Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2008

Ω τι φίλοι !!!!

Κάποιος με ρώτησε πρόσφατα αν πιστεύω στη φιλία...
Χαμογέλασα...νιώθω περήφανος γιατί ξέρω πως σε αυτό το τομέα μπορώ να απαντάω δίχως σκέψη θετικά...
Στα 28 χρόνια που έχω ζήσει ως τώρα, μπορώ να θυμηθώ αρκετά άτομα απο το παρελθόν που υπήρξαν φίλοι μου, μα μπορώ άκοπα να απαριθμήσω πολλά περισσότερα που θεωρώ κοντά μου, φίλους μου αυτή τη στιγμή, που ξέρω πως αν σηκώσω το ακουστικό και τους ψάξω θα είναι εκεί να με ακούσουν και να με στμβουλέψουν.....επίσης υπάρχει και ένας πιο μικρός πυρήνας απο φίλους και φίλες που θα μπορούσαν να με δεχτούν σπίτι τους ή να πάμε για ένα ποτό τώρα, απλά χρειάζεται να το ζητήσω, να τους πω οτι θέλω τη βοήθεια τους και θα σπεύσουν...
Γνωρίζω πως δεν είναι πολλοί αυτοί που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με εμένα, μα σας παρακινώ να μη διστάσετε, ανοίξτε τη ψυχή σας σε ορισμένους που θα κρίνετε οτι αξίζουν..
Δε θα βγείτε χαμένοι ακόμα και αν κάποια φορά πληγωθείτε απο φίλο ή ανταλλάξετε κουβέντες...
Η ψυχική ισορροπία και η βοήθεια απο την απόκτηση φίλων είναι ανεκτίμητης αξίας , όπως και η ικανοποίηση απο το να ξέρετε πως κάπου εκεί έξω υπάρχουν άτομα που σας σκέφτονται και σας χρειάζονται παράλληλα, πως μπορείτε ορισμένες φορές να τους κάνετε να ξεχάσουν, να τους βοήθησετε....μη φοβάστε να εμπιστεύεστε τους ανθρώπους γύρω σας....
Κλείνοντας απλά θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους είναι φίλοι μου, εκείνους που θεωρώ κολλητούς και για όσους δε με ξέρετε σας διαβεβαιώνω πως μπορεί άνετα να υπάρξει και φιλία μεταξύ άνδρα και γυναίκας...οι φίλοι μου ίσως είναι και λίγοτεροι αυτή τη στιγμή απο τις φίλες μου...
Ανεξαρτήτως φύλου πάντως ευχαριστώ και πάλι κάθε φίλο...είμαι περήφανος που υπάρχετε και πάντα στη διάθεση σας....

Χαμογέλα

Οι πιο πολλοί νέοι στη χώρα μας αντιμετωπίζουν πρόβλημα στην εύρεση εργασίας, μένουν ακόμα στο πατρικό τους μιας και τα έξοδα είναι πολλά, ενώ αρκετές φορές οι σχέσεις τους οδηγούνται σε τέλμα αφού δεν είναι εύκολο να συγκατοικήσουν λόγω κόστους.
Ακόμα και όσοι έχουν δουλειά , οι απολαβές είναι μέτριες, οι συνθήκες άθλιες και η συμπεριφορά των εργοδοτών αχαρακτήριστη...Γενικά διανύουμε μια από τις πιο άσχημες περιόδους της οικονομικής και κοινωνικής ζωής του τόπου μας...Τι και αν δε φαίνεται φως στο τούνελ στο οποίο βρισκόμαστε......
Χαμογέλαστε, δείτε αισιόδοξα το μέλλον, διεκδικήστε τα αυτονόητα, παλέψτε για το παρόν και το μέλλον μας, διώξτε κάθε αρνητική σκέψη, ζήστε κάθε στιγμή με όσα εφόδια έχετε....
Μα πάνω απο όλα μη σταματάτε να χαμογέλατε...σε όσους σας αρνούνται εργασία, σε εκείνους που νομίζουν οτι δε καταλάβαίνετε, σε όλους αυτούς που εκμεταλλεύονται το παρόν μας και δεσμεύουν το μέλλον μας....
Χαμογελάστε γιατί φοβούνται...βλέπουν το όραμα και την ελπίδα στα μάτια σας και ξέρουν οτι αυτοί δε θα πετύχουν ποτέ...άσχετα τις παροδικές νίκες τους, ο πόλεμος θα έχει ένα νικητή και αυτός θα είναι κάθε ένας απο μας....απο τους χαμογελαστούς ανθρώπους.....

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2008

Έρωτευτείτε, το χουμε ανάγκη

Στην άκρη του απείρου, στιγμούλα του ονείρου
σταγόνα που στάζει, πόσο σου μοιάζει
φωτιά και αέρας, κι ο κόσμος φοβέρα
στη νύχτα που ουρλιάζει, πώς σε τρομάζει.

Σου μοιάζει η σελήνη, πού να 'βρω γαλήνη
στον ’δη ανατέλλω, πόσο σε θέλω...
πόσο σε θέλω..

Κόντρα στους νόμους ερήμου προφήτης
σημάδια στην άμμο, που απόψε θα σβήσεις.

Ασπρόμαυρο μέλλον, σκυφτός μετανάστης
στάθμος στο ραδιόφωνο, που πρέπει ν' αλλάξεις
Σου μοιάζει η σελήνη, πού να 'βρω γαλήνη
στον ’δη ανατέλλω, πόσο σε θέλω...

Πόσο σε θέλω..
Πόσο σε θέλω
Πόσο σε θέλω








απο τους παντα στο ονειρο μας ¨τερμιτες¨

Τώρα που μαστε νέοι

Θα περάσω τα χρόνια κολλημένος εδώ
με μπογιά σε ένα τοίχο θα φωνάζω μπορώ
θα κρατώ σαν ανάσα κλειδωμένη βαθιά
μια ζωή που κοιμάται και βαρέθηκα πια

Εγώ μαζί με το εγώ μου στο φιλί της ζωής
φοιτητής μιας στιγμής στην αλήθεια μου εδώ
ταξιδεύω το εγώ μου πηδώ στο κενό μου
μην φεύγεις ζωή μου κρυφή μου πληγή
ταξιδεύω το εγώ μου στο φιλί της ζωής
φοιτητής μιας στιγμής στην αλήθεια μου εγώ
ταξιδεύω το εγώ μου πηδώ στο κενό μου
μισή μου ζωή τεχνητή αναπνοή

Κι όταν όλα τελειώσουν θα κλαίει εμπρός μου μια αρχή
μες στο γκρίζο θα ψάχνει το λευκό της γιατί
γιατί μένω ακόμα τι είναι αυτά που ζητώ
σκεπασμένος με χιόνια στο κλουβί μου πετώ

Εγώ μαζί με το εγώ μου στο φιλί της ζωής
φοιτητής μιας στιγμής στην αλήθεια μου εδώ
ταξιδεύω το εγώ μου πηδώ στο κενό μου
μην φεύγεις ζωή μου κρυφή μου πληγή
ταξιδεύω το εγώ μου στο φιλί της ζωής
φοιτητής μιας στιγμής στην αλήθεια μου εδώ
ταξιδεύω το εγώ μου βουτιά στο κενό μου
μισή μου ζωή τεχνητή αναπνοή

ΚΙΤΡΙΝΑ ΠΟΔΗΛΑΤΑ

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2008

Ναι, ελπίζω

Κάποιες φορές ακούς απο διαφορετικούς ανθρώπους την ίδια κριτική ή τον ίδιο σχολιασμό για σένα...Άραγε σημαίνει κάτι αυτό?
Και φυσικά μιλώ για απόψεις βαθύτερες, για κρίσεις και ανακάλυψη των δικών σου κρυμμένων μυστικών....Όταν είναι και καλές μπορεί να σαι χαρούμενος που αναγνωρίζεται η αξία σου-αν μπορώ να το πω έτσι-μα σε πειράζει που κάποιοι άλλοι το βλέπουν μα δε λένε τίποτα ή δεν εκτιμούν αυτό που έχουν...Ίσως γιατί απο αυτούς θές να ακούσεις τέτοια μα....
Θυμάμαι όμως και μια φορά που ακούς κάτι τόσο σημαντικό για τη ζωή σου και το παρελθόν σου που καταφέρνει να δεσμεύει ή και να δένει για πάντα το μέλλον σου...Λόγια απο φωνή σπασμένη,αποκαλύψεις μοιραίες, ανατροπές στις υποθέσεις σου....μα να μη βγαίνει απο το δικό σου στόμα εκείνη η μαγική λέξη....γιατί δε κατάλαβες...δε πίστευες οτι άκουγες...παραδοχές,απαντήσεις μα και αντιφάσεις με την ωμή πραγματικότητα....
Μιας ώρας κουβέντα, μια ζωή φυλακίζει....
Μιας στιγμής ατολμία, μια ζωή χαμένη....
Μα εγώ είμαι εδώ, συλλέκτης θάρρους και δύναμης για να διεκδικήσω....
Παίκτης σε καζίνο, όλα χαμένα μα μένει μια μάρκα....άρα υπάρχει ακόμα πιθανότητα....
θα τζογάρω όταν κρίνω εγώ....όχι μαύρο ή κόκκινο.... ένα νούμερο , εκείνο το αγαπημένο....
δε με νοιάζει αν είναι στημένο το παιχνίδι, τι να χάσω άλλο, μόνο να κερδίσω μπορώ πια....
μια ζαριά....Νίκη ή ......ονειρεύομαι, ελπίζω,υπάρχω....

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2008

Αντέχω...

Αντέχω ακόμα....μα για πόσο άραγε ακόμα....
Ο άνθρωπος εκ φύσεως είναι μαχητής... και εκεί που λές οτι τέλειωσε ξανασηκώνεται και παλεύει.....γιατί πάντα βρίσκει ελπίδα και όραμα....
Αντέχω και ασ πληθαίνουν τα χτυπήματα, τα σημάδια είναι ορατά πια, οι πληγές ανοιχτές.
Η δύναμη χάνεται, σταθερά και βασανιστικά , σαν σύννεφο που ξεψυχά απο τις ακτίνες του ήλιου, σαν το ετοιμόροπο δέντρο που περιμένει το τελευταίο χτύπημα του ξυλοκόπου.....
Μα αντέχω γιατί ονειρεύομαι ακόμα, σαν ταξιδιάρικο πουλί στη μέση του χειμώνα, σαν το φεγγάριπου χάνεται κάθε πρωί....
Και όταν το αντίδοτο εξαφανιστεί? Τότε για πόσο θα με κρατήσουν οι δυνάμεις μου, άραγε τα δάκρυα βοηθάνε στη πιο γρήγορη εξάντληση?
Θα είναι εύκολο να μη νιώσω πόνο? Και αν την ύστατη στιγμή δω και πάλι το βλέμμα εκείνο τότε είναι εφικτή η ανάσταση? και αν όλα είναι όνειρο? η μηπώς μετά τη φυγή έρχεται το όνειρο και σε βρίσκει?
ΑΝΤΕΧΩ ?

Να μπορούσαμε...

Εκεί που νομίζεις οτι η ζωή σου έχει πάρει την ανηφόρα και όλα φαίνεται να στρώνουν, ξαφνικά έρχεται μια μέρα και σε πάει πάλι στο πάτο...Και το παράδοξο είναι πως δε χρειάζεται αφορμή, απλά πάει άσχημα απο την αρχή....και φτάνει το βράδυ να κοιμάσαι αγκαλιά με ένα μπουκάλι κρασί...
Αλυσίδα έρχονται οι άσχημες σκέψεις και τα ατυχή γεγονότα, δε προλαβαίνεις να κρυφτείς πουθενά, αν και το πιο δύσκολο είναι να αποφύγεις τη σκέψη σου....
Μα πάντα υπάρχουν λύσεις έστω και προσωρινές....όπως τα λαικά τραγούδια...ο απόλυτος μαζοχισμός, να είσαι χάλια και να ακούς κάποιο μοιρολόι απο τα γνωστά του ελληνικού πενταγράμμου!!!! Και να χαίρεσαι που βρέθηκε στιχουργός που πρόβλεψε τη δική σου κατάσταση,το δικό σου κατρακύλισμα....
Δεν υπάρχει ούτε ένας που να μην ένιωσε έστω και μια φορά την ανάγκη να σταματήσει να οδηγεί και να κατέβει να χορέψει ένα ζεμπέκικο....Μητροπάνο, Τερζή ότι εκφράζει τον καθένα
Μα δε το κάνουμε....Να μπορούσαμε να βρίσκαμε τη δύναμη να τραβήξουμε χειρόφρενο και να φέρουμε 2 βόλτες...
Να μπορούσαμε ναβγαίναμε στο μπαλκόνι και να φωνάζαμε το πόνο μας
Να μπορούσαμε να φύγουμε για μια βδομάδα και να μη δώσουμε λογαριασμό σε κανένα...
Υποσχεθείτε στον εαυτό σας πως θα παλέψετε για αυτά, για οτι γουστάρετε και δε κάνετε...

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2008

Επιλέγω λιγο απο όλα

Πόσες ώρες βρισκόμαστε μόνοι στο σπίτι....αρκετές ....έχετε σκεφτεί τι σας αρέσει πιο πολύ?
Με τι θέλετε να ασχολείστε δηλαδή για να γεμίζετε το χρόνο σας?
Εγώ αναρωτήθηκα πρόσφατα και ειλικρινά μπερδεύτηκα....
Θυμάμαι πολλές φορές να είμαι με ένα βιβλίο στο χέρι και να ταξιδεύω μες στις σελίδες του...
Μα και άλλες στιγμές να είμαι ξαπλωμένος και να ακούω μουσική, περιπλανώμενος σε μέρη,αναμνήσεις και οράματα....
Μα και οι ώρες που βλέπω τηλέοραση σαν να είναι και αυτές σημαντικές....κυρίως ελληνικές σειρές, εκείνες με το αυθεντικό χιούμορ, έτσι για να ξεχνιέμαι απο τα προβλήματα....
Τέλος μου ρχονται στο μυαλό και στιγμές σαν την παρούσα , όπου κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή και επικοινωνώ ή καταγράφω σκέψεις, όνειρα, αναζητήσεις...
Τελικά δε μπορώ να κατσταλάξω στο τι μαρέσει πιο πολύ....
Ίσως για αυτό το λόγο να είναι άπειρες οι φορές όπου με θυμάμαι να έχω ανοιχτό το ραδιόφωνο, να μελετώ κάποιο βιβλίο,έχοντας στο βουβό τη τηλεόραση και τον υπολογιστή αναμμένο περιμένοντας κάποιο mail.....
Ναι, ξέρω θα πείτε μα τι γράφει ο τρελός....όμως είμαι σίγουρος πως όλοι το έχετε κάνει αυτό
το μίξερ ενασχολήσεων....
Το κάθετι μας δίνει διαφορετική χρησιμότητα και ευχαρίστηση, αλλιώς ιεραρχεί ο καθένας μας τα γούστα του και είναι απολύτως φυσιολογικό.....
Αν έπρεπε να διαλέξω οπωσδήποτε ένα εξ αυτών θα διάλεγα το διάβασμα......Εσείς????
Στο δεξιό μέρος της σελίδας μπορείτε να ψηφίσετε την προτίμησή σας μα και να σχολιάσετε αν θέλετε την επιλογή σας.....

Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2008

Δώρο....

Σήμερα καθώς περπατούσα στο γυρισμό για το σπίτι ένιωσα οτί είχα περάσει σε άλλη διάσταση
Αργά το μεσημέρι, και τα στενά ήταν ακόμα γεμάτα απο χιόνι, ελάχιστοι ήταν έξω μιας και το κρύο τρόμαζε αν και ο ήλιος είχε υψώσει σημαία επανάστασης απο το πρωί.
Μαγική ησυχία που συνδυαζόταν με τα δάκρυα νερού που κύλαγαν απο τις στέγες, απο τα δένδρα και καθ¨όλο το μήκος των δρόμων....Νερό που μόλις μεταμορφώθηκε....Κουβαλά μαζί του την ιστορία του χιονιού....Μια ιστορία απίστευτης , μαγικής ησυχίας, ένας κελαριστός ήχος που φαντάζει μηχανή χρόνου που σε πάει σε άλλη εποχή....Είναι σαν να άκουγα τη ψυχή μου να ζωντανεύει, να σηκώνεται απο το λήθαργο των τελευταίων μηνών, έτοιμη να ψάξει για νέες περιπέτειες, όπως το νερό που κυλά αναζητώντας νέους δρόμους διαφυγής......
Για αυτή τη στιγμή του ταξιδιού του νερού, τον ήχο παραδεισένιου ρυακιού άξιζε όλη η ταλαιπωρία που έφερε στη μεγάλη μας πόλη το χιόνι .....
Καλό σου ταξίδι , πάρε με μαζί σου.....

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2008

Ω! Τι χιόνι!!!

Η μέρα που ξημέρωσε σήμερα θα είναι χαραγμένη για πάντα στο μυαλό μας.
Παντού αυτή η άσπρη σκόνη να σκεπάζει τις βρωμιές της πόλης μας, να κρύβει την σαπίλα και την αναισθησία που μας χαρακτηρίζει. Να βγάζει απο μέσα μας την παιδική ηλικία που έχουμε αφήσει πίσω, αποκλείω έστω και ένας μας να μη πέταξε μια χιονόμπαλα σήμερα....Ακόμα και αυτοί που είναι μοναχικοί και δε βγήκαν απο το σπίτι τους, σίγουρα έπιασαν λίγη άσπρη μαγική σκόνη και έπαιξαν με τα δάχτυλά τους.
Έκανα μια βόλτα την ώρα που προσπαθούσε ο ήλιος να επιβληθεί στον ουρανό...Μαγικές εικόνες, άνθρωποι σαν τα μυρμήγκια να εξέρχονται απο τις φωλιές τους, παιδιά να βουτάν ολόκληρα μες στην άσπρη σκόνη, μεγάλοι να καθαρίζουν αυλές αφού πρώτα έφτιαξαν χιονάνθρωπους δήθεν βοηθώντας τα παιδιά τους. Όλοι είχαν ένα κοινό χαμόγελο, μια χαρά ζωγραφισμένη σε κάθε γωνία του προσώπου τους. Κάθε πρόβλημαξεχάστηκε γγια λίγες ώρες.
Το περπάτημα κάτω απο πεύκα έτοιμα να σπάσουν απο το βάρος της άσπρης σκόνης είναι παραμυθένιο....Ησυχία, μια απόλυτη λευκή ησυχία....ίσως απο τις λίγες απολύτως καθαρές εσωτερικές στιγμές που έχω ζήσει...Αν μπορέσεις να διατηρήσεις το βλέμμα σου στο απόλυτο λευκό για λίγη ώρα είναι σίγουρο πως θα ¨δεις¨....
Θα διακρίνεις ποιος είσαι, απο που έρχεσαι και που θες να πας....όμως ο δρόμος για τον προορισμό είναι άγνωστος, πρέπει να ψάξεις για να τον βρεις.....και αν κάνεις λάθος δεν είναι κακό, έχεις δικαίωμα στο λάθος, αν προσπαθήσεις θα βρεις το σωστό μονοπάτι.....

ΥΓ. Αυτή η άσπρη σκόνη είναι το καλύτερο ναρκωτικό του χειμώνα και καμία σχέση δεν έχει με την άλλη που σκοτώνει.....
Εύχομαι σε όλους σας καλή τύχη στην αναζήτησή σας......

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2008

Πάλι

Πάλι δεν άντεξα....
Πάλι κοίταξα πίσω μου, όχι απο φόβο μα μάλλον απο πόθο

Πάλι πόνεσα μα αναζήτησα το αντίδοτο
Πάλι κάνω λάθη θαμου πουν
Πάλι θα το παραδεχτώ, έτσι γιατί φοβάμαι να κυνηγήσω το όνειρο

Πάλι έψαξα τη μουσική να με βγάλει απο το αδιέξοδο
Πάλι με βύθισε στη λίμνη της μνήμης
Πάλι με έσωσε η οθόνη μου, μα ως πότε άραγε?
Πάλι οι ερωτήσεις με πνίγουν

Πάλι χάνω το δρόμο
Πάλι με συντροφεύει το φεγγάρι
Πάλι μου σφυρίζει η μοίρα
Πάλι ακούω τη φωνή σου, μακρινή μα καθαρή
Πάλι στέκεται η ελπίδα απέναντι μου....

Πάλι δε ξέρεις τι θες και ας σε θέλω εγώ
Πάλι μέσα σου με ψάχνεις και ας χάνομαι εγώ
Πάλι οι σκέψεις μας ενώνονται σε στιγμές παλιές
Πάλι δακρύζουν οι δικές μας πληγές
Πάλι σε σκέφτομαι, σε θέλω πάλι
Πάλι σε ξεχνώ ,το όνομά σου ζάλη.

Απίστευτη νύχτα

Η ώρα κοντεύει έντεκα και έξω συνεχίζει να πέφτει ακατάπαυστα το χιόνι και να έχει καλύψει τα πάντα!!!
Τα αυτοκίνητα έχουν καλυφθεί σχεδόν ολόκληρα, δε διακρίνεις ποιο είναι το δικό σου!!!!
Τα δέντρα κοντεύουν να σπάσουν από το βάρος του άσπρου μανδύα που τα σκέπασε...
Χαζεύω απο το παράθυρο και σπάνια βλέπω άνθρωπο να περπατά, το μόνο που ακούς είναι ο άνεμος που δημιουργεί απίστευτη χιονοθύελλα και μια μαγική εικόνα που δυστυχώς δε μπορείνα απεικονιστεί σε καμία φωτογραφία....
Η σκέψη πως αύριο πρέπει να δώσουμε το παρόν στις εργασίες μας είναι καταδικαστική!!!
Μα μη πτοείστε, ακόμα και αν τελικά εργαστούμε κάποιοι απο μας , θα έχουμε να το θυμόμαστε μετά από χρόνια.
Βέβαια το σκηνικό με το χιόνι να πέφτει ατελείωτο , το τζάκι να καίει και τη μουσική να ταξιδεύει στα μονοπάτια του ονείρου μας είναι από τα πιο όμορφα που μπορούν να στηθούν.
Όμως λείπει κάτι βασικό, κάτι που αποτελεί την ουσία και τον πρωταγωνιστή κάθε σκηνικού.
Οι συνθήκες δεν ευνοούσαν δυστυχώς και έτσι όπως θα έλεγε και ο αστρολόγος , οι πλανήτες ήταν σε παράλληλη τροχιά αυτή την περίοδο.....
Κάποιος άλλος θα τόνιζε απλά και θα είχε και δίκιο προφανώς πως πρέπει να κυνηγάμε τη μοίρα μας και ειδικά να μην αφήνουμε ακάλυπτες επιταγές προς το όνειρό μας...
Καληνύχτα σε όλους .....Όνειρα χιονισμένα θα μας επισκεφθούν μα ο ήλιος θα ανατείλει ξανα και θα ζεστάνει τις παγωμένες καρδιές!!!!

Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2008

Γιατί?

Ειλικρινά πιστεύετε πως υπάρχει χειρότερη λέξη απο αυτή?
Σίγουρα την έχετε ακούσει άπειρες φορές.....
Από μικρά παιδιά την ακούμε απο τους γονείς μας-γιατί δε τρώς, γιατι παίζεις , γιατι πειράζεις τον αδερφό σου κ.α πολλά-
Έπειτα στο σχολείο, στις παρέες μας, στις αλάνες- γιατι δε διαβασες,γιατι μιλας με το διπλανο σου,γιατι δεν εδωσες πασα, γιατι την πεφτεις στη μαρια,γιατι γελας-
Και φυσικά αυτό συνεχίζεται ως τώρα, στους χώρους εργασίας, στις σχέσεις- γιατί δε προλαβες την ημερομηνία,γιατι δε πήρες τον προμηθευτή,γιατί άργησες,γιατί δε με πήρες τηλέφωνο, γιατί την κοιτάς αυτή, γιατί δε μου λες σαγαπω--
Πάντα όμως υπάρχουν κάποια γιατί που ναι βαριές αλυσίδες για μας,αποτελούν σκιά στο παρελθόν μας.....Παρακάτω θα γράψω μερικά από αυτά που μου απεύθυναν και με πόνεσαν
1. Γιατί δε μου πες την αλήθεια?
2. Γιατί δε κάνεις κάτι να με καταλάβεις?
3.Γιατί δε παραδέχεσαι πως σκέφτεσαι ακόμα εκείνη?
4.Γιατί έτρεχες?
5.Γιατί να είσαι τόσο καλός και να μη μου δίνεις αφορμή να φύγω?

Και κάποια που είπα κ δεν πήρα απάντηση , ξέρω όμως πως προκάλεσαν σκέψη και πόνο
1.Γιατί δε με κοιτάς στα μάτια πια?
2.Γιατί φτάσαμε ως εδώ, αφού ξέρουμε και οι δυο τι θέλουμε?
3.Γιατί ρε φίλε απαιτείς?
4.Γιατί μου τα λες όλα αυτά?
5. Γιατί δεν είσαι εδώ,πλάι μου αφου αυτό θες?

Περιμένω τα δικά σας γιατί....

Αλλαγή ζωής

Ξύπνησα ένα χαμογελαστό πρωινό και κοίταξα για πρώτη μου φορά τον ήλιο κατάματα.
Ούτε που σκέφτηκα ότι θα με θαμπώσει. Γιατί τώρα έχω τη δύναμη να αντικρύσω όλο το κόσμο.
Αυτούς πουμε μισήσανε για τις ιδέες που είχα ΕΓΩ και όχι αυτοί!
Αυτούς που εκδικήθηκα συγχωρώντας τους.Αυτούς που έβαλα στη θέση τους, μόνο με μια ματιά κι όχι με υβριστικό ύφος που ίσως τους άξιζε.
Αυτή την αλλαγή την χρωστάω σε σένα. Γιατί με μια ματιά σου, γέμισα ελπίδες, με ένα σου χάδι πλμμύρισα αγάπη.
Με μια συγνώμη σου , μου χάρισες τον κόσμο.
Αφου ανήκω και γω σε αυτόν σου χαρίζομαι για πάντα...
Μην αργείς, πάρε με να φύγουμε......

ΥΓ. Το παρόν κείμενο είχε δημοσιευτεί πριν δέκα έτη περίπου στο περιοδικό ΜΕΤΡΟ , με υπογραφή της Χ. Ράπτη από το 2 Λύκειο Υμηττού.

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2008

Εμένα με νοιάζει

Τόσο καιρό υπάρχω μα δε ζω
δε ξέρω αν πρέπει να ΄μαι ΄δω.
Ψάχνω να βρω την αλήθεια
με πνίξαν στα παραμύθια.

Απ΄ ¨ολους σας απελπίστηκα
στο κόσμο σας φυλακίστηκα.
Κι αυτό με παθιάζει,
γιατί εμένα με νοιάζει...

Μα έρχεται η ώρα
που δε θά ΄ναι όπως τώρα
τότε η ψυχή μου θα βράζει
γιατί εμένα, πάντα θα με νοιάζει...

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2008

Στροφή Αριστερή


Χτες στο πέμπτο συνέδριο του Συνασπισμού εξελέγη πρόεδρος του κόμματος ο 33χρονος Αλέξης
Τσίπρας, γεγονός πρωτόγνωρο για το ελληνικό πολιτικό σκηνικό μιας και είχαμε συνηθίσει να
ηγούνται ηλικιακά μεγαλύτεροι πολιτικοί και κυρίως προερχόμενοι από οικογένειες πολιτικών.
Μέσα στη σαπίλα και τη δυσωδία της τελευταίας εικοσαετίας, πρώτη φορά φαίνεται να χαράσεται ένα χαμόγελο ελπίδας στο κόσμο της αριστεράς. Ο νεαρός πολιτικός δείχνει έτοιμος να υπηρετήσει και να ηγηθεί του οράματος για μια νέα, ενωμένη αριστερά με προοπτική και πρόταση για κάθε θέμα που ταλανίζει το τόπο.
Ήδη αρκετό καιρό πριν ο κ.Τσίπρας είχε δεχτεί προσωπικές επιθέσεις από το προσκολλημένο στο παρελθόν κομμάτι της αριστεράς ενώ πρόσφατα εμφανίστηκαν να συνηδειτοποιούν και αρκετά στελέχη του ΠΑΣΟΚ , το ρεύμα που έχει ο κ.Τσίπρας και ξεκίνησαν τον ¨πόλεμό¨τους με κορύφωση τις χτεσινές χυδαίες δηλώσεις του κ.Πάγκαλου. Όλα αυτά συνηγορούν στο ότι το κατεστημένο του κεντροσοσιαλιστικού χώρου βλέπει ξεκάθαρα πια πως ο κόσμος δεν αντέχει την κοροιδία και την επανάληψη των λαθών του παρελθόντος και σε συνδυασμό με την έλλειψη ικανής ηγεσίας στο χώρο , στρέφεται πολιτικά προς τη σύγχρονη αριστερά .
Το βάρος για το Σύριζα και ειδικά για τον κ.Τσίπρα είναι τεράστιο, πρέπει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και τιμώντας το παρελθόν του κομματικού χώρου μα και εστιάζοντας στις κοινωνικές επιταγές του σήμερα, να μην απογοητεύσει όλους αυτούς τους πολίτες που διακρίνουν μια ελπίδα στο πρόσωπό του. Φυσικά δε θα είναι μόνος του σε αυτή την προσπάθεια και κάθε μέρα που περνά η παρέα που θα συνοδοιπορεί θα αυξάνεται συνεχώς.
ΥΓ.1 Όλοι εκείνοι που βιάζονται να κρίνουν και να προβλέπουν διάττοντες αστέρες, λίγους μήνες νωρίτερα μίλαγαν για μη είσοδο στη βουλή του Σύριζα. Έτσι και τώρα τα γεγονότα θα τους διαψεύσουν.
ΥΓ2 Φίλε Ηλία ένα χρόνο πριν βάλαμε ένα στοίχημα, σου είχα πει πως ο κ.Τσίπρας θα αναλάβει την ηγεσία άμεσα και επιβεβαιώθηκα. Στο 2 σκέλος του στοιχήματος υποστήριξα πως ο Σύριζα υπό την ηγεσία Τσίπρα θα ανέλθει στη 3 κατά σειρά θέση στο ελληνικό κοινοβούλιο , ξεπερνώντας την παράταξη σου. Τότε γέλαγες και έλεγες αδύνατον! Τώρα φαντάζομαι έχει κοπεί το γέλιο.... Και επειδή μου αρέσουν οι προκλήσεις , εμπλουτίζω το στοίχημά μας με την προοπτική το ποσοστό του Σύριζα να περάσει σε διψήφια νούμερα.
Έχεις κάθε δικαίωμα να γελάσεις πάλι μα όπως λέει και το slogan μιας αθλητικής εταιρίας,
Impossible is nothing!!!

Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2008

Ήθελα....

5 γράμματα, μια λέξη και όμως θα μπορούσαν να ακολουθήσουν άπειρες διαφορετικές συνέχειες
Αυτή η λέξη είναι αρκετά σκληρή γιατί ουσιαστικά φανερώνει από μόνη της την απογοήτευση, τη διαφορετική βούληση, το χαμένο όνειρο και πάρα πολλά γιατί....
Ήθελα......

Είναι το ίδιο το παρελθόν που μας κυνηγά και αποτελεί τη σκιά μας...Ένα εσωτερικό βάρος και μια απραγματοποίητη ευχή, ένας αβάσταχτος καημός....
Ήθελα.......

Κάθε άνθρωπος ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, θρησκείας, περιουσιακής κατάστασης την έχει ψελίσει ή φωνάξει αρκετές φορές. Το χειρότερο όμως είναι πως όσο μεγαλώνουμε τόσο πιο πολλές φορές τη λέμε....Είναι ελάχιστοι αυτοί που ελαχιστοποιούν τη χρησιμοποίηση της...
Ήθελα.......

Ούτε εγώ αποτελώ εξαίρεση βέβαια, σχεδόν κάθε βράδυ , αναλύοντας τη μέρα που φεύγει, αναπολώντας τους μήνες που χάνονται και σκεπτόμενος τα χρόνια που σβήνουν τόσο γρήγορα, ψιθυρίζω όλο και πιο συχνά....#
Ήθελα.......
να είχα άλλο όνομα, να ξαναζούσα τα ανέμελα χρόνια της παιδικής ηλικίας στο
σχολείο, να κλώτσαγα πάλι την μπάλα στις αλάνες
Ήθελα.......
να έκανα πιο πολλές ¨αταξίες¨ με τους συμμαθητές μου, να ξανανιώσω τη μαγεία
της πρώτης επίσκεψης στο σινεμά, να ξαναχαμογελώ τόσο συχνά όπως τότε.
Ήθελα.......
να ξαναβιώσω το άγχος της εξεταστικής στο πανεπιστήμιο, να ξαναπαθιαστώ
με την ομάδα, να διαφωνήσω και πάλι με αντίπαλες φοιτητικές παρατάξεις και να διαδηλώσω για ότι πιστεύω
Ήθελα.......
να νιώσω πάλι το σκίρτημα του πρώτου φιλιού,να σε γνώριζα πάλι από την αρχή
να μπορούσα να διορθώσω τα λάθη μου, να ήμουν πιο πολλές ώρες μαζί σου τότε,
να κάναμε πράγματα που θέλαμε και ονειρευτήκαμε, να σε κράταγα πάλι
αγκαλιά και να βλέπαμε ταινίες, να ξαναμαλώσουμε και μετά να το μετανοιώνω
να μου λες σε αγαπώ κάθε στιγμή, να σε κοιτώ στα μάτια όπως την πρώτη νύχτα
μας, να σου δείχνω κάθε λεπτό πως μόνο για σένα ζώ.......

Μα πιο πολύ από κάθε τι θα ήθελα να σουν τώρα πλάι μου και να σου έλεγα

πόσο σε θέλω καθώς θα ταξίδευα στην αγκαλιά σου!

Φοβάμαι...

Πρόσφατα άκουσα 2 κοπελιές στο μετρό να συζητάνε και να διαφωνούν στο τι φόβόταν περισσότερο η κάθε μία...
Η πρώτη ήταν μελαχρινή και αρκετά όμορφη, όχι εντυπωσιακή μα είχε κάτι ιδιαίτερο πάνω της.
Έλεγε λοιπόν πως αυτό που τη φόβιζε πιο πολύ ήταν η γέννα και ο πόνος που πίστευε ότι την συνοδεύει. Η δεύτερη, καστανόξανθη και άκρως ελκυστική διαφώνησε και τόνισε πως για εκείνη το χειρότερο είναι τα γηρατειά και η εικόνα της , οι ρυτίδες , οι αλλαγές στο σώμα και γενικά η επικράτηση του χρόνου πάνω της.
Εντυπωσιάστηκα και από τις δυο απόψεις. Η κάθε μια έχει το δικό της ενδιαφέρον και ακούγονται εξίσου ορθές και σίγουρα αρκετοί θα έδιναν την ίδια απάντηση....
Όμως θα περίμενε κανείς -έτσι και εγώ- πως η πιο συχνή και λογική απάντηση είναι ο θάνατος.
Η παύση της ζωής είναι κάτι που σαφώς φοβίζει, η έλευση του αγνώστου και η ανυπαρξία της γνώσης για τη μετέπειτα κατάσταση φαντάζει τρομακτική.....
Βέβαια αυτό μπορεί να αποτελεί και τη δικαιολογία για την αποφυγή εκ μέρους της πλειονότητας των ανθρώπων να αναφερθούν σε αυτό το γεγονός.
Όσες φορές λοιπόν και γω αναρωτήθηκα κατέληξα στο ότι δεν ειναι ακριβώς ο θάνατος που φοβίζει και με κάνει να τρέμω μα το ότι με το σταμάτημα της ζωής παύει και η ελπίδα για τον άνθρωπο...Σκέφτεστε ποια ελπίδα?
Η ελπίδα για την εκπλήρωση των ονείρων, μικρών και μεγάλων,η ελπίδα για την επίτευξη των στόχων που βάζει ο κάθε ένας απο μας. Και φυσικά η χαρά και η ικανοποίηση που έχουμε
κάφε φορά που πετυχαίνουμε κάτι σημαντικό για εμάς...Γιατί όσα και να έχει καταφέρει κάποιος, πάντα βάζει το πήχυ λίγο ψηλότερα , μιας και αυτός είναι ο προορισμός του ανθρώπινου γένους.
Μα ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του ανθρώπινου είδους είναι και η διαφορετικότητα των ατόμων, οπότε για αναρωτηθείτε τι σας φοβίζει πιο πολύ εσάς???
Αν καταλήξετε στη δική σας απάντηση τότε περιμένω να μάθω...-προσθέστε την άποψη σας στα σχόλια-...

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2008

Έναρξη

ΩΡΙΜΑΣΕ Η ΩΡΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΩΣ ΒΡΕΘΗΚΕ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΩ ΜΕ ΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΕΙΔΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΕΥΣΗΣ ΤΩΝ ΣΚΕΨΕΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΩΝ ΜΟΥ.
ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΝΕΑ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΚΑΛΩ ΟΠΟΙΟΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΕΙ ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ ΤΟΥ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΡΙΝΕΙ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ.
ΚΑΛΟ ΜΑΣ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ

ΥΓ. ΣΥΝΤΟΜΑ ΘΑ ΑΝΑΡΤΗΘΕΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟ-ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΑΣ.