίχως να τους αγγίξει, οι πόροι στους γοφούς της ως μαγνητικά πεδία έλκυαν την παλάμη μου. Μα άντεξα και απλά ένιωσα την αύρα του ζεστού κορμιού της να αιωρείται , αύρα γυναίκας απο τις λίγες. Γυναίκας που για να τα καταφέρεις να γευτείς τους υπέροχους χυμούς της έπρεπε πρώτα να διανύσεις επιτυχώς τα αβάδιστα μονοπάτια στις ατέρμονες γωνιές του εγκεφάλου της..... Είχε πάρει καιρό και βγήκα ζωντανός από αυτό το ταξίδι... Η μήπως δε τα κατάφερα κι όλο αυτό που ζούσα ήταν σε κάποιο θέρετρο του παραδείσου?

Εκείνη ένιωσε τα μάτια μου πάνω της , πως θα μπορούσα εξάλλου να της ξεφύγω .... 

<< Καλημέρα ψυχή μου....>> τεντώθηκε , γύρισε προς το μέρος μου, χαμογέλασε , πιο όμορφη από ποτέ ακόμα και με τους μαύρους κύκλους του πρωινού να σχηματίζονται στο πρόσωπό της.

Σάστισα , τελικά μάλλον πρέπει να βρέθηκα στον Παράδεισο και να μη θυμάμαι τίποτα .....

Ανασηκώθηκε άξαφνα κι έκατσε στην άκρη του κρεβατιού, βγάζοντας με αργές αισθησιακές κινήσεις το νεγκλιζέ ..... ίσως να ήταν μάγισσα σε κάποια παλιά ζωή της..... ή μπορεί και σε τούτη τη ζωή να αποφάσισε να ζήσει αυτό που πραγματικά έκρυβε επιμελώς ....μια γυναίκα που αξίζει να την λατρέψεις, να την απογειώσεις , μια γυναίκα με πάθη....

Μόλις πέταξε από πάνω της το σατέν νεγκλιζέ ,πήρε ένα μικρό κλάμερ απο το κομοδίνο , ύψωσε τα χέρια της και με αποφασιστικές σίγουρες κινήσεις μάζευε τα μαύρα μαλλιά της ....

Ένα παράξενο ορθογώνιο σχημάτισαν τα χέρια της με την πλάτη , μια  εικονική κατασκευή  που ήθελα να μπω μέσα της και να αγγίξω κάθε της πτυχή , εσωτερική κι εξωτερική... Το πλούσιο στήθος της έστεκε αγέρωχο μακριά από κάθε  υφασμάτινη καταπίεση ....με τις ρόγες της να έχουν φουσκώσει από την πρωινή δροσιά . 

Πλησίασα και της έδωσα ένα απαλό φιλί στον σβέρκο , ήταν από τα αγαπημένα της σημεία  κι ας την αφόπλιζαν σε μεγάλο βαθμό.. Έβγαλε ένα μικρό αναστεναγμό και συνέχισε να στρώνει σε κότσο τα μαλλιά της... 

Κοιτούσα αυτό το έργο τέχνης που κοσμούσε το υπνοδωμάτιο μου....τα μικρά δρομάκια που υπήρχαν στην τεντωμένη πλάτη της μου θύμισαν την χτεσινή βόλτα μου πάνω τους...μέσα τους....η ευωδιά της είχε μεθύσει  την ψυχή και το κορμί μου.... Πλανεύτρα.... Μια μελαχρινή ονείρωξη....Μια σοκολάτα απο σπάνιους κόκκους κακάο....Μια γυναίκα που αξίζει να διεκδικήσεις...να καταστραφείς....να γευτείς ακόμα κι αν στην αρχή νιώθεις ένα πικρό δηλητήριο να χαιδεύει τον ουρανίσκο σου...

Ένας πίνακας ζωγραφικής φτιαγμένος από τα καλύτερα πινέλα του κόσμου....

<< Θέλω να σε βγάλω μια φωτογραφία, όπως είσαι τώρα >> της ψιθύρισα 

<< Γιατί ? δεν πιστεύεις πως είμαι εδώ ? Θες αποδείξεις ?>>  ρώτησε περιπαιχτικά...

<<  Θέλω να δω αν μπορεί τόση ομορφιά να εγκλωβιστεί σε ένα κλικ...>>

Χαμογέλασε, τέντωσε κάθε μυ του κορμιού της κι αφέθηκε να θαμπώσει το φακό της κάμερας όπως είχε κάνει με το δικό μου βλέμμα....

Ήταν μια φωτογραφία ερωτική μα όχι πρόστυχη, αισθησιακή μα όχι προκλητική, όμορφη, γοητευτική 

απο εκείνες που θα τοποθετούσες εξώφυλλο σε γυναικεία περιοδικά για να διαφημίσεις ένα πανάκριβο 

 άρωμα....Μια ωραία γυναίκα με ταπεραμέντο, ένα μοιραίο θηλυκό με καμπύλες εντός κι εκτός...

Εκείνη την στιγμή που την απαθανάτισα , μια πεταλούδα πέταξε απο το πουθενά μέσα στο δωμάτιο..

ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

 Όσο σε παρατηρώ, όσο σε γνωρίζω είσαι ακόμα πιο υπέροχη κι όμορφη.....

Κι ενώ το φανταζόμουν, το έβλεπα...έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και με καθηλώνει ακόμα περισσότερο

Όπως η πανσέληνος του Αυγούστου...ξέρεις..έχεις ακούσει, κάποτε μπορεί να είχες δει , περιμένεις πως θα σε εντυπωσιάσει

Κι έτσι αναζητάς ένα ωραίο μέρος για να μπορέσεις να τη δεις, απερίσπαστος και με διάθεση να της αφοσιώσεις κάθε σου αίσθηση...Βαδίζεις όλη την ακτογραμμή και ναι , πετυχαίνεις ένα ωραίο απόμερο κόλπο, με άμμο και μικρά βράχια. Αράζεις εκεί και υψώνεις το βλέμμα στον ουρανό που μόλις εχει αρχίσει να παίρνει ένα παράξενο μωβ- γκρι χρώμα...Όμως κάποια σύννεφα κρύβουν το σημείο εξόδου του φεγγαριού...

Αδημονείς , θες να αντικρίσεις εκεί...τούτη τη φετινή Αυγουστιάτικη Πανσέληνο..που λένε θα ναι πιο λαμπερή απο ποτέ..

Η ώρα περνά μα τα σύννεφα σχηματίζουν ένα πέπλο προστατευτικό, δε σε αφήνουν..πίνεις ήδη τη δεύτερη μπύρα που επιμελώς είχες κουβαλήσει μέσα στο σακίδιο σου...Κλείνεις τα μάτια και πως σου έρχεται τότε η ιδέα και φυσάς με όλη σου τη δύναμη....Μετράς μέχρι το 100  κι ανοίγεις τα μάτια σου..

Και τότε το θαύμα έχει αρχίσει να επιτελείται ...τα σύννεφα απομακρύνονται..άλλο στο βορρά άλλο στο νότο....αφήνουν να αποκαλυφθεί η Σελήνη....Εντυπωσιακό φως..Και όσο αργά και σταθερά εμφανίζεται ολόκληρη τόσο πιο αστραφτερή, πιο ρομαντική και γοητευτική από οτιδήποτε είχες φανταστεί...από οποιαδήποτε περιγραφή διάβαζες σε βιβλία

Κι όταν έχει καλύψει τον ουρανό πάνω από την προσωπική σου παραλία, τότε απλά τσιμπιέσαι..όχι δε μπορεί...τούτο το φεγγάρι είναι κάτι άλλο, ξεπερνά κάθε προσδοκία και φαντασίωση σου...

Άφωνος κοιτάς...να υψώνεται αργά αργά κι η ομορφιά της σε μαγεύει.. 

- Η δικιά μου αυγουστιάτικη πανσέληνος ήταν , είναι και ναι πάντα αυτόφωτη, ψιθιρίζεις..

Σηκώνεσαι, θες να την αγγίξεις...να χαιδέψεις το κρυφό της τμήμα..να ανακαλύψεις κάθε χαράδρα κι ύψωμα της....Θες να χαθεις μέσα στα σκοτάδια και το φως της....

Πέφτω στη θάλασσα , κολυμπώ προς τον ορίζοντα για να την φτάσω...κι αυτή θαρρείς και ανταποκρίνεται, αρχίζει και αφήνεται.....χαμηλώνει προς το νερό.....

Πόσο όμορφη.....Πόσο σε θέλω.....

Είσαι πιο όμορφη κι από την  ωραιότερη Αυγουστιάτικη Πανσέληνο, με έχεις θαμπώσει....

ΈΛΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ Η ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΚΑΘΕ ΝΥΧΤΙΑΣ ΜΟΥ...

41o ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Κάθε κεφάλαιο που ολοκληρώνεται , είναι επιτυχία....
Αυτό είναι κάτι που το συνειδητοποιείς καθώς περνάνε τα χρόνια...

Μόνο που τούτο υπήρξε ζόρικο,μαύρο και κλείνει με δύσκολο τρόπο, εν μέσω εγκλεισμού, εξετάσεων, απουσιών και μιας γενικότερης έντασης τόσο εσωτερικά όσο κι εξωτερικά...

Υπεράνω όλων  όμως υπήρξε το ''ταξίδι'' σου Λενιώ....
Έκτοτε είχα υποσχεθεί να μην αναρτήσω τίποτα εδώ για αρκετό καιρό...
Και μέχρι σήμερα το τήρησα...Μια παρένθεση όχι για γιορτές κι ευχολόγια...

Απλά για να σου πω ευχαριστώ...ακόμα και τώρα που δε θα ακούσω τις ευχές σου
ακόμα και τούτη την όμορφη μέρα που δε θα τα πιούμε όπως το 17 ή που δε θα προσπαθήσω να κάνω το καραγκιόζη ή να σου πω τις ανηφοριές μου όπως το 18...ακόμα και τώρα ευχαριστώ....

Μαθαίνω από τα λάθη μου, τολμώ να μιλήσω, να εκφραστώ,  ακούω πιο προσεκτικά, παρατηρώ , ρωτώ και κυρίως σκέφτομαι και δε φοβάμαι να με κρίνω ...και γενικά προσπαθώ
ναι οκ, ξέρω...μη φωνάζεις..συνεχίζω να διαλέγω περίεργα μονοπάτια...να προσπαθώ να σώσω και να χάνω χρόνο , να ξεχνώ όνειρα και στόχους....

Δε θέλω ούτε ευχές ούτε δάκρυα σήμερα....οκ..ψέματα λέω.... δε μπορώ να φανταστώ ωραιότερο δώρο από το να ξύπναγα και να είχε διαγραφεί η ''φυγή'' σου..να ήσουν εδώ κι ας έκραζες
Μόνο αυτή την ευχή μαζί με ένα δάκρυ μιας κι είναι ανέφικτη

Είδες? Άρχισα και πάλι να γράφω...και πλέον θα γράφω για τον Επιθεωρητή Φάρο κάθε μέρα
Έστω και μια αράδα...το χρωστάει στην Ελευθερία που χάθηκε τόσο άδοξα...

Αλλάζω...όχι εύκολα...μα ο αγώνας συνεχίζεται...για όσο τραβήξει , θα είμαι εγώ...
Δε θα πούμε άσχημα σήμερα, να ρίχνεις ματιές προς τα εδώ και στείλε ''διορθώσεις''
Ξέρω χαμογελάς , γιατί βλέπεις πως...γίνονται βήματα εμπρός... Θα γίνουν πολλά περισσότερα

Κι ας βαδίζω μόνος ξέρεις πως αφήνω λίγο από μένα όπου μπορώ...μέχρι να στερέψει..
αλλά είναι ωραίο να προσφέρεις ....να βοηθάς...εσύ το ξέρεις καλύτερα

Υπόσχομαι στο επόμενο κεφάλαιο να είμαι πιο...κοντά στα θέλω μου....

΄Να είναι χρόνια που θα ζούμε το κάθε λεπτό τους...

ΥΓ. Σήμερα μια μάχη κερδήθηκε και ξέρω θα σε έκανε να χαρείς, μιας κι ο κρατούμενος  Β.Δημάκης θα επιστρέψει στον Κορυδαλλό για να συνεχίσει τις σπουδές του στη Νομική...

2017, η τελευταία φορά που έσβησα κεριά...μόνο επειδή ήρθες και το απαίτησες...λείπεις

Αντίο Ελένη...

Είχα βάλει στην άκρη του μυαλού μου τούτη την άσχημη στιγμή, πίστεψα πως δε θα τη ζούσα μα να μαι τώρα εδώ να σου γράφω....Μακάρι να ήσουν εδώ κι ας μη ξανά έγραφα αράδα......

Δεν είναι εύκολο να χωρέσω όσα νιώθω όσα θυμάμαι  σε  τούτο το λευκό φόντο....

Σε λατρεύω και χαίρομαι που στο είχα πει άπειρες φορές, δε κουραζόμουν να σου τονίζω πως αν δεν είχαμε χαθεί εκείνα τα ενδιάμεσα χρόνια θα είχα ανδρωθεί σε καλύτερες βάσεις , με λιγότερα λάθη σε σημαντικές επιλογές στη ζωή μου και με πιο μεγάλο και κεφαλαίο Α στο Άνθρωπος που θέλω να μαι.

Σε ευχαριστώ για ότι μου έμαθες, για όσα με δίδαξες συνειδητά ή μη.

Είχες το τρόπο σου να με συμβουλεύεις χωρίς να μοιάζει επαγγελματικό...είχες το τρόπο σου να με μαλώνεις, να με κριτικάρεις, να με ακούς ακόμα και τους μήνες που ανέβαινες το γολγοθά σου! Και τις δύσκολες μέρες που δε μπορούσες να πεις όσα ήθελες , κατάφερνες με μια γκριμάτσα, με λίγες λέξεις να μου εκφράσεις όσα ήθελες!

Συγνώμη που δεν ακολούθησα τις συμβουλές σου, πάντα δικαιωνόσουν, ξέρεις εσύ...σε εκείνα τα θέματα που καίγανε... ούτε μια φορά δεν είπες ''στα λεγα, σε είχα προειδοποιήσει ''γιατί ήσουν εσύ...και δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω την καλοσύνη και την αξία της ψυχής σου!

Φέρνω στο νου μου τόσες όμορφες στιγμές...βόλτες, φαγητά , ρακόμελα, χαμόγελα, κουβέντες, γλυκά, χορούς και άλλα πολλά! Ειδικά τη νύχτα στο Αιγάλεω...στο live...μετράγαμε μπουκάλια, μέθυσα γιατί ήθελες παρέα....χαλάλι σου κι ας απορώ ακόμα πως οδήγησα σπίτι εκείνη τη φορά.

* Δε θα ξεχάσω τη νύχτα στην Κηφισιά , τότε που σε είδα πρώτη φορά μετά το άσχημο νέο. Ότι δεν είχες αποκαλύψει για σένα το πες σε λίγα λεπτά και τότε με επιβεβαίωσες για το πόσο δοτική και άξια είσαι. Δε σε ανησυχούσε η κατάσταση σου ούτε τι θα ερχόταν...νοιάστηκες μόνο για όλους εμάς '' φοβάμαι για εσάς , ποιος θα σας προσέχει και στηρίζει όταν εγώ πέσω και δε μπορώ '' .......

Και μετά εκεί στο όριο πριν σπάσω μπροστά σου, γύρισες , μου χάρισες μια αγκαλιά , απαίτησες με την καθηλωτική σου ματιά να μη δακρύσω.....και το τήρησα...όσες φορές κι αν έφτασα στο όριο είτε μιλώντας από τηλέφωνο είτε από κοντά..
Μη με κοιτάς τώρα από κει ψηλά...τώρα άσε με να ξεσπάσω....

* Θυμάμαι κι εκείνες τις λέξεις που έγραψες...όταν ένιωθες πως κάτι θα στράβωνε και δε θα μπορούσες να πεις όσα ένιωθες...'' είσαι λιγάκι πολύ '' ... ναι είμαι, μα για σένα μπορώ να πω και να είμαι ΠΟΛΥ... σου υποσχέθηκα να το φροντίσω και θα γίνει. όταν έχεις χρόνο από κει ψηλά

 ρίχνε μου μια ματιά και θα δεις πως θα τα καταφέρω.....

* Δε θα ξεχάσω αρχικά την γκρίνια σου ,ως ''Ελευθερία'', για το διήγημα , προσαρμόστηκα στις επιταγές σου και ξέρεις πως θα ήθελα να ήσουν εκεί....στην παρουσίαση. Αλλά όταν πήρες το βιβλίο με αποζημίωσε το χαμόγελο και οι λέξεις που με έκαναν να πετάξω ψηλά . Όσο και να ήθελες να το κρύψεις γιατί η μετριοφροσύνη σου ήταν ακλόνητη, όταν έλεγες σε άλλους για την ''Ελευθερία '' έλαμπες.

*Θυμάμαι τις ώρες που πέρασα στο 2ο σπίτι σου για να παρακολουθήσω το θεατρικό σας. Βλέποντας το σεβασμό για σένα και τη χαρά των ''παιδιών΄΄ σου, για ότι πέτυχαν μαζί με την βοήθεια της Πηνελόπης, σε ζήλεψα. Πόσοι άνθρωποι μπορούν να κατορθώσουν να λατρευτούν από τόσο πολλά βλέμματα? Με έκανες περήφανο και όπως θυμάσαι μαζί με τους υπόλοιπους βουρκώσαμε και σας αποθεώσαμε. 

* Δε θα ξεχάσω ποτέ τους αμέτρητους φίλους, σε κάθε γωνιά της χώρας ...παντού σε αγαπάνε..παντού λείπεις..κάποιοι από αυτούς είναι πια και δικοί μου φίλοι τώρα....

* Θυμάμαι όταν με πήρες εκείνο το άθλιο πρωινό του Μάρτη για να μου πεις το μαντάτο, δεν πίστευες πως θα χάσεις...τρόμαξα μα με έπεισες πως θα νικήσεις.. Κι όταν αργότερα  έμοιαζες να χάνεις την ηρεμία και την αυτοπεποίθηση σου, έκανα το παλιάτσο...σε νευρίαζα συνειδητά . Έτσι ξεχνιόσουν, εξάλλου λίγες οι στιγμές που φοβόσουν...Έσπασες κάθε ιατρική πρόβλεψη, πίστεψα θα τον ξεγελάσεις το Χάρο καλή μου , αλλά αυτός επέμεινε......

* Θυμάμαι την πρώτη φορά που ήρθα και σας πέτυχα στο ασανσέρ μαζί με μια νοσοκόμα..Εσύ δε μπορούσες καν να με θυμηθείς....εγώ χαμογέλασα και ''μπήκα'' αμέσως στο ρόλο... Της ζήτησα να σπρώξω εγώ το φορείο και για να την πείσω της είπα πως μόλις έφτασα  από την Αθήνα. Γύρισε και μου πε '' αγόρι μου δεν έχω ξαναδεί τόση αγάπη για ασθενή από τόσο κόσμο..δε ξέρω τι είναι τούτη η κοπέλα μα για άγγελος μου κάνει ''..... Και μετά δε θα ξεχάσω το βλέμμα σου καθώς περιμέναμε τη σειρά σου πως έλαμπε σαν πέρναγαν μάνες με τα μωρά τους....

* Ξέρεις πως θα ήθελα αυτό το διάστημα να ήμουν εκεί...παρών με το εκεί παρεάκι σου...βάρδιες να σε προσέχουν, να σε φροντίζουν.... είδες? στάθηκαν όρθιοι και τίμησαν όσα χρόνια πρόσφερες εσύ σε μας.. Άλλαξαν ρυθμούς , πρόγραμμα τα πάντα....για να ναι εκεί...Ξενύχτια στο νοσοκομείο , σπίτι...Ακόμα και ''στιγματισμένοι'' από την κοινωνία ήταν παρόντες...ρωτούσαν συνέχεια ... Σκέφτομαι πως αν όλοι όσοι σε αγαπάμε μαζευτούμε  στην Πάτρα, θα γίνει το πιο μεγάλο καρναβάλι... Χαρές σου πρέπουν ''αδερφούλα''...πάντα ήθελες γλέντια και μουσικές...

* Θυμάμαι τη βόλτα στα Ψηλά Αλώνια...Περήφανη και αεράτη ακόμα και με το Πι.... Ακομπλεξάριστη και πανέμορφη πέταξες το σκούφο σου....και σαν είδες το δώρο μου , ένα χειροποίητο πλεχτό σκουφάκι, γέλασες...Όταν σου αποκάλυψα πως ήταν αγορασμένο από bazzar για ενίσχυση σε παιδάκια  άρρωστα, κέρδισα το φιλί σου...Ακόμα και στο Γολγοθά σου δεν έπαψες να είσαι ΕΣΥ.....εκείνη η τύπισσα που γεννήθηκε και έζησε για να προσφέρει στους άλλους...

*Θυμάμαι πως την ίδια μέρα στο σούπερ μάρκετ κυνήγαγες τη γιαγιά που άφησε τα μακαρόνια σε λάθος ράφι.. είχαμε λιώσει στο γέλιο με τη Φάνια....Μέσα στο ζόρι σου εσύ επέμενες να είσαι ΕΣΥ..ΘΕΑ!

* Δε θα ξεχάσω ποτέ την αγκαλιά που μου χάρισες τη τελευταία μας μέρα...με κράτησες παραπάνω, πιο σφιχτά , ήξερες .....άντεξα και δε πρόδωσα την υπόσχεση μου, κανένα δάκρυ μπροστά μου είχες πει...Δεν ήθελα να σε αφήσω, αν μπορούσα να σταμάταγα το χρόνο εκεί θα ήμουν ευτυχισμένος...

*Δε θα ξεχάσω ποτέ τι ψιθίρισες...το πρώτο με τάραξε μα κατάλαβα.....το άλλο θα το έχω φυλαχτό για πάντα....Μου λείπεις καιρό....όλους αυτούς τους μήνες...ξέρεις είχα μια ελπίδα ότι θα ξυπνήσω και θα ναι όλα ψέματα...Τώρα όμως πρέπει να μάθω να ζω χωρίς εσένα...

ΘΑ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ...Ασε με να κλάψω τώρα...τώρα δε με βλέπεις ...
ΘΑ ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ...για τις ατάκες, το εκκωφαντικό σου γέλιο, την καρδιά σου, το χαμόγελο ,την αλληλεγγύη σου, την προσφορά σου , το χαρακτήρα σου...όλα...όλα...όλα

Κοίτα καλή μου ...τόσα ζευγάρια μάτια σήμερα σου χαρίζουν σταγόνες αμέτρητες , να φτιάξουν το δικό σου Αχέροντα....ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ''ΑΔΕΡΦΟΥΛΑ''  να μας περιμένεις ......

'' για ποιο ταξίδι κίνησες να πας......να με θυμάσαι και να μ' αγαπάς!  ''

https://www.youtube.com/watch?v=MkOVEiQB9_Y

''Κυματίζουν μαύρα πανιά στα παράθυρα των κελιών......τα ''παιδιά'' σου ....θρηνούν''

Λουλούδι στη γη θωρεί εκείνο του ουρανού!

Το είχε νιώσει από το πρώτο ξύπνημα της φετινής χρονιάς, τότε που είχε αναγκαστεί να ξυπνήσει λίγο μετά το μεσημέρι, για να παρευρεθεί στο οικογενειακό εορταστικό τραπέζι...Ναι τούτη η χρονιά έμοιαζε τόσο ανηφορική. Δεν άντεχε άλλο . Η μήπως έπρεπε να την χαρακτηρίσει κατηφορική?

Είχε εντείνει τις επισκέψεις της στο γυμναστήριο στο πέρασμα της χρονιάς, αναζητώντας μια βελτίωση στη φυσική της κατάσταση. Πίστευε πως κάτι τέτοιο θα άλλαζε και την ψυχολογική κατεύθυνση. Κοίταζε κάθε φορά τον μεγάλο καθρέφτη εκεί ,μιας κι είχε αρχίσει να αισθάνεται και πάλι ποθητή,  άσχετα αν η προσωπική της γυμνάστρια συνεχώς της τόνιζε πως μόνο μικρές πινελιές χρειαζόταν σε αυτό τον υπέροχο σαρκικό καμβά.

Είχε ''μπουκώσει'' με όλα... εργασία , φίλοι , εραστές , οικογενειακές και ένα σωρό κοινωνικές υποχρεώσεις...κι όσο περνούσαν οι μήνες αισθανόταν τις Συμπληγάδες Πέτρες να κλείνουν αργά και σταθερά , ενώ εκείνη έστεκε μόνη κι ανήμπορη σε μια θάλασσα από σκέψεις.

Η Άνοιξη πέρασε κι ούτε που την άγγιξε...λες και για εκείνη είχαν πάψει να ευωδιάζουν τα άνθη. Στη ψυχή της ακόμα επικρατούσε ένας πόλεμος, σχετικά με το ποια πορεία έπρεπε να ακολουθήσει Πίστευε πως έπρεπε να δράσει μα από την άλλη κάποιοι της συμβούλευαν να πάψει να μεμψιμοιρεί  και να χαρεί όσα έχει. Μα μέσα της καιγόταν, μια φλόγα είχε αρχίσει να σιγοκαίει....μια φλόγα στα χρώματα των μαλλιών της.....

Με το που μπήκε το καλοκαίρι θαρρείς και κάτι προκάλεσε την έκρηξη μέσα της! Μπορεί να ήταν μια ασήμαντη αφορμή , ένα χαμόγελο, μια κουβέντα...οτιδήποτε.....σημασία έχει πως πήρε την απόφαση ....και να τη αρχικά τώρα εδώ.....να ατενίζει πίσω από ένα βουνό τον ήλιο να σβήνει....

Φορούσε ακόμα το μαύρο της μπικίνι παρόλο που δεν είχε στεγνώσει εντελώς...Δε την ένοιαζε! Ήθελε να απολαμβάνει την στιγμή, να μη σκέφτεται πρέπει και γιατί.... Είχε μείνει μόνη της εδώ και λίγη ώρα σε αυτό το υπέροχο ξύλινο μπαλκόνι με την απίστευτη θέα. Ε και? Είχε παρέα το ελαφρύ θρόισμα των φύλλων της μουριάς που έστεκε ακριβώς κάτω από το ξύλινο μπαλκόνι.

Σήκωσε με μια ανεπαίσθητη χάρη το ποτήρι με το λευκό κρασί , δρόσισε τα καλό σχηματισμένα χείλη της, μα καθώς πήγε να ακουμπήσει το ποτήρι στο τραπέζι , δυο σταγόνες χύθηκαν πάνω στο μοβ φανελάκι της..Χαμογέλασε , σκεπτόμενη πως '' αν δε λερωθείς στη ζωή δεν έχει νόημα''

Άλλαξε ελαφρά τη στάση του σώματος της, στρεφόμενη προς τη δύση.... ήθελε να χαρεί κάθε  λεπτό της υπέροχης βουτιάς του ήλιου, κάπου ανάμεσα στα βουνά και στο Ιόνιο πέλαγος. Έφτιαξε το αγαπημένο της μαύρο άσπρο τουρμπάνι με τέτοιο τρόπο ώστε να στρώνουν καλύτερα τα καστανο-χρυσαφένια μαλλιά της..Το λάτρευε , το είχε αγοράσει σε ένα μικρό μαγαζάκι στο Παρίσι.... Τελικά ίσως να ήταν μια Παριζιάνα στην προηγούμενη ζωή της, αφού ένιωθε τόσο οικεία κάθε φορά που περπάταγε στη σκιά του Πύργου του Άιφελ. Πολλές φορές είχαν αποθεώσει τις στιλιστικές της επιλογές, επιλογές που παρέπεμπαν σε μια γυναίκα που ξέρει πως να σταθεί και τι να επιλέξει για να ντύσει την ιδιαίτερη προσωπικότητα της.

Τι κι αν ζούσε μέρες συννεφιασμένες και νύχτες βροχερές, είχε υποσχεθεί στον εαυτό της πως όλα αυτά τέλειωναν....Θα κυνηγούσε και πάλι το φως, τον ήλιο, τον έρωτα κι ότι άλλο ποθούσε και την γέμιζε στη ζωή! Έτσι άφησε το βλέμμα της να ακολουθήσει τον ήλιο στην απείρου κάλλους παράστασή του.

Είχε πάρει την καθημερινή γνωστή πορεία του προς τον γαλανό ορίζοντα....Εκεί πάνω από την κορυφογραμμή μπορούσε να διακρίνει μια παλέτα χρωμάτων! Στο μυαλό της πλέον υπήρχαν μόνο όμορφα όνειρα, πολύχρωμες σκέψεις και ένα σωρό χαμόγελα που θα τα κέρδιζε και θα διεκδικούσε όσα καιρό τώρα είχε κάνει στην άκρη.....

Έκλεισε για λίγα δευτερόλεπτα τα μάτια της, οι σκούρες μακριές βλεφαρίδες της  θαρρείς κι έριξαν για πάντα την αυλαία στις άσχημες στιγμές... Το απαλό αγέρι χάιδεψε το αμακιγιάριστο πρόσωπο της, δεν ντρεπόταν για τα μικρά στίγματα . Θυμήθηκε τα λόγια που είχε διαβάσει πρόσφατα
'' κάθε σημάδι , κάθε ατέλεια που έχεις σε κάνει μοναδική κι είναι εκεί για να σου θυμίζει όσα πέρασες κι όσα αξίζει να ζήσεις''

Άνοιξε τα μάτια της αργά, πήρε μια βαθιά ανάσα , από εκείνες που σε αδειάζουν εντελώς και σε προετοιμάζουν για νέα μονοπάτια στη ζωή....για νέα συλλογή στιγμών ....
Προσπάθησε να μετρήσει πόσα χρώματα υπήρχαν γύρω από τον ήλιο....αδύνατο!
Ήταν τόσες πολλές οι αποχρώσεις....αφέθηκε να πετάει ανάμεσα τους.... το βλέμμα της με μια δρασκελιά χώθηκε στον πυρήνα του λαμπερού ήλιου.....

Ένιωθε δυνατή, έτοιμη...όμορφη , γεμάτη αυτοπεποίθηση!
Τόλμησε να κοιτάξει συνεχόμενα τον ήλιο .....χωρίς τα μεγάλα μαύρα γυαλιά της....
Μαγεμένη κι εντελώς αφημένη στην αγκαλιά της θέας , άφησε τη φαντασία της ελεύθερη....
Τότε ήταν που σκίρτησε άξαφνα.... μα πως δε το πρόσεξε νωρίτερα?
Ναι , ήταν σαν να έβλεπε το πιο γοητευτικό λουλούδι στον ουρανό!
Μια όμορφη φλόγα την διαπέρασε, χαμογέλασε μιας και θυμήθηκε .......παράξενο όμως να σχηματιστεί εκεί μπροστά της ....
Θυμήθηκε το όνομα...και το ψέλλισε
Marigold.......

Μεθυσμένα χείλη, διψασμένα μάτια

Ο στίχος λέει πως '' της Κυριακής τα όνειρα ζουν ως το μεσημέρι ''.......


Είχε φτάσει το φεγγάρι αρκετά ψηλά στον Αττικό ουρανό, αρνούμενο να φοβηθεί από το κρύο του Δεκέμβρη. Φώτιζε τούτη τη μαγική νύχτα Κυριακής και ζέστανε με το δικό του ρομαντικό τρόπο άπειρες ερωτευμένες ψυχές σε κάθε γωνιά τούτης της πόλης.

Σε ένα μικρό καφέ πέρα από το ποτάμι , καθισμένοι στο πιο κοντινό τραπέζι στο τζάκι που έκαιγε σταθερά εδώ και ώρα, ήταν εκείνοι....

Οι φλόγες δημιουργούσαν παράξενες αποχρώσεις στους τοίχους , σα μικρά βεγγαλικά που έσκαγαν κάθε στιγμή. Όμως αν μπορούσες να δεις καθαρά , αυτές ωχριούσαν μπροστά στις φλόγες των βλεμμάτων τους. Θαρρείς και μια αόρατη ευθεία γραμμή ένωνε ασταμάτητα τις ματιές τους. Μια γραμμή ετερόφωτη από τη λάμψη τους.

Εκείνος ύψωσε το ποτήρι με το κρασί του και ευχήθηκε '' σε όσα έρχονται ''. Αυτή του χαμογέλασε , και τσούγκρισαν τα ποτήρια τους.

'' Το κρασί πάει με τη μπλούζα σου'' είπε αυτός και γέλασε.....Εκείνη για μια στιγμή σάστισε, κι ένα ύφος απορίας σχηματίστηκε στο πανέμορφο πρόσωπό της. Με το χέρι του της έδειξε το μπορντό πουλόβερ της και συνέχισε να της γελάει
'' μα είναι ίδιο χρώμα, λες και ήξερες τι κρασί θα πάρουμε και διάλεξες επίτηδες το πουλόβερ''

Αυτή άφησε το ποτήρι και τοποθέτησε το δεξί χέρι της πίσω από το λαιμό της με αργές κινήσεις. Στήριξε απαλά το κεφάλι της κι έγειρε ελαφρά προς το μέρος του. Με την υγρή και τόσο αισθησιακή φωνή της του ψιθύρισε με νάζι
'' Νομίζω πως με έχεις μαγέψει, κάθε σου λέξη με κάνει να σε θέλω πιο πολύ ....σε θέλω ''

Το σκωπτικό μα παράλληλα και παιχνιδιάρικο γέλιο , τού κόπηκε αμέσως. Δεν ήταν σίγουρος αν άκουσε καλά. Εδώ που τα λέμε εδώ και λίγες ώρες προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει αν όσα βίωνε ήταν αληθινά ή αν τα ονειρευόταν.

Έκλεισε για λίγα δευτερόλεπτα τα μάτια του θέλοντας να σιγουρέψει πως η πανέμορφη μελαχρινή κοπέλα που καθόταν απέναντί του ήταν πραγματική κι όχι αποκύημα της φαντασίας του.

Τα άνοιξε άξαφνα και με ένταση! ήταν εκεί ακόμα....''Πόσο όμορφη '' σκέφτηκε...

* Πόσο της πήγαινε εκείνο το μπορντό πουλόβερ...ταίριαζε τόσο με τη ζεστή της αύρα!
   Εξέπεμπε κάτι που δε μπορούσε να το περιγράψει, μια αλλόκοτη γυναικεία φιγούρα, μια     συνύπαρξη σταθερότητας και έντασης μέσα στο ίδιο σώμα. Τα μαλλιά της επιμελώς ατημέλητα βοηθούσαν σε αυτό το διπολικό ρόλο της. Δεν ήξερες πότε λειτουργούσε σαν ένα αθώο κορίτσι και πότε σαν μια ώριμη γυναίκα....Υπήρχαν στιγμές που το βλέμμα της σε ταξίδευε μέρη που η χαρά κι η ευτυχία εξουσίαζαν κι άλλοτε σε απάτητες κορυφές πόθου και λαγνείας.

Είχε ένα μέτωπο μεγάλο και καθαρό, κανένα στίγμα πάνω του, προσδίδοντας τη μια αρχοντιά κι ένα πλεονέκτημα στην απεικόνιση του τόσο τέλεια δομημένου προσώπου της. Τα φρύδια της έμοιαζαν σαν αψεγάδιαστα μελαχρινά κοσμήματα πάνω στη λευκή επιδερμίδα της. Κοίταξε στη συνέχεια τα μάτια της.....Θα μπορούσε να πνιγεί μέσα στις πράσινες αποχρώσεις του. Ήταν το πρώτο που είχε προσέξει πάνω της όταν μπήκε φουριόζα στο γραφείο του. Αρχικά νόμιζες πως ήταν γκρι μα αν το βλέμμα σου έμενε λίγο παραπάνω εκεί τότε ξεκινούσε το πράσινο να εμφανίζεται με μικρές σπίθες μέσα στο γκρίζο......

Τα μεγάλα σε σχήμα αμυγδάλου μάτια της ενίσχυαν αυτή την εναλλαγή των δυο χρωμάτων. Αυτός απλά είχε χαθεί μέσα τους, μαγεμένος και μόνος κόντρα στην αφοπλιστική τους γοητεία. Θα μπορούσε να χαζεύει τα μάτια της ώρες ολόκληρες.....

Πόσο όμορφη είσαι....

Εκείνη συνέχισε να τον κοιτά βαθιά μέσα στη ψυχή του...χωρίς να κλείνει τα βλέφαρά της...θαρρείς κι είχε ξανά αρχίσει τη διαδικασία αποπλάνησης του...

Άνοιξε ελαφριά τα χείλη της καταστρέφοντας για μια στιγμή μόνο το χαμόγελο της που μόνο με εκείνο της ΤΖΟΚΟΝΤΑ μπορούσε να συγκριθεί..... '' σε θέλω ''

Κόλλησε να κοιτά τα σαρκώδη χείλη της, αν ζούσε ο ΝΤΑΒΙΝΤΣΙ θα είχε σοκαριστεί με τη τέλεια αναλογία του στόματος της σε σχέση με το πρόσωπό της.
Πληθωρικά μα και διψασμένα παράλληλα....Θυμήθηκε τη στιγμή που πρώτη φορά τα άγγιξε με τα δάχτυλά του...

'' Φίλα με '' τον διέταξε και έσκυψε πιο κοντά του χωρίς να πάψει δευτερόλεπτο να τον μαχαιρώνει βαθιά με το διαυγές βλέμμα της.

Έπαψε η καρδιά του να χτυπά, ένιωσε το κενό μέσα του...Εκείνο το κενό που προυπάρχει για λίγο πριν ο πόθος ξεχυθεί σαν λάβα μέσα από την ανάσα . Σμίξανε,  και εκτός από τη γεύση του οίνου που είχε χρωματίσει  τους ουρανίσκους τους , με το φιλί της τον δηλητηρίασε.
Τον δηλητηρίασε  με εκείνο το ναρκωτικό που όμοιό του δεν υπάρχει! Τον μέθυσε με τον έρωτα που γιατρικό δεν παίρνει..... 

Παγκόσμια ημέρα άνδρα 19/11

Ναι τελικά υπάρχει και τέτοια μέρα, ομολογώ δε το ήξερα.....Αλλά είναι μια αφορμή να πω δυο λόγια

Αν βέβαια είναι απλά ένα αντίβαρο στην αντίστοιχη μέρα της γυναίκας δε το γνωρίζω  ούτε και με απασχολεί.

Αν είναι απλά μια ακόμα μέρα που καθιερώθηκε από το διεθνές ''status '' για να γράφονται άρθρα στα διάφορα περιοδικά και ιστοσελίδες  και να υπάρχουν προτάσεις για δώρα κτλ..τότε παρακαλώ δε θέλω να συμμετέχω

Αν έστω και κάποιοι ή κυρίως κάποιες σκέφτονται όντως σοβαρά τούτη τη μέρα τότε...ας συνεχίσουν να διαβάζουν.

Γιορτάζει ο άνδρας σήμερα....μάλιστα...ποιος άνδρας όμως?
 Για ποιον άνδρα θα στέλνατε ένα μήνυμα με ευχές ειλικρινείς κι αληθινές!

Στον ΑΝΤΡΑ που εργάζεται με πάθος και γουστάρει τη δουλειά του περισσότερο από οτιδήποτε άλλο

Στον ΑΝΤΡΑ που διψά για χρήμα....για να έχει να σπαταλάει και να χορηγεί όπου θέλει ...

Στον ΑΝΤΡΑ που είναι δυνατός σωματικά κι αν χρειαστεί θα το δείξει στο παιδί του...στη γυναίκα του..στο δρόμο στο γήπεδο

Στον ΑΝΤΡΑ που τον νοιάζει η εικόνα του , η εμφάνιση του την ίδια ώρα που ζυγίζει τις γυναίκες με βάση τις αναλογίες τους.

Στον ΑΝΤΡΑ που πιστεύει στην οικογένεια, λατρεύει τη μάνα του μα ξεχνά τα γενέθλια της..

Στον ΑΝΤΡΑ που πιστεύει πως  η ευτυχία στην οικογένεια προστατεύεται προσφέροντας όλα τα υλικά αγαθά που μπορεί, που δίνει απλόχερα το κινητό του στο παιδί του για να μην τον ζαλίζει, που εξαγοράζει τον έρωτα με χρήμα , τη φιλία με λίγο χρόνο και τις τυπικές κουβέντες.

Στον ΑΝΤΡΑ που βλέπει μπάλα και ξεσπά δίχως να το χαίρεται, που τα ενδιαφέροντά του φτάνουν μέχρι μια περιπέτεια στον κινηματογράφο, που περηφανεύεται για τις 2-4 ρόδες του μα έχει προ πολλού χάσει το δρόμο.

Στον ΑΝΤΡΑ που θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο και ξεχωριστό ξεχνώντας πως από μια γυναίκα ''βγήκε'' και πως θα καταλήξει εκεί που πάμε όλοι μαύροι λευκοί, ψηλοί , κοντοί κτλ....

Ή

Στον ΑΝΔΡΑ που δεν σκλαβώνεται στη ''δουλεία '' του αλλά κοιτά να χαρεί την όποια εργασία του και δε μετρά τον ανδρισμό του ούτε με το χρήμα ούτε με την περιουσία του

Στον ΑΝΔΡΑ που σέβεται κάθε έναν τριγύρω του, κάθε γυναίκα κάθε φίλο κάθε συνάνθρωπο και κυρίως  σταθμίζει τον κόσμο με αρχές και όχι ευρώ.....

Στον ΑΝΔΡΑ που ισοσκελίζει όσο μπορεί τη το κορμί με το μυαλό , μα πάνω από όλα τοποθετεί την καρδιά και τη ψυχή του στο μπροστινό ράφι της βιτρίνας του.

Στον ΑΝΔΡΑ που ερωτεύεται που αγαπάει την όποια γυναίκα τον συγκινεί και που όταν ενώνονται είναι εκεί και το γουστάρει! Που ακόμα κι αν ποθεί μια γυναίκα για σεξ , θα φροντίσει να εκτιμήσει κάθε χιλιοστό της, όλες τις ιδιαιτερότητές της μα πρωτίστως το ''όλον '' που αυτή εκφράζει, μέσα κι έξω.....

Στον ΑΝΔΡΑ που δακρύζει κάθε φορά που πληγώνει άδικα τη μάνα του.

Στον ΑΝΔΡΑ που ακόμα κι αν έχει μόνο ένα τίποτα και μια αγκαλιά για την οικογένειά του, θα τα χαρίσει με χαμόγελο, δίχως να ντρέπεται και θα προσπαθήσει περισσότερο  γνωρίζοντας πως κάποιος άλλος μπορεί να προσφέρει τα πάντα μα όχι την αγάπη και την αληθινή αγκαλιά

Στον ΑΝΔΡΑ που τη φιλία δε τη διατυμπανίζει μα την αποδεικνύει καθημερινά, που απλά θα στεναχωρηθεί για όσους φίλους αποδειχθούν ''φούσκες'' ...και θα κάνει ότι μπορεί για εκείνους που τους πονάει.

Στον ΑΝΔΡΑ που ανοίγει τους ορίζοντές του στις τέχνες, στη μουσική , σε πολλά θέλω του, φροντίζοντας να μην αδικεί κανένα και τίποτα...

Στον ΑΝΔΡΑ που δε ντρέπεται να κλάψει μπροστά σε μια γυναίκα, που ερωτεύεται, που πονάει , που μετανιώνει που κατανοεί τα λάθη του, που σέβεται , που ακούει και θέλει να μάθει που δε ξεχνά ποιος είναι , που ονειρεύεται , που κυνηγάει τους στόχους του, που δε φοβάται να αναθεωρήσει απόψεις και ρόλους και κυρίως που νιώθει απλά ένας απλός ΑΝΔΡΑΣ....

Αποφασίστε τι γιορτή είναι σήμερα και σε ποιους αξίζει να ευχηθείτε!

ΥΓ. Επιτρέψτε μου να θεωρώ πως ανήκω στους ΑΝΔΡΕΣ κι όχι στους ΑΝΤΡΕΣ....